Klompenpad Leuvenschepad

De lucht is betrokken. Lichte druppels vallen wanneer ik mij over een klinkerweggetje op weg begeef naar de Brummense Bandijk. Op een dijk kan ik heerlijk de volle laag krijgen. De dijk beschut en zeker een bandijk, maar de wandelaar gaat onbeschut zijn weg. Ik ben net van start gegaan bij het het Buurthuis van Leuvenheim om het plaatselijke klompenpad te volgen. Het pad jent hier een verrassende start, eerst een smal paadje en dan over de Oudeweg, waar ik achter de huizen langs de doorganaade weg kom. Maar, kom, terug naar de bandijk. Boven op de dijk ga ik in zuidelijke richting. Vanuit der dijk heb ik mooie vergezichten, ook het zicht op het dorp dat al 1000 jaar oud is. Van de dijk kom ik te lopen parallel aan de doorgaande. Gelukkig kan ik die weg al weer snel verlaten, want ik krijg de gelegenheid om een extra lus te maken, een lus zonder markering. Dat moet lukken.

Ik verlaat de gemeente Brummen en loop de gemeente Rheden binnen, zonder noemenswaardioge proble,men. Ik ben nu op het landgoed De Geldersche Toren. De oude weg waar ik over loop wqordt omzoomd door oude en zeer oude bomen. Ik hoor het geluid van een zaag en zie mannen bezig om hout te verwerken tot hanteerbare blokken voor de al dan niet open haard. Ik loop over de Weg van Geldersetoren. Dan heb ik het zicht op de Geldersche Toren. Het is mij niet duidelijk of dit een kasteel is of een donjon (of een symbiose). De oorsprongen van deze toren zijn oud, maar niet zo oud als Leuvenheim. De fundamenten van de toren dragen sporen uit de dertiende eeuw. De eerste vermelding van deze opvallende toren dateert van eeuwen later, namelijk in de papierwinkel van hertog Karel van Gelre, die ook dienst deed als graaf van Zutphen. We spreken over het jaar 1535. Zoals het hoort met een oude toren kent ook deze toren een zeer bewogen geschiedenis. De Spaanse troepen hebben hier nog huisgehouden, of liever gezeged het huis geplunderd. In de loop der jaren is er ook flink gesleuteld, afgebroken, bijgebouwd aan de toren. Het is niet alleen de toren die indruk maakt. Wanneer ik mij omdraai en de oprit bekijk zie ik een indrukkwekkende lange laan, met aan beide zijden grote en oude eiken. De zichtas is gericht op de torenspits van het kerkgebouw van Spankeren. Petje af. Hier kan Downton Abbey een puntje aan zuigen.

Op de lange loop over de laan kom ik slechts twee wandelaars tegen, verder kruipt rust langs de bomen en door de takken, ook bij de kleine begraafplaats heerst de rust achter het hek. Bij de oude herberg De Luchte steek ik de drukke wegt over en passeer het plaatsnaam-bord ‘Spankeren’. De Bockhorstweg is een lange weg. Ik passeer een boerderij uit 1792 met een fraaie hooiberg, met zelfs enkele ouderwetse balen. Of op het land deze balen nog worden gemaakt vraag ik mij af. Ik loop vlak langs Huis De Bockhorst dat bij het gelijknamige landgoed hoort. Het huis kan ik door de bomen niet goed zien. In 1906 koopt P.J. van Voorst het huis en landgoed, tot op de dag van vandaag is het goed eigendom van de vele nazaten van het echtpaar van Voorst Vader.

Dit landgoed is niet het enige hier in de buurt. Ik loop door De Wildbaan en de Kievit. Deze beide landgoederen zijn eigendom van verzekeraar a.s.r. Ten westen van Barneveld is ook een natuurgebied in eigendom van a.s.r. Het is hier prachtig wandelen in alle rust, slechts op enkele wegen van asfalt kom ik fietsers, al dan niet met hond, tegen, op de beherfste paden in de bossen is het stil. In de verte zie ik een paar koeien. En op één pad bij De Wildbaan zag ik drie amazones, niet in de amazonezit.

Wanneer ik de herfstbladeren van mijn scjhoenen heb geschud neem ik een korte pauze op een bankje, met achter mij de Leuvenheimsebeek. Ik hoor regelmatig schoten. Moet iemand nog voor vlees in de pot zorgen? Ik zit vlakbij Huize Den Bosch (dit is een ander huis in het bos). Door de hoge begroeiing kan ik met enige moeite iets zien van het grote huis. Al in het jaar 1600 was hier een landgoed, enkele decennia later werd een huis genoemd in de papieren. Het huis wordt particulier bewoond. Ik kom in de bebouwde kom, maar blijf in het buitengebied. Dat kan allemaal in Leuvenheim. De spoorlijn steek ik over. Op de Weg naar den Rees komt een hond lichtelijk dreigend en blaffend op mij af. Zijn baas spreekt sussende woorden naar zijn hond en excuserende woorden naar mij. Aan mijn linkerhand zie ik gebouwen van Buitenplaats de Rees en een groot wit kruis. Hier is Klein Sion, een bezinningshuis waar de broeders van Sint Jan de leiding hebben, uiteraard met dienend leiderschap. .

Het duurt even voordat ik de drukke Arnhemsestraat kan oversteken, mede dankzij een vluchtheuvel. langs een paar huizen, waaronder ’t Hemeltje, kom ik op de Brummense Bandijk, de luchten zijn nog verder betrokken. Een boer werkt op het land met zijn trekker. Twee mannen komen mij wandelend tegemoet. Wij groeten elkaar en lopen verder, ieder op weg met zijn eigen gedachten en eigen vergezichten. Nog even en ik ben in de buurt van het Buurthuis na een prachtige wandeling over landgoederen, met bzicht op de uiterwaarden, met geschiedenis en natuur.

Klompenpad Leuvenschepad – 14 kilometer