Klompenpad Termatenpad

Deze plek bij Wachtpost 43 is een unieke plek. De plek ligt op de voormalige spoorlijn tussen Amersfoort en Kesteren. Tegenover dit hek staat Wachtpost 43, het huisje met de cijfers 43, behorende bij de oude spoorlijn (dichtbij Woudenberg staat wachthuis 41). In een Wachtpost woonde de baanwachter, al dan niet met zijn gezin. Bij dit hek begint het allereerste klompenpad van ons land. Dat is het Schutpad. Hier begint ook het jongste klompenpad van ons land. Dat is het Termatenpad, genoemd naar de bedenker van de ‘klompenpaden’ Frans ter Maten die in deze omgeving ten zuiden van Leusden opgroeide.

De route volgt de spoorlijn naar het noorden, een enkel stukje rails is bewaard gebleven en ligt als een souvenier uit een ver verleden tussen het gras. Verder naar het noorden liggen nog werkzame rails, dat is het gedeelte tussen het bedrijf Pon en het station van Amersfoort. Dit zogenaamde Ponlijntje is dagelijks in gebruik voor het treinvervoer van auto’s. maar ik ben nu met de benenwagen op pad. Vlak voordat het terrein van Pon in beeld komt sla ik af naar het oosten en volg de zuidelijke lijn van de nieuwbouwwijk Tabaksteeg. Ja, Leusden heeft zich mogen verheugen in tabaksteelt. Zo is er een fiets/voetpad in een andere wijk van Leusden genoemd naar één van die tabaksmannen, namelijk dhr. Cohen. Van de nieuwe wijk ga ik naar de oude wijk Leusden-Zuid en dan verder naar het grote landgoed Den Treek Henschoten.

Dit landgoed (meer dan 2200 hectare, verdeeld over 5 gemeenten) is eigendom van de familie De Beaufort, een familie die haar sporen heeft nagelaten op de Utrechtse Heuvelrug. Met dit landgoed, met vele burgermeesters en met grote imposante huizen en ontelbare straatnamen. Ik kan enkele van deze fraaie gebouwen bewonderen op mijn tocht. Veel van die grote huizen zijn trouwens verkocht. In moderne tijden is het niet eenvoudig om een landgoed met gebouwen boven de grens van het faillisement te houden. Het grote huis op dit deel van het landgoed is enige jaren geleden flink gerestaureerd en weer bewoond. De bewoner schijnt een lid van een grootgruttersfamilie uit het zuiden van het land te zijn, maar ja, geruchten …

Het landgoed is een geliefde plek voor wandelaars, dat is vandaag ook te merken. Een vrijdagmiddag en een zonnetje, dat is een goede combinatie voor wandelaars. Langs de Woudenbergse Grift is het een komen en gaan van wandelaars zonder dat we elkaar in de weg lopen. Zeker op de moddergedeelten is dat wel prettig. Hier langs de Grift heb ik een mooi uitzicht over de landerijen met daarachter de bossen van het landgoed. Een mooie combinatie.

Van het ene landgoed stap ik over naar het andere. Van Den Treek Henschoten naar landgoed Geerestein via een bruggetje over de Grift. Het eerste dat ik zie is dit fraaie huis Griftpark. Het ziet er uit als een buitenlands huis, als een chalet. Het is gebouwd in 1837. Boven in is een herenkamer. Dat doet mij denken aan een ander gebouw op het landgoed, langs de Geeresteinselaan. Tijdens een Open Monumentendag ben ik binnen geweest in een toren met aangrenzend een herenkamer. De herenkamer is boven het boerderijgedeelte. Langs de weg ten noorden van Woudenberg is dit gebouw goed te zien. We werden als bezoekers rondgeleid door de eigenaar jonkheer Hooft, inderdaad van familie van P.C. Hooft. Na bijvoorbeeld een jachtpartij konden de heren van stand zich hier terugtrekken voor een versterking. Het landgoed Geerestein kent een mooi kasteel en een prachtig Grand Canal. Hier is de combinatie van kasteel en Grand Canal intact gebleven. In Renswoude is de verbinding tussen kasteel en Grand Canal doorbroken door een weg. Helaas.

Over de Nieuwe Steeg loop ik naar de Ekris. De Steeg is vermomd als eindeloos modderpad, waar jong en oud zich kan uitleven. Ik weet mij staande te houden en mijn sokken zijn nog steeds droog. Op Ekris passeer ik de oude ingang (inclusief hek) van ridderhofstad Groenewoude. Bij de ridderhofstad hoort een steeg met een gelijkluidende naam, deze onverharde weg sla ik. Ik ben niet de enige die deze keus heeft gemaakt. Fietsers en wandelaars en honden. Ineens remt een dame op een tegemoetkomende fiets, stapt af terwijl zij roept “” Willem”. Een bekende, maar wat is haar naam ook al weer? “Margreet” zegt ze en ik weet ineens weer wat daar verder volgt. We raken aan de praat over corona en wandelen. “Misschien loop ik na dit pad nog een pad”, zeg ik. “Er moet niets, he”, reageert zij, voordat zij verder gaat, als een herderin langs een paar schaapjes. Het wordt rustig op het pad tot ik bij een eierautomaat kom. Er dient heel wat gelegd te worden om de honger naar eieren te stillen. Verder, altijd maar verder, langs de koeien ‘Bij Aaltje aan de linie“. Hier ga ik de Liniedijk op, een dijk waar ik vele malen heb gewandeld, in alle seizoenen, altijd weer mooi. De Liniedijk is veertig kilometer lang en loopt langs het Valleikanaal. Waar de Heiligerbergerbeek het Valeikanaal raakt is een mooie oude sluis. Hier ga ik landinwaarts om over de oude spoorlijn te wandelen. Maar het gedeelte naar deze spoordijk is niet gemakkelijk te overbruggen. Er wordt gewerkt aan de beek. Een klein bootje ligt in het water om werkzaamheden te verrichten. Op de brug over de beek staat een grijpgrage machine. Op de oever staat een grote kiepwagen en daarnaast een container. De gehele oever is over een grote breedte veranderd in een enorme modderpeoel. Ik houd mij vast aan elk boompje dat binnen handbereik is. Mijn schoenen maken neerwaartse bewegingen en worden omhelst door modder en water. Op één of andere manier bereik ik de brug, met droge sokken. Ik attendeer enkele wandelaars op de mogelijkheid voor een modderbad, maar ik wacht niet tot zij mijn aanbod aangrijpen. Ik passeer een monument om omgekomen vliegers te herdenken die in een Stirling hier zijn omgekomen tijdens de tweede wereldoorlog. Wanneer ik dichtbij het eindpunt van deze wandeling vben ontmoet ik twee bekenden, nou ja, bekenden. Twee dames uit Woudenberg lopen deze route ook, maar in de andere richting. We kwamen elkaarv eerder tegen, in de bossen van Den Treek. Zij zijn in Woudenberg begonnen. Ik wens hen een goede tijd door het modderbad.

Dit Termatenpad is een heel mooi pad. Daar kan Frans blij mee zijn.

Leusden-Zuid, klompenpad Termatenpad – 13.5 kilometer

https://videopress.com/v/Ku51aGJV?preloadContent=metadata