Wekerom. Wie komt er niet?
Bekend van het zand, waar je heerlijk kunt dwalen. Maar er is meer dan dat in Wekerom. De route begint wel op een parkeerplaats (aan de Hoeverweg) van het Wekeromse Zand, maar gaat de gans geheel andere kant uit. Meteen gaat de weg door de Wekeromse Eng. Op het pad (officiëel is het een weg) door het gebied staat een beregeningsinstallatie in een flinke plas water. Met droge voeten slaag ik er in om mijn weg te vervolgen.
Aan het einde steek ik de Edeseweg over, loop langs een zorgboerderij en kom dan terecht in een bosgebied. Hier tref ik het eerste bord dat mij waarschuwt om iets niet te doen of juist wel te doen. De rest van de wandeling zal ik vele borden van allerlei snit en formaat en van stijl en van inhoud tegenkomen. Ik probeer elk bord op waarde te schatten en de bevelen op te volgen. Ik twijfel zelfs of ik wel foto’s mag maken, want ik las iets over ‘beeld en filmmateriaal’ (ja, zonder streepje). Ik kreeg er geen helder beeld bij. De wandeling hier is wel prima, met en zonder beeld.
Het is mij niet helemaal duidelijk of ik hier al op het landgoed De Valouwe loop of dat ik ten noorden van de Immenweg op een andere goed loop. Voor het wandelen en de hoeveelheid bordjes maakt het echter niet uit. En voor de schoonheid van de route maakt het ook niet uit. Een mooi vennetje ligt verstild tussen de bomen en snakt naar water. Er zal nog heel veel regen moeten vallen om de dorst van dit vennetje te lessen.
Wanneer ik de Immenweg ben overgestoken zie ik de teksten met ‘landgoed De Valouwe’. Al snel heb ik in de gaten dat ik hier terecht ben gekomen in paardenland. De eigenaar van dit landgoed, de familie Schlimmer sinds 1928, heeft een intense belangstelling voor paarden en dat is wel te zien langs de route, waar hindernissen van allerlei soort zijn opgeworpen om een ritje met een paard wat lastiger te maken. Een sprongetje hier, een sprongetje daar, een balk dwars over enzovoorts. Zelfs een schaakliefhebber zou hier vele paardensprongen kunnen maken. Hoe zou het zijn om hier te wandelen wanneer er een paardenactiviteit is? De route blijft ver weg van alles dat maar een beetje wijst op menselijke bewoning. Wel komt de route dichtbij iets anders, namelijk de uitbundige aanwezigheid van rododendrons (er was ooit een kwekerij van deze dendrons op het landgoed). Ik loop langs de rand van een heideterrein, waar ooit een klein vliegveldje was. Maar misschien is die naam te veel eer voor wat waaarschijnlijk alleen een landingsbaan was. Toch, het is weer eens wat anders dan een eigen zwembad of tennisbaan.
De weg gaat verder door het bos, op een samenkomst van wegen zie ik aan het einde van een lange op- en afrijlaan een groot huis. Dit zal wel het hoofdhuis van het landgoed zijn. Wanneer ik richting de Wekeromseweg loop zie ik meerdere huizen, deze zijn van kleiner formaat, maar ook niet te versmaden. Sommigen huizen hebben al een lang leven achter de rug, anderen zijn van een recenter bouwjaar. Wanneer ik via de Pishegge naar de Wekeromsweg wil gaan, raak ik in de war. Bij alle rododendrons en heidestruiken en ander groeisel raak ik het juiste pad uit het oog.
Uiteindelijk slaag ik erin om de Wekeromseweg over te steken, ik ga de Hoeverweg in die naar de parkeerplaats aan het begin van mijn wandeling gaat. Maar deze route heeft nog nog een bijzonder toetje, voordat deze maaltijdwandeling eindigt. Tussen de onverharde Hoeverweg en de verharde Wekeromseweg is ooit een vuilstortplaats geweest. De inwoners van Ede moesten van hun overtollige spullen en rotzooi af en daar was wat op gevonden. Zo verrees temidden van de bossen een hoeveelheid afval. Pas in 1988 kwam aan de vuilstort een einde. Maar er lag ‘natuurlijk’ wel een enorme zooi. De zooi werd bedekt met de mantel der liefde en heel veel grond. Er gaat een voetpad naar boven en dat pad volg ik. Soms zie ik plastic uit de grond steken. Is dit ouwe zooi of is dit een bodembedekker? Boven op De Bult heb ik een mooi uitzicht en een picknickbank en een uitzichtoren. Om de toren is een bouwhek geplaatst, alsof de toren in ‘Bouwfase 3’ is bliven steken. Een opening biedt mij de gelegenheid om de toren te beklimmen. Nu zie ik nog meer en kijk ik nog verder en nog ronder. Wanneer ik op de bank zit en eet en drink komt een puffende bos-biker (of mag deze hier wel mountain-biker heten?) naar boven, al spoedig gevolgd door twee andere puffers. Zij beklimmen de toren en kijken uit.
Ik wandel naar beneden over het brede pad dat de fieters hebben gevolgd. Beneden rond ik De Bult en ga ik op weg naar het begin.
Het is een mooie en rustige wandelroute door de uitgestrekte bossen en minder uitgestrekte heidevelden van landgoed De Valouwe en omgeving.
Ede : Landgoed De Valouwe – 10 kilometer (uit de bundel Wandelen rond Ede – Pieter en Coby Metz – Anoda Publishing)
Willems Wonderlijke Wandelingen 