De man staat aan het begin van de ingang. Het pad strekt zich voor hem uit. Naast hem staat een grote rugzak. In zijn handen houdt hij een statief en een camera met grote lens. Hoe krijgt hij nu die rugzak om zijn schouders? Het statief verplaatst hij naar zijn andere hand. Met zijn vrije hand probeert hij zijn rugzak op zijn rug te slingeren. Hij heeft dit vaker gedaan. Iedere keer dat hij op pad gaat om te vogelen en te fotograferen. Hij kan het alleen af. Ook vanmorgen lukt het hem weer. Zwaar beladen kan hij op pad. Wat is een last meer of minder voor een vogelaar?
Wij gaan ook op pad. Minder, veel minder, zwaar beladen. Een verrekijker en twee camera’s, dat wil zeggen : een echte verrekijker en twee mobiele camera’s. Wij durven ons hier te vertonen, hoewel wij een minderheid zijn. Verder hebben we een drinkfles met water en twee appels bij ons. Ruimschoots voldoende voor de route die wij gaan lopen. Het is de Zeearendroute, dat zou kunnen betekenen dat wij op onze zonnige tocht een zeearend zouden kunnen waarnemen en wellicht ook herkennen. Ik houd mij er niet aan vast. We zullen vast iets zien en vast iets horen. Langs de winkel en horeca op het terrein gaan wij op pad, eerst een bruggetje in de schaduw met het geluid van vele vogels die zich ophouden in bomen en struiken.
Dan komen wij in een geometrisch gebied van de plassen. Het is De Driehoek. Op het bordje met info staat: “Al wandelend in “De Driehoek” waan je je soms in Afrika.” We kijken elkaar aan en denken er het onze van.
Kunnen we elk moment een kameel aangeboden krijgen door een groep Tuareg voor een tocht door de woestijn?
Krijgen we het aanbod om af te dalen in een goudmijn op de Witwatersrand?
Raken we verstrikt in een gewapend confict aan de oostgrens van Congo?
Worden we opgepikt door een matatu op de Zuidas van Nairobi?
In welke waan raken we verstrikt op onze voettocht naar uitkijkpost Zeearend?
Nadat we de poort van de uitkijkpost hebben opengedaan kunnen wij kiezen uit twee trappen die beiden naar boven gaan. We hebben zicht door de ramen op veel water en vogels en een strakbluawe hemelkoepel boven ons. Een grootschalige verrekijker staat op een ijzeren paal en geeft zicht op verderweg gelegen plekken. We zien lepelaars aan de rand van het water. bij een volgende een beter zicht op deze lepelaars. De zitplaatsen zijn in het midden van de hut gerangschikt op hoogte. We kiezen elk een eigen trap om naar beneden te gaan. We lopen verder naar een Vogelkijkwand. Van hier hebben we beter zicht op de twee lepelaars. Onderweg onmoeten wij meerdere wandelaars die behangen zijn met apparatuur. Een vogelliefhebber moet wat geld uitgeven, maar dan heb je ook wat aan apparatuur. Is die apparatuur een technische middelaar van waarneming tussen natuur en wandelaar? Gaat een vogelaar meer zien of anders zien?
Op naar de volgende vogelkijkwand, die ligt aan het einde van het onverharde pad. Ook deze wand is leeg. Aan de overkant van het water hebben zich ganzen verzameld, die zich klaar maken om in gezamenlijkheid naar een volgend water te vliegen.Terug op de betonnen platen van de route komen wij meer wandelaars tegen. Mannen alleen. Stelletjes alleen. Een vrouw alleen. Een vrouw zou hier op haar wandelschoenen met hoge hakken kunnen lopen.
Op het punt waar het begin van de route en het einde van de route elkaar omhelzen zien wij bij een bankje een vrouw staan met een buggy. Twee kinderen spelen rond het bankje. De twee kinderen lijken nog het meest op Afrika.
We naderen de laatste bruggetjes die wij met droge voeten kunnen overlopen en wij zijn terug bij het informatiecentrum van de Oostvaardersplassen. Bij de uitgang naar de parkeerplaatsen komen twee mannen aanwandelen. Eén van hen duwt een klassieke kinderwagen. Van afstand is te zien dat er geen kind (noch van hier noch van daar) in de kinderwagen ligt.
‘k Heb mijn wagen volgeladen,
vol met dure spullen.
Toen wij bij de plassen kwamen,
bleken het slechts prullen.
.
GPSwandeling – Oostvaardersplassen – Zeearendroute – 5 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 