Klompenpad Schutpad

Een historische wandeling. Dit is het allereerste klompenpad dat werd aangelegd. De bedenker van het concept Klompenpaden komt uit deze omgeving en dat was een mooie gelegenheid om hier te beginnen. Vele jaren geleden heb ik dit pad al eens gewandeld en het staat mij bij dat toen de start op een ander punt aan de Leusbroekerweg was. Nu is de start van het Schutpad op dezelfde plek als de start van het gloednieuwe Termatenpad. Deze nieuwe startplek is ook aan de Leusbroekerweg, maar nu op de plek waar vroeger de spoorlijn tussen Amersfoort en Kesteren liep en hier zijn ook een paar parkeerplaatsen. Die plaatsen zijn hard nodig, want er staan zelfs auto’s in de berm geparkeerd. Gelukkig is er voor mij een echte parkeerplek.

Voordat ik zelf één stap heb verzet is het al een komen en gaan van wandelaars. Sommigen hebben blijkbaar hun bolide geparkeerd bij het dichtbij gelegen Mon Chouette, aan het Valleikanaal. Ik ga naar het zuiden en passeer Wachtpost 43, een oude (1886) dienstwoning die bij de spoorlijn hoorde. Nu staat er een auto geparkeerd van Landgoed De Boom. Dit klompenpad is onlosmakelijk verbonden met het landgoed. Op meerdere plekken in de wijde omgeving kun je bordjes van dit landgoed aantreffen. In totaal telt het landgoed 1128 hectare. Op het landgoed staan ongeveer 20 pachtboerderijen en meer dan 50 huizen. Dit landgoed is verbonden aan de familie De Beaufort, al in de 19e eeuw begon Arend Jan de Beaufort (burgemeester van Leusden, met de aanschaf. Door vererving werd het uitgebreid.

Inmiddels ben ik verder naar het zuiden gegaan en volg het spoor van het spoor. Voordat ik afbuig kan ik nog net het Stirlingmonument zien dat mij herinnert aan die vliegeniers die hier zijn neergestort tijdens de tweede wereldoorlog. Na de afbuiging ga ik door het parkgebied rond het huis dat door De Beaufort werd gebouwd in 1879. Jarenlang is het in gebruik geweest als woonhuis van de familie. De laatste bewoonster was mejuffrouw Anna Aleida de Beaufort (1880-1975), in de volksmond was zij ‘juffrouw Annie’. Zij erfde het landgoed in 1929 en zij deed met een groot sociaal gevoel. In 1948 besloot zij (single en kinderloos) om het bezit onder te brengen in een stichting met als doel “het bevorderen van de geestelijke en stoffelijke belangen van personen en instellingen in de gemeenten waar het landgoed haar bezittingen heeft, zoals Leusden, Woudenberg, Elst en Bunschoten.” Tot op de dag van vandaag is deze stichting aan het werk.

Ik loop langs de Heiligenbergerbeek en over de modderpaadjes in de parkachtige tuin rond het landhuis. Keuvelende dames passeer ik, fotograferende mannen en rustig wachtende vrouwen, kinderen zeulen met takken, een paard gaat voorbij met zijn oren gestoken in een rood omhulsel, vader en dochter halen afval uit de struiken. Deze omgeving biedt voor elk wat wils.

Na de slingerende paadjes met regelmatig zicht op het oude huis kom ik op een recht pad uit. Dit is een oud kerkepad, dat misschien wel teruggaat tot begin van de zeventiende eeuw. Trouwe kerkgangers gingen toen te voet (en met klompen) naar de kerk in oud-Leusden, waar nog de oude kerktoren staat en het kerkhof. Nu is het ingesloten door de A28, de N227 en de Dodeweg.

Wanneer ik aankom op de Leusbroekerweg zie ik in het gras klompen van kleur, gevuld met water. Een flauw zonnetje straalt voorzichtig in het water. Was hier het oorspronkelijke startpunt? Wanneer ik goed uitkijk kan ik in de brede berm lopen, maar bij het oversteken moet ik toch nog over een paar meter asfalt. Wanneer ik bij de parkeerplaast aankom maken andere wandelaars zich op om te gaan wandelen. De fakkel wordt doorgegeven. Het vuur blijft brandende.

Leusden-Zuid – klompenpad Schutpad – 5 kilometer