Ede: Roekel en het Mosselse veld

Durven mensen de parkeerplaats in het bos te verlaten? Deze vraag drong zich aan mij op toen ik terugkwam van deze mooie wandeling door Roekel en het Mosselse Veld. Tijdens de 12 kilometer van deze wandeling in de ochtend ontmoet ik een man met helm op een pruttelende brommer met geel kenteken, twee fietsers die bij elkaar horen en één mountainbiker, die je hier beter een ‘bos-biker’ kunt noemen. Teruggekeerd op parkeerplaats Westerrode is het plots veel drukker dan tijdens mijn hele wandeling. Ik zie hardlopers, wachtende mannen in geparkeerde auto’s, racefietsers (of zijn het bos-bikers?), hondenuitlaters.

Het eerste gedeelte van de wandeling gaat door het bos over rechte lanen met oude bomen die de weg wijzen. Ik kom uit bij de Edese Heide, een militair oefenterrein. Het is vandaag al vroeg weekend want er wordt niet geoefend, of iedereen is heel goed gecamoufleerd. Een Dixi staat eenzaam langs een zandpad, wachtend op drukkere tijden. Het lijkt mij uitstekend terrein voor zandhazen want het brede pad is mul en muller dan mul. Ik verlaat de hei en ga het bos in langs oude krom gegroeide bomen. En dan ineens zie ik tussen de bomen door het zicht op het Mosselse Veld en wat zich daar verder uitstrekt naar de horizon. Ik kom op hoogte. Beweegt er wat aan de rand van het veld? Het is schijn.

Wanneer ik het veld ontdek ontmoet ik een gladgeschoren asfaltfietspad. Hier zouden mensen met een elektrieke fiets zich op kunnen uitleven. Maar het gebeurt nu niet. Ik wandel alleen verder tot ik bij uitkijkpunt De Valenberg kom waar een mooie uitkijk’toren’ op de rand van bos en veld staat. Op de toren is op een schild aangegeven wat ik allemaal zou kunnen zien (bijvoorbeeld de kerktoren van Otterloo), maar het zicht is beperkt. De lucht is betrokken en water in beperkte hoeveelheden naar beneden. Ik spied naar links en naar rechts, maar ik zie weinig bewegen, een enkele boom voelt zich gedrongen om de lucht iets te verplaatsen.

Op een open veld, onder een boom, besluit ik om de regenhoes om mijn rugzak te doen en mijzelf het genot van een regenjas te gunnen. De hoeveelheid regen neemt langzaam maar zeker toe. Langs het pad zie ik een versteende kudde (hier neergelegd door Adri Verhoeven in 2012) en sindsdien heeft de kudde pas op de plaats gemaakt. Op meerdere plaatsen in deze omgeving (en ook op deze wandelroute) liggen kunstzinnig neergelegde stenen, want aan bos en heide hebben we niet genoeg. Het lijkt wel het kleine zusje van het park De Hoge Veluwe, waar kunst en natuur bij elkaar op het erf verblijven.

Dan rijst aan de horizon Mossel. Het is stil in Mossel. Geen gerucht gaat rond. In een pipowagen zie ik een menselijk hoofd en de deur staat open. Maar taal noch teken. Horeca en overnachting, maar niet op dit uur. Nog een paar passen en ik ben Mossel uit. Langs een hek loopt een moederzwijn met twee jongen, zij heeft mij in de gaten en zet het op een sukkeldrafje. Op zo’n 20 a 30 meter gaan ze mij vooruit totdat zij afbuigen en het hek ronden. Zonder grote haast en even verder is de sukkeldraf al verdwenen en gaat de snuit naar de grond.

Even verderop kom ik aan de rand van een heideveld met lichte accidentatie. Aan de rand van een bos zie ik een ree staan, rustig, alert, maar ook op zoek naar voedsel. Haar kop gaat naar beneden en weer omhoog en kijkt rond. Dan hoor ik het: het knalpotgeluid van een man met helm en geel kenteken. Hij rijdt achter mij langs op het fietspad (knalpotpad) en de ree is met een paar sprongen in het veilige bos.

Ik weet niet of een ree zich aan een veepad dient te houden. Of juist niet want de toegang is verboden. Lopen hier koeien of Schotse heilanders? Vallen zwijnen onder vee? Zulke bordjes roepen vragen op en brengen mij in verwarring, terwijl ik hier toch voor mijn rust loop. Het Rozeboomswegje brengt mij door het bos verder tot ik weer een stuk langs het Mosselsche veld kan lopen.

Nu ga ik het bos van Roekel binnen met de lange lanen, maar ook met de vele ontmoetingen met bos-bike-paden. Komen ze van achteren in stilte aangereden? Word ik in de flank geraakt? Of wordt het een frontale botsing? Ik zie de oudere man op zijn bos-bike naar boven slingeren op het slingerpad dat bezaaid ligt met omgevallen bomen en stammen des houts. Veel snelheid heeft hij niet. Ik doe wel een stapje opzij, eerbied voor de ouderdom. Het gevaar is geweken en de weg daalt verder en de lanen strekken zich uit. De stilte hangt tussen de takken.

Bij de parkeerplaats zie ik meerdere auto’s staan, hardlopers komen binnen, fietsers staan in de aanslag, de hondenfluisteraar loopt achter mij langs. De stilte is doorbroken.

De ronde is afgerond, een mooie stille wandeling, met uitzichten en verzichten, met dieren op de vlucht, laaghangende bewolking en een voorzichtige regen, hei en bos en een kleine nederzetting.

Ede: Roekel en het Mosselse Veld – 12 kilometer (Wandeling 14 uit ‘Wandelen rond Ede‘, Anoda Publishing, 2020)