Pelgrimspad (12) ’s Hertogenbosch naar Spoordonk

Wandellief heeft de koffer gepakt, heeft de benen genomen, is gevlogen. Reden genoeg om aan een andere lange afstandswandeling (LAW) te beginnen.

Het station van ’s Hertogenbosch biedt uitzicht op de zon. Het plein staat er vol mee. Ik stop mijn jack in de rugzak en ga op pad met het Pelgrimspad (deel 2). Op de Stationsstraat kom ik de eerste afbeelding van Maria Regina tegen, aan een muur, gelukkig niet achter de voordeur.

Via straten en straatjes en volle terassen die ik herken van het einde van de vorige etappe kom ik uit bij de Sint Jan. Dit is de beroemde kruisbasiliek in het midden van de stad. Veel mensen wandelen in de richting van de heilige Johannes. Binnen lopen groepen rond en enkele mensen zitten in een bank. Ik neem ook plaats in een bank en buig mijn hoofd, daarna sta ik op en loop naar de uitgang.

Tot in Vught loop ik de vorige etappe in omgekeerde route. Voordat ik via de Stadswal bij Fort Isabella kom heb ik nog een hoge hobbel te nemen: de wandel- en fietsbrug over het spoor en de Randweg. De vorige keer heb ik een ingenieuze omweg gevolgd om de brug te vermijden. Nu heb ik mijn stoute wandelschoenen aan, let op mijn ademhaling en bedwing de brug. Een kleine overwinning.

Op het punt waar de oude en de nieuwe etappes van elkaar afscheid nemen ga ik op een bankje zitten. Mensen fietsen zomers voorbij. Dan de tocht door Vught. Vlakbij de 4 kolommen zie ik een open portemonnee op straat liggen, pak het op en overweeg om het op een paaltje langs de stoep te leggen. Dan zie ik een flinke hoeveelheid pasjes en een flink bankbiljet. Ik neem de portemonnee even mee en ga dan aan de slag om de eigenaar te vinden. De pasjes geven naam en adres van de man. Het internet vult het aan met een telefoonnummer. “Ja?’ klinkt een vrouwenstem. ‘Met mij? Bent u … ? Ja. En waar woont u, vraag ik, met een blik op één van de pasjes. Waarom vraagt u dat? Dan vertel ik mijn verhaal. Over tien minuten zal er iemand zijn. Voor die tijd is voorbij gegaan komt een man snel aanfietsen en stopt bij mij. Met zijn portemonnee kan hij weer naar de camping gaan om verder te genieten van de zon.

Ik ga verder naar de Vughtse Hoeven, een open landschap met huizen en boerderijen en stoffige en mulle wegen. Langs Schorvert en Esch ga ik op weg naar ’t Eind. Voordat ik daar aankom neem ik een lunchpauze langs een stoffige weg, waar een oudere man meermalen op en neer rijdt met zijn auto. Sommige mensen willen graag stof doen opwaaien.

Even verderop kom ik op een prachtige lange oprijlaan met aan het einde Kasteel Nemerlaer. Hier stroomt het riviertje dat de naam Nemer draagt. En zo hangt het weer allemaal samen. Ik wandel door en ruk op naar de Kampina. Vaak gehoord van de Kampina, maar ik was er niet eerder geweest. Via de Belversche Bergen kom ik bij het Belversven.

Dan hoor ik de eerste geruchten in de lucht. Gerommel in de verte. Geluid van donder en bliksem. Boven de koeien bij de Brandven spannen wolken samen en maken een donkergrijze indruk. Ik probeer te peilen waar de wolken hangen en naar toe drijven. Ik probeer te horen waar de donder naar toe trekt. Ik zie een regenbui in het zuidoosten. In de buurt van de Kostersche Hoeven voel ik een paar druppels op mijn huid. Nou ja, wat zijn een paar druppels. Ik passeer op de Balvoortseweg een restant van een bouwsel. De bliksem laat nog steeds van zich horen. Het gerommel is niet van de lucht. De regen komt met meer druppels naar de grond en mijn huid. 

een    twee   drie    vier    katsboem kadeng.

