Klompenpad Sonnevanckpad

De buienradar wordt regelmatig gecontroleerd. Hoe laat verdwijnen de buien boven Harderwijk en aanpalende gebieden? Niet dat dit een 100% garantie is, want een bui kan vallen, wanneer je die niet verwacht. Om 11 elf lijkt de kust veilig te zijn en ik vertrek. Mijn startpunt voor mijn vandaagse wandeling is een parkeerplek op het terrein van het voormalige sanatorium Sonnevanck te Harderwijk. Uiteraard gelegen in de bossen voor de zuivere lucht die zo goed was voor de mensen, jong en oud, met tbc die hier werden verpleegd. Nu wil het geval dat er hier al een historische wandeling is over het terrein van het voormalige sanatorium. Zo kun je langs de woning van de machinist komen, maar ook langs de woning van de geneesheer-directeur of langs het koetshuis. Wat er niet te zien is is het oude hoofdgebouw dat uit 1910 stamde. Dit gebouw is namelijk gesloopt, nadat het nog een tijdje dient had gedaan als ziekenhuis. Sonnevanck heeft haar sporen nagelaten. Om één of andere reden heb ik al sinds mijn jongste jaren de combinatie Harderwijk/Sonnevanck in mijn hoofd zitten. Waarom weet ik niet. Zelf heb ik er niet gelegen, binnen noch buiten. Vanaf de parkeerplaats, waar ook een bushalte is, start ik mijn wandeling over het rustige terrein.

Ik steek de Sonnevancklaan over (de toegangslaan tot dit complex) en sla af naar rechts bij de voormalige woning van de geneesheer-directeur. In oude tijden kan hij blijkbaar zicht houden op de gaande en komende man en vrouw en jongen en meisje. Dieper het bos ga ik in en dan ineens een woning op een heuveltje. Een zeildoek beschermt het binnenwerk tegen mogelijke regen (het is nu droog!). Boven de ingang van de woning zie ik staan ‘Nieuwe Wegen’. Vroeger was hier de reïntegratieafdeling van Sonnevanck in samenwerking met de christelijke vakbond CNV. Ja, het sanatorium was een christelijke instelling. Hier konden patiënten alvast een voorbereiding maken op de terugkeer in de rest van de maatschappij. Tot op de dag van vandaag is dit een houten gebouw, dat nu een woning is. Mijn weg slingert door een nieuw ruim opgezet gedeelte van grote woningen (wat hebben we toch veel ruimte nodig). Met hetzelfde gemak slinger ik langs de plek waar vroeger het ontsmettingsgebouw stond. Dan kom ik in het ruime bosgebied Een tijdje volg ik het Leuvenumsepad. Het is stil in het bos. Er druppelt zelfs geen regen. In dit gebied is ook een waterwingebied van Vitens. Zorg voor fatsoenlijk drinkwater is van groot belang. Vitens heeft gezorgd voor een bijzonder pompstation, gemaakt van cortenstaal, met boeiende bogen net bovenop een heuveltje en onder hoogspanningsdraden. Dan zie ik voor mij uit een ree, grazend op een open gedeelte. Het dier heeft mij in de gaten. Het genoegen is wederzijds. Ik loop rustig verder en blijf op grote afstand. Toch zoekt het dier met een paar sprongen voor de beschutting van een bosstrook. Dan wordt het minder stil in het bos. Ik kom in de buurt van een schietbaan van de Nederlandse landmacht. Vroeger stond hier nog een fikse kazerne, de Willem George Frederik Kazerne. Harderwijk was niet alleen Hanzestad en Universiteitsstad, maar ook Garnizoensstad. Aan de voet van de Galgenberg (inclusief oude stenen watertoren uit 1895) ontmoet ik een wandelend echtpaar. Wanneer ik in de buurt van het Beekhuizerzand kom wordt de stilte op een andere manier uiteengereten. Een flink groot uitgevallen helicopter scheert laag over, maakt een bocht en gaat verder met scheren. Het is bijna een sierlijke luchtdans te noemen. Het Beekhuizerzand is al vanaf 1850 militair oefenterrein. Nu zie ik alleen ongecamoufleerde fietsende ouderen voorbijkomen, al dan niet groetend. Op het Zand heb ik wel eens een groep militairen gezien die hun camouflage uitprobeerden. Daar was nog wel vooruitgang te boeken. Ik heb de helft van mijn tocht er op zetten en neem een broodpauze. Brood gebakken door Wandellief, dat smaakt extra lekker. Mijn regenjas kan uit, want de zon schijnt volop.

De route van het Klompenpad slingert door de bossen, verschillende eigenaren passeren zo de revue. De markeringen van het Klompenpad staan netjes op een paaltje van het Wandelnetwerk Veluwe. Dichtbij de bebouwing van het Sonnevanckterrein stuit ik op de oude begraafplaats van Sonnevanck, uit 1922. De laatste begrafenis vond hier plaats in 1997. Het was mevrouw Bergsma, de vrouw van de laatste geneesheer-directeur (1934-1960), die hier werd begraven bij haar man. Op de grafsteen staat ‘Want de Here is rijk aan goedheid en liefde’. Ook op andere grafstenen staan woorden die getuigen van Gods aanwezigheid in het leven van de overledenen. Kort na de plaats van de overledenen kom ik bij de plek van de levenden. Een gezinstent is omgebouwd tot speeltent voor kinderen. Fietsen staan bij huizen. Er staan enkele auto’s met een Oekraïens nummerbord. Dakdekkers zijn bezig om een dak te dekken. Ik passeer de kapel, die in 1961 is gebouwd. Eén zijde van het gebouw heeft grote ramen met uitzicht op het bos. Binnen en buiten zijn aan elkaar verbonden door het Woord van de Schepper. Meerdere gebouwen volgen, ingepast in de natuurlijke omgeving. Woonzorg voor ouderen. Een hospice voor de laaste dagen en weken. Een brasserie. Een ouder echtpaar is zoekend onderweg. De man heeft een uitdraai van het Klompenpad in een plastic hoesje gedaan. Man en vrouw zoeken naar markeringen en nemen de tijd. Haasten kan altijd nog.

Harderwijk – Klompenpad Sonnevanckpad – 10 kilometer