Klompenpad Nederrijnsepad XL

Voorwerk.
Zoeken naar de mogelijkheden en onmogelijkheden van veerpontjes over de Nederrijn.
Hoe staat het met het Drielse Veer?
Hoe staat het met het Lexkesveer bij Wageningen?
Het Drielse Veer vaart niet de hele dag door. De schipper heeft een lange middagpauze.. Het is niet handig om daar aan te komen en dan uren te moeten wachten op een overzet. Scholieren hebben in de morgen tussen half acht en acht uur voorrang. Het Lexkesveer, ter hoogte van het Arboretum in Wageningen, vaart wel de hele dag door. Deze veerboot neemt ook auto’s mee, die van het Drielse Veer alleen voetgangers en fietsers.
Ik wil weer eens een klompenpad wandelen. Het is al lang geleden dat ik mijn voeten in denkbeeldige klompen heb gestoken. Een uiitzonderlijk klompenpad staat op mijn programma: Klompenpad XL: het Nederrrijnse pad. Aan beide zijden van de Nederrijn loopt deze route. Een samenballing van delen van drie klompenpaden aan de Veluwezijde en een nieuw spoor aan de Betuwezijde, een tocht door de uiterwaarden.

Daar sta ik nu: aan de Veluwse kant van het Drielse Veer. Het is even na achten. Ik zie aan de overzijde de pont zich losmaken van de Betuwse oever. In het licht van de opgaande zon komt de pont dichterbij. Een vrouw met bakfiets voegt zich bij mij in de zeer korte rij wachtenden aan het begin van de loopplank. In de fietsbak zitten twee kleine kinderen en een ontbijt. Wanneer de pont onze oever nadert loop ik de loopplank op en wacht op het drijvende ponton. Een jongeman met fiets stapt uit wanneer de pont is vastgemaakt. Ik ga aan boord. De vrouw met bakfiets gaat aan boord. Zij knipt met een tang een gaatje in haar meervaartenkaart. Ik doe een mislukte poging om contactloos te betalen. Dan maar geld in het plastic bakje. De schipper wijst mij er op dat de pont midden op de dag een paar uur niet vaart. Ik vertel hem dat ik bij Wageningen de rivier weer hoop over te steken. Aan de overzijde wachten meerdere scholieren op de pont wanneer wij aankomen De vrouw duwt haar bakfiets naar boven. Boven wenst zij mij een goede wandeling. Ik kan mijn weg vervolgen over de dijk die de uiterwaarden doorsnijdt. Mijn tocht maakt na de vaartocht een doorstart over het droge. Nu kan ik dat ‘droge’ niet al te serieus nemen, want het grootste deel van mijn tocht naar de volgende oversteek loop ik door drassig grasland. Het is een rustig spoor. De zon schijnt over de dijk aan mijn linkerhand. Slechts een enkele wandelaar met hond kom ik tegen. Geen plezierwandelaar. Ter hoogte van het dorp Driel kom ik bij de Drielse stuwdam Dit is één van de drie plaatsen in de Rijn waar de waterstand wordt gereguleerd en er ook voor wordt gezorgd dat er voldoende water door de IJssel blijft stromen. De twee grote stuwen staan omhoog, het water kan verder stromen. Iets verderop ligt Sluis Driel, waar de binnenvaart doorgaat op weg naar het achterland of juist de andere kant uit. Vaak heb ik de stuwdam uit de verte gezien. Nu ben ik er zeer dichtbij.
