Trage Tocht Renderklippen

Voordat wij op pad gaan bekijkt Wandellief de Buienradar. Hoe is het met de regen op de Renderklippen?
In de regen op weg naar de Renderklippen kijk ik op Buienradar om te zien hoe het staat met de regen op de Renderklippen, nu en in de komende uren. De situatie wordt gunstiger. Het lijkt er op dat we droog aan onze wandeling kunnen beginnen. We starten met onze wandeling bij de begraafplaats Engelmanskamp, aan een zijweggetje van de Elburgerweg. Er staan een paar auto’s, maar verder is het stil.
Dan ineens een enorm gebulder.
Snel gevolgd door een nog groter gebulder!
In de buurt wordt gebruik gemaakt van een militaire schietbaan. We reden langs schietbanen en borden Levensgevaarlijk . We zijn gewaarschuwd. Gedurende onze wandeling zullen we vaak de geluiden van de schietbaan horen. Niets kan het geluid tegenhouden. Ik heb geen idee welk wapen er wordt gebruikt. Mijn militaire dienstplicht ligt ver achter mij en ik heb alleen geschoten met een Uzi.
Laten we op pad gaan. Al slingerend gaan we door de bossen. We passeren een complex van sprengen en beken, vergezeld van houten bruggen. Ooit hebben mensen hier de sprengen handmatig uitgegraven om daarna aan de slag te gaan met de beken. Aan de oostrand van de Veluwe zijn veel sprengen en beken te vinden. Dit heldere water werd en wordt gebruikt in wasserijen en papierfabrieken. Het restant werd en wordt geloosd en stroomde en stroomt naar de IJssel. We passeren het gebouwencomplex van de scouts van Buys Ballot, de man die aan de basis ligt van Buienradar We lopen achter een kampeerterrein langs en ontmoeten daarna een vrouw met hond. Zij probeert met opvallend enthousiasme haar hond achter een weggeworpen tak aan te laten lopen. Wanneer wij haar inhalen zegt zij: Het gebulder gooit roet in het eten? Aangezien ik niet weet in welk eten dat roet wordt gegooid verklaart zij dat haar hond niet tegen het lawaai van het schieten kan. Door met stokken te gooien hoopt zij haar hond (met een deken over zijn ruggetje!) af te leiden. Het lijkt mij een hopeloze taak die zij zichzelf heeft gesteld. Het lawaai laat zich niet tegenhouden door een bevallig geworpen tak. De hond heeft er ook weinig vertrouwen in.
Over een pad zonder naam komen wij bij de hei van de Renderklippen. Het eerste dat wij doen is het beklimmen van de rand van het stuifduin. Boven hebben we een mooi zicht op de velden van Heerde. We zien een enkele wandelaar gaan. We volgen de rand van het stuifduin in de richting van de schaapskooi. Het is een mooi pad, met duizelingwekkende diepten aan beide zijden. Bij de schaapskooi komen we tot de teleurstellende conclusie dat de kooi leeg is. De herder is vertrokken met de noorderzon en zijn schapen. Wanneer wij onderweg zijn naar het Pluizenmeer komen wij wederom een vrouw tegen, ook deze wordt vergezeld van een hond. Wij doen niets verkeerd, want je mag hier ook wandelen zonder hond. De vrouw spreekt ons enthousiast aan, want zij meent de prent van een wolf te herkennen in het onverharde pad. We zien de prent, maar ik heb geen idee of dit van een wolf is of van een hond of een lynx. De vrouw wijst nog enkele andere prenten aan, die deels ten onder zijn gegaan door prenten van geschoeide mensen. De vrouw vertelt over de wolf, over de herder, over de schapen, en dat zij hier vaak al is bij zonsopkomst. Zij vermoedt dat de herder die kant (zij wijst met een gestrekte arm) is gegaan. Maar even later houdt zij de mogelijkheid open dat hij de andere kant (zij wist met een gestrekte arm) is uitgegaan We kunnen hier alle kanten uit, maar we besluiten zonder overleg dat wij het spoor van onze route volgen. Bij het Pluizenmeer staan meerdere zitbankjes. Wij kiezen er één uit. De thermoskan wordt gepakt, het door Wandellief gebakken brood wordt uitgepakt en in alle rust eten en drinken wij. Er is geen pluis te zien, ook geen schaap dat voor haar wekelijkse wasbeurt hier komt.

Wij herinneren ons de tijd dat bij het Pluizenmeer sculpturen van natuurmaterialen stonden. Schapen waren duidelijk te herkennen in de kunstwerken. Of de schapen zichzelf er ook in herkenden is ons niet bekend. We gaan verder en passeren een koepelvormige bank voor meerdere personen die gescheiden van elkaar de tijd hier willen doorbrengen. Wanneer je aan de goede kant zit heb je een mooi uitzicht. Vorige week kwam ik hier langs en trof ik op een bank met uitzicht een jonge vrouw met een peinzende blik in de ogen. Wellicht had zij uitzicht in haar leven nodig. Omdat het nog steeds droog is steken wij De Paraplu over, een slingerend pad met hoogteverschillen en een zitbankje brengt ons door dit perceel met natuurwaarde.
De bossen lonken weer en wij steken de onverharde Dennenlaan over, komen in de buurt van de Putjensberg (die wij over het hoofd hebben gezien) en komen langs een voormalige boomkwekerij, Een ander sprengen- en bekengebied brengt ons dichterbij de bewoonde wereld en huis Emmanuël. De betekenis God met ons is passend nu wij de eerste zondag van advent net achter de rug hebben. We zijn dichterbij de bewoonde wereld, maar dat wil niet zeggen dat het hier drukker wordt. Er is geen mens te zien. Buiten het gebied van de schaapskooi is het zeer rustig. Geen wandelaar. Geen fietser. Veel gevallen blad en ritselende voetstappen van onszelf. Veel kaler wordende bomen. We komen nu op een verhard deel van de Dennenweg. Hier staat grote huizen en stel je voor dat bijpassende grote auto’s over onverharde wegen dienen te rijden. De Elburgerweg over en dan kunnen wij de eerste graven zien. Een auto maakt zich uit de voeten wanneer wij naderen. Zo kunnen wij in alle rust onze wandelschoenen uit doen, schone schoenen aandoen en de weg naar huis inslaan.

Heerde – Trage Tocht Renderklippen – 8.5 kilometer

https://videopress.com/v/IP0LdznE?resizeToParent=true&cover=true&preloadContent=metadata