Is de tijd tussen de bliksem en de donder nu één kilometer per seconde of is het een halve kilometer? Ik weet het niet meer. Tussen de bomen heb ik weinig zicht op de verblijfplaats van de bliksem en de donder. Ik steek de Beerze over. Welke kant gaat het op? Plotseling is het duidelijk. Het gaat naar beneden. Een enorme stroom water komt naar beneden. Even schuil ik bij struiken tegen de regen die zijwaarts komt ingevlogen. Ik ren naar een andere plek, want de struiken blijken niet aan mijn kant te staan. De oude regenjas haal ik onder uit mijn rugtas en geknield doe ik de jas aan. Geen tijd meer om mijn vest ook aan te trekken. Die frommel ik onder mijn jas. De regencape doe ik over mijn rugtas. Gehurkt blijf ik een tijdje zitten. Hoe ver is het nog naar Spoordonk? Mijn mobieltje is niet dol op de regen en het lijkt alsof elke druppel op het scherm een pagina doet verspringen. Ik ga af op de markering en ga de lange weg op naar de Logtsebaan. Aan het einde staat een mooi picknickbankje. De picknick schuif ik voor mij uit. Auto’s rijden over de weg, met het volle licht aan. Duisternis ligt over de velden.   

Ik steek de weg over en kom in open gebied, nat open gebied. Het water komt nu van alle kanten op mij af. Van links en rechts, van boven en beneden. (Later lees ik dat dit een overstromingsvlakte is, deze vlakte staat honderd dagen per jaar onder water). 

Een volgende picknickbank dient zich aan bij de Viermannekesbrug. Deze bank heeft een ruwhouten afdak. Ik ga zitten op een klein stukje droge bank. Mijn jas gaat uit, het vest gaat aan. Het afdak is meer berekend op de zon dan op de regen. Uit de doorweekte aarde stijgt een geur van oude urine op. Auto’s rijden langs en passeren de Eénmannekebrug. Vele liters regen later besluit ik om diep adem te halen, mijn jack aan te trekken, de rugzak op te doen en de andere oever van de Beerze te volgen. Een bordje deelt mij mee dat ik in het dal van de Beerze ben. Een hele geruststelling. Hoe hoog staat inmiddels het water in het dal? Links van mij stroomt de Beerze, op het wandelpad stroomt naamloos water. Zelfs in mijn schoenen is inmiddels een kleine stroom ontstaan. Meanderend passeer ik vistrappen. Langs het lege terras van de watermolen kom ik in Spoordonk aan, met een spoor van water in mijn kielzog. Even voorbij de imposante Sint-Bernadettekerk ontwaar ik een bushalte.

Het is 17.52 uur en de bus vertrekt om 17.52 uur. Na een paar spannende minuten komt de bus naar Best aan rijden. Ik stap rillend van de kou in. De chauffeur zit in korte hemdsmouwen achter het stuur. De vele jonge passagiers zijn zomers gekleed. Uit welke andere wereld kom ik plotseling aanzetten? De bus rijdt door Oirschot en slaat een ondergelopen weg in. Halverweg moet de chauffeur terug rijden want de brandweer heeft de weg afgesloten met een ketting. Hij informeert bij de twee overgebleven passagiers waar wij naar toe moeten. Hij knutselt ter plekke een andere route in elkaar. 

Op het station van Best is de situatie niet veel beter. De trein naar ’s Hertogenbosch gaat niet, wegens blikseminslag. De trein naar Tilburg gaat wel, dan maar een omrit. Op het station lijkt ik het enige regenmannetje. Wanneer de trein Boxtel nadert wordt omgeroepen dat er bij het station bussen staan voor een busrit van Boxtel via Vught naar ’s Hertogenbosch. Een flink aantal passagiers gaat naar de plek waar geen bus is te bekennen. Na enige wachttijd roept een conducteur van de NS vanaf de hoge trap naar de perrons dat er een trein naar ’s Hertogenbosch klaar staat. Dat blijkt te kloppen. In Den Bosch overstappen. In Utrecht overstappen. In Amersfoort stapt een echtpaar de trein en mijn coupé binnen, de man gaat naast mij zitten en de vrouw tegenover mij. Na korte tijd doet zij haar zomerse jasje uit en laat aan haar man weten dat het zo warm is. Ik hoor het rillend aan. 

Pelgrimspad – ’s Hertogenbosch – Spoordonk – 30 kilometer     

P.S. Wandellief heeft een retourtje.