Aan de buitenzijde van de Drielse Rijndijk wandel ik verder en ik ga de Rijnbrug bij Heteren onderdoor. Bij Heteren zelf loop ik langs een recreatieplas waar nu opvallend weinig wordt gerecreëerd, terwijl toch de zon vrolijk schijnt. Ik steek de weg naar het Renkumse Veer over. De weg naar het veer (die lang niet altijd vaart) is ook de weg naar allerhande bedrijvigheid in de sector ‘steen’. Een politieauto rijdt deze weg in, terwijl ik stil sta bij een klein monument, dat stil staat bij gebeurtenissen tijdens de poging om de Rijn over te steken tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een ster geeft zicht op het landschap. Een tekst vertelt over dankbaarheid aan hen die hun leven lieten opdat wij kunnen leven. Inmiddels loop ik onderlangs de Randwijkse Rijndijk. Een brug brengt mij over een gebied waar ruimte voor de rivier wordt gegeven. De brug brengt mij even verderop bij het Lexkesveer. Vlak bij de oprit staat een automaat van Pontje Kaas waar ik (en anderen) allerlei soorten kaas kan kopen. Aan de overzijde staat het oude Veerhuis, uit 1892 Ik wacht op de pont naar de Wageningse zijde. Ik ben de enige voetganger. Voor €0.70 mag ik van de schipper overvaren.
Aan de overzijde kan ik vrij snel tot grote hoogte stijgen. Een steil pad brengt mij naar het beroemde Arboretum, waar ik meerdere wandelaars tegenkom, al dan niet met verrekijker, want er zijn mooie vergezichten over de Nederrijn de Betuwe in. Het is meteen een groot verschil met het eerste deel van mijn wandeling, waar ik nauwelijks iemand tegen ben gekomen. Wie gaat er ook op een vrijdag door de drassige uiterwaarden lopen?? Vanuit het Arboretum loop ik verder over de Wageningse Berg. Hier heb ik vaker gelopen, ja, over een klompenpad, maar ook over andere paden. Het is een geliefde buurt om te wandelen. Van de Wagenings Berg ga ik door naar Oranje Nassau Oord, ooit een geschenk aan koningin Emma, maar waar momenteel een zorginstelling is gevestigd. Ik loop een lange statige laan in en vind aan het einde een wandelbankje in de zon. Ik heb er 15 kilometer opzitten en het is wel tijd voor een brood- en theepauze (en laat ik die banaan niet vergeten). De ene na de andere wandelaar komt langs, stevige stappers aan de voeten en een rugzak om. Kort na mijn pauze wordt ik aangesproken door twee mannen die mij vragen hoe zij in Wageningen kunnen komen, graag door de bossen. Ik probeer hen een mooie toeristische wandelroute aan te smeren. Het centrum van Wageningen is geheel aan mij voorbij gegaan, maar aan het carnavaleske centrum van Renkum ontkom ik niet. Er wordt druk gewerkt met kabels die in de grond worden gestopt. Wordt Renkum dan eindelijk aangesloten op de rest van de wereld? Langs het papier van Parenco kom ik terecht in de Jufferswaard, een prachtige uiterwaard met een overdaad aan modderpaadjes. Hier tref ik niemand aan, zelfs de paarden die ik hier wel eens heb ontmoet zie ik nu niet. Vlak voor de A50 kom ik langs een biologische boerderij, vlak daarvoor worden mensen opgeroepen om hun hond aan te lijnen vanwege de schapen die in een weiland rond lopen. Nadat ik de A50 ben gepasseerd kom ik weer in de uiterwaarden, achter een bedrijf in historische bouwmaterialen en dan heb ik de torens van Kasteel Doorwerth al gezien. De route gaat uiteraard over de binnenplaats van het kasteel. Hier zijn weer meerdere wandelaars. Ik steek de Fonteinallee over en ga de bergen in. Jong en oud loopt over landgoed Duno, bij de plek waar vroeger een landhuis stond heb ik mooie uitzichten. Daarna nog door een hunnenschans. Dan ben ik al weer in Heveadorp, gebouwd voor werknemers van de Hevea-fabriek die hier was. Onderlangs de Westerbouwing kom ik over de Veerweg die, hoe kan het, in de buurt van het Drielse Veer komt.
Ik zie het pontje zich losmaken van de oever aan de Drielse zijde.
Ik probeer modder van mijn schoenen te stampen.
De modder klemt zich vast.

Een bijzonder mooi klompenpad.

Drielse Veer – Klompenpad Nederrijnsepad XL – 27 kilometer