Zeewolde bos en strand

Bij de Groene Schuur in het buitengebied is alles rustig. Het is een centrum voor jongeren uit de wijde omgeving. Het zal de anderhalvemetersamenleving wel zijn die hier de poorten gesloten houdt. Op een veldje vlakbij zetten wij onze auto neer, op een ander deel van het veldje draait een gezin proef met caravan en voortent. Alles is uitgestald en bezoek komt langs op de fiets. Wij passeren in stilte de Schuur en waar de verharde weg een bocht naar links maakt gaan wij rechtsaf een strook groen tussen bomen op. Juist op dit punt van de splitsing staat een personenauto. Bij de achterklep is een rollator geparkeerd. Naast de auto staan twee stoelen. Een oudere man is druk bezig met een landkaart op papier. De vrouw houdt haar handen bezig met een werkje. ‘Vroeger deden wij dat ook, wandelen. Dat lukt nu niet meer.” “U zit hier op een heerlijk plekje, zo in het groen.” Zo kabbelt ons korte gesprek, voordat wij verder op pad gaan. Op de groene strook rechtsaf brengt ons dieper in het Horsterwold. Voor een waterplas linksaf, nog dieper het bos in over een pad. In het begin lijkt er zelfs een pad te zijn, maar des te verder we het bos binnendringen, des te minder pad is er. We maken ons eigen pad en proberen zo dicht mogelijk bij de aangegeven route op het scherm te blijven, maar dat is een onmogelijke opdracht. Omgevallen boompjes, opgroeiende brandnetels, hoog gras, uitdijende struiken. Er is geen pad te bekennen. Een smalle wetering en een pad langszij betekenen een opluchting, hier kan worden gelopen, weliswaar door hoog gras, maar het is te overzien. Na ongeveer 1 kilometer op de wandeling wordt het pad breder en zien we weer mensen (het lijkt net een echt avontuur). Tussen twee campings door (De Distel en De Banken) komen we bij een punt waar een meetpaal van het NAP staat. Hier kunnen we zien hoe ver we kopjeonder gaan, mochten de dijken doorbreken. Vanaf hier brengt een rechtgetrokken fietspad ons naar de Nulderdijk, aan de andere kant van deze dijk ligt het Nuldernauw.

We dalen van de dijk af naar het buitendijkse gebied met bomen en zandstrand. Af en toe vangen wij een glimp op van het water van het Nuldernauw. Wanneer we bij een breed strand komen gaan we zitten om te kijken wat er gebeurt. Een man en een kind zitten aan de rand van het water in een campingstoel. Het kind gaat het water in en na enige tijd volgt de man, maar hij gaat niet ver. In de verte zien we een rijnaak die niet is verdwaald, maar wel ineens uit zicht verdwijnt. Anderen varen in een bootje of op een plank. De traagtijd van de tijd en de beweging komen hier voorbij. Een jong stel komt voorbij en komt terug. Mensen met hun hond vinden ruimte om te wandelen en te stoeien. Twee eksters doen zich tegoed aan achtergelaten eten, maar het duurt even voordat zij elkaar het licht in de eksterogen gunnen. Verder maar weer langs het strand. Huisjes met zicht op het water. Een kleine jachthaven. Een jongen maakt in snel tempo salto’s op een bijzonder springkussen. Misschien komt hij op tijd in vorm om mee te gaan naar de Olympische Spelen in Tokio. Twee jochies proberen de kunst af te kijken van deze grote knul. Onze route gaat over een camping, of is het een glamping, gezien de grote tenten met houten veranda die hier klaar staan. Over het pad dat vakantiepark en strand verbindt met Zeewolde lopen veel honden met aangelijnde mensen. We gaan de dijk op en lopen in de richting van waaruit wij kwamen. Het pad daalt de dijk af en verdwijnt in een bos. Plots is de route verandert in een kunsttraject. Het is allemaal niet direct als zodanig te herkennen, maar oefening baart kunst.

Misschien is nog wel het mooiste kunstobject het theater dat deels in het water is gebouwd. Het zou ook kunnen dat dit gebouw niet bij de kunstbaan hoort en dat wij kunst verwarren met schoonheid. Een fietspad gaat naar het zuiden en met een kleine afwijking naar links gaat de weg over een smal zandpad tussen volwassen struiken. Aan de linkerhand is een vakantiepark, zoals zovele parken, met oude onderkomens en vervallen houten schuttingen. Daar hebben mensen hun leven geleefd, ontsnapt aan de drukte van de stad en de stenen die branden onder hun blote voeten. Daar hebben zij een nieuwe stad gebouwd, die zal vergaan wanneer het grote geld de slagboom bij de ingang omhoog haalt en kijkt naar de mogelijkheden om te investeren voor de consument uit het duurdere segment. Mien en Piet rapen hun spulletjes bij elkaar en rijden naar huis, waar de spullen in de kelderberging een rustplaats vinden. Misschien volgend jaar op een andere plaats.

GPS Wandeling – Zeewolde bos en strand – 6 kilometer