Klompenpad Uddelermeerpad

Daar sta ik dan. Voor de tweede keer in Uddel voor een wandeling. Dit keer ga ik het Klompenpad Uddelermeer wandelen. De omgeving van dit kleine Veluwse dorp is prachtig en afwisselend.

Vanaf de parkeerplaats bij het Theehuus ga ik eerst een kleine afstand in westelijke richting langs de doorgaande weg, dat is ook de laatste keer dat ik zo langs een doorgaande weg loop, verder is het landelijk. Al snel wandel ik door de bossen van landgoed Staverden. De frisheid van de groene bladeren straalt mij tegemoet in de lentezon.
De omgeving van Uddel kent niet alleen een flinke verzameling bomen in allerlei varianten,. maar ook een flinke hoeveelheid vakantiehuisjes in allerlei vormen en staten van onderhoud. Het klompenpad komt door recreatiepark Uddelermeer, dat nog in grote rust is op deze prachtige ochtend. Er zijn nog een paar huisjes / caravans te koop, maar wij hebben genoeg aan ons ene huis.
Door dicht struikgewas en bomen heb ik nog net zicht op het Bleeke Meer. Uddel kent ook een grote verscheidenheid aan meren en meertjes. Deze meren en meertjes hebben een lange geschiedenis achter zich. Ze zijn begonnen als pingoruïne. Het Bleeke Meer (dat onderdeel is van Kroondomein Het Loo) is niet toegankelijk voor het publiek.
Door de landerijen maak ik een omtrekkende beweging om het dorp. Ik ben begonnen aan de westzijde, inmiddels ben ik aangeland aan de noord-oostzijde.

Mijn opa is hier in de omgeving kort jachtopziener geweest en hij woonde toen met zijn vrouw in Uddel. Hij kwam uit een geslacht met diepe wortels op de Veluwe en met name de bossen op de Veluwe. Zijn vrouw kwam van de grens van Groningen en Friesland. Mijn moeder werd geboren in het huis van de jachtopziener, een huis dat in de tijd is weggevaagd. Nu passeer ik een ander jachtopzienerswoning, met de naam De Heegte. Dit huis stond er al toen mijn moeder werd geboren. Het is een vakwerkhuis dat ik eerder in Duitsland verwacht aan te treffen dan in Uddel. Aangezien het Kroondomein en de Houtvesterij sterke banden heeft met de Oranjes en daarmee met Duitsers is het ook niet zo verwonderlijk om Duitse trekken in het bouwcultuur aan te treffen. Prins Hendrik (echtgenoot van koningin Wilhelmina) heette voluit Hendrik van Mecklenburg – von Schwerin. Hij besteedde veel aandacht aan de jacht en het beheren van de bossen op de Veluwe. Het is dan niet vreemd dat deze jachtopzienerswoning gebouwd is in de Mecklenburgse stijl.

In de loop der eeuwen is heel wat grond op de Veluwe overgegaan in de handen van het Huis van Oranje. Zo is dat ook gebeurd met het Groot Zeilmeer. Dit is ook een pingoruïne. Ongeveer tweehonderd jaar geleden was het meertje en het heidegebied er om heen eigendom van de Maalschap van Garderen en kon zo gebruikt worden door meerdere mensen. Het laat ook zien dat Garderen een belangrijker plaats was dan Uddel. In het voorgeslacht van wandellief is er een sterke lijn met Garderen. Tegenwoordig is er ook akkerbouw in de de omgeving van het Groot Zeilmeer. Ik zag een trekker diepe voren na laten in de aarde. De aarde ruikt naar ontkiemen.

Op mijn tocht zie ik in bermen woelsporen die zijn achtergelaten door de in het wild levende zwijnen, maar verder dan nog wat afdrukken zie ik niets aan wild. Ik ben al te laat op de dag.
Ter hoogte van herberg ’t Vossegat (dateert uit de zeventiende eeuw) steek ik de Meervelderweg over. Deze weg is deel van de oude route tussen Arnhem en Harderwijk. Vanaf de herberg gaat het pad door de landerijen, over hekjes, over een smalle strook groen tussen het akkerland.
Ten zuidwesten van het dorp zie ik een hardlopende man op het veld van een kwekerij. Ik groet hem met de vraag of hij traint voor een marathon. Geen reactie. Hij rent naar een auto met een buitenlands kenteken. Even verderop worden met behulp van een trekker jonge coniferen gepoot in de akker. Ik groet de mannen. Het laat ze koud. Het zijn Polen. Aan beide zijden van de Meervelderweg zijn kwekerijen.

Vanaf de kwekerijen gaat het door grasland en ingelopen paden naar het meer der meren: het Uddelermeer. Vroeger zeiden we als we werden gevraagd naar onze vakantiebestemming: we gaan naar Lac d’Uddèl, zo’n 500 kilometer ten noorden van Parijs.
Wandelaars en hardlopers zijn lopen rennen alle kanten uit bij deze vermoedelijke pingoruïne. Aan de oostkant van het meer ligt een Hunneschans, dit verdedigingswerk werd rond 900 na Christus aangelegd. Ook is nog aanwezig een grafheuvel.
Aan het einde en het begin van de route staat nog een gebouw met een band met het Huis van Oranje. Het is het Theehuus, dat in opdracht van koningin Wilhelmina is gebouwd in 1923. Het was bedoeld als een ontmoetingsplek voor vrouwen uit Uddel, Garderen, Elspeet en andere plekken. Of daar de vrouw van een jachtopziener ook bijhoorde weet ik niet.

Na afloop van de wandeling ga ik naar het dorp en wel naar bakkerij Schreuder . Daar koop ik twee Uddelermeertjes: één voor wandellief en één voor mij.

Dit Klompenpad Uddelermeer is een prachtige route. Het was rustig onderweg, maar dat zou in de zomer anders kunnen zijn, wanneer vele toeristen zich hebben begeven naar Uddel.

Klompenpad Uddelermeer – 18 kilometer