Ede : Planken Wambuis en Westerbergen

Er is nog plek op de parkeerplaats bij de start van mijn wandeling. Het is druk met wandelaars en fietsers, met de komende en gaande man en vrouw. Grijpen mensen een laatste kans om de heide in bloei te zien staan? Is het een corona-drukte in de natuur? Het lijkt er op dat iedereen de kortste route naar de dichtstbijzijnde heide neemt. En dat is de weg rechtdoor naar de Oud-Reemsterhei. De route gaat echter eigenwijs direct rechtsaf het bos in.

Daar in het bos is het rustig, geen enkele andere wandelaar, geen enkele fietser. De route steekt de Oud-Reemsterlaan over (een prachtige laan met statige beuken) en gaat verder het bos in totdat ik aankom bij een graasweide. Ik ken het woord niet. Bij mij is er een gevoel van overbodigheid, want een weide is toch om te grazen? In de verte graast een kudde schapen, dat klopt dan weer wel. Dichtbij de boerderij Oud-Reemst is een verhoging in het landschap. Daar op de rand van bos en graasweide staat een een wildobservatiepunt. Wat ik observeer is niet zo wild, het zijn de schapen. Op deze afstand kan ik niet zien of één van de schapen zich wild gedraagt of zou het de herder zijn die zich wild misdraagt? Mocht dat zo zijn dan zal de herdershond wel ingrijpen. Daar zijn herdershonden voor.

Ik ga weer terug naar de Oud-Reemsterlaan en loop na korte tijd de laan uit en ga een klaphek door. Hier zijn percelen waar oude (niet verouderde) gewassen worden geteeld. Ik tref twee dames aan die vergezeld worden door twee wandelstokken per persoon. Zij zijn zoekende. Ze zoeken de route met de blauwe paaltjes of stippen. Ze gaan een hek in, staan stil, overleggen, gaan terug door hetzelfde hek. Ik kan ze echter niet helpen. Ze zien er trouwens ook niet erg hulpbehoevend uit. ‘Ik heb GPS.’ roept één van de dames, wanneer ik opper dat het hier wel een mooi gebied is om te verdwalen. Ik ga het door de dames gebruikte klaphek door en aanschouw een prachtige boom die daar alleen maar niet eenzaam boom staat te wezen en zich laat bewonderen en fotograferen (zie boven). Door de hei kom ik op de Nieuw-Reemsterlaan. De laan gaat door Het Oude Hout (niet te verwarren met #dorhout) en begeleidt wandelaars. Een man en een vrouw pogen de geheimen van een camera met zeer lange lens te doorgronden. Ik sta even stil voor het moment dat die ultieme foto kan worden gemaakt, maar ik mag toch doorlopen. Er wordt slechts onderzocht en proefgedraaid, In de rust van de bossen komt een grote groep aanwandelen, het lijkt wel een teambuilding-uitje, zo aan het begin van het nieuwe seizoen. Een man en vrouw met twee honden slaan het pad naar een wildobservatiepunt in. Ik weet niet of dat een idee van de honden is. Wellicht zijn het honden die graag naar andere dieren kijken.

Ik bevind mij tussen Oud-Reemst en Nieuw-Reemst. Het oude achter mij latende nader ik het nieuwe. Het nieuwe was ooit een boerderij. Een stier staat grazende in wat ik maar bestempel als een graasweide. Ik zie geen hek, geen prikkeldraad, geen schrikdraad, geen greppel tussen stier en mij. Gelukkig ben ik niet op een wildobservatiepunt, want de stier gedraagt zich zeer rustig en is zelfs niet s…vervelend. Even ten noorden op mijn pad is wel een observatiepunt, niet voor wild, maar voor de toerist die zich kan laven aan de kleuren van een glooiend heidegebied. Een dame zit op een bankje met een verrekijker voor haar ogen, maar zo groot is dit gebied nou ook weer niet dat je een verrekijker nodig hebt. Het ligt allemaal aan je voeten. Een auto van Natuurmonumenten staat even stil en kijkt of alles goed gaat. Wanneer ik verder wandel is alles nog steeds goed.

Ten noorden van Nieuw-Reemst gaat de route de bergen in. het zijn hier geen duizelingwekkende hoogten, maar het zijn hier wel de Westerbergen. Het lijkt wel of ik hier van de gebaande wegen af ben. Het is rustig, slechts een ouder echtpaar loopt genietend van elkaar en de omgeving over de slingerende en stijgende en dalende paden. Dit is een verrassend mooi gedeelte van deze wandelroute.

Wanneer ik aan het einde van de Westerbergen terugt ben bij de heide (ditmaal de Puthei) is het plots weer druk. Wandelaars in stelletjesformatie. Wandelaars in vriendinnenformatie. Wandelaars in gezinsformatie. Eén groepje steekt er met kop en schouders boven uit. Het groepje met flinke rugzakken zit langs de kant van het pad, pardon, aan beide kanten van het pad. Ze zijn bezig met één of andere expeditie (getuige het bedrukte T-shirt van één van de deelnemende dames). De deelnemers hebben last van een lichte vorm van verlatingsangst, want ze zitten dicht bij elkaar. Voor de wandelaar die graag anderhalve meter afstand houdt van wild en mensen, is hier een klein probleem. Met ingehouden adem ga ik tussen de expediterende voetgangers door.

Even verderop kom ik op de laan die in een rechte lijn naar de parkeerplaats gaat, waar de drukte niet is afgenomen. Zo is een einde gekomen aan een mooie afwisselende wandeling door Planken Wambuis en de Westerbergen. Oh ja, wat betekent dat nu ‘Planken Wambuis’? Hier vind je enkele mogelijke verklaringen.

Ede : Planken Wambuis en Westerbergen – 10,5 kilometer (uit de bundel: Wandelen rond Ede – Pieter en Coby Metz – Anoda Publishing)

https://videopress.com/v/MlUH4iKJ?preloadContent=metadata