Trage Tocht Renkum 2

Voetstapjes in de sneeuw.
Hondenpootjes in de sneeuw.
Mijn afdruk in de sneeuw.
Tussen Ede en Bennekom zie ik een oranje geverfde zon langzaam zich verheffen.
Nevels liggen dicht bij de grond.
De hoofden van fietsers zijn net zichtbaar.
Hun lichamen zijn beneveld.

Op de parkeerplaats van het informatiecentrum van het Renkumse Beekdal ben ik niet als eerste aangenomen. Sporen in de poedersneeuw vertellen het verhaal van komende en gaande mensen en honden. Voetstappen en poten. Het Beekdal is een populair wandelgebied. De horeca van de naastgelegen Boscafé de Beken is echter nog gesloten. Ik ga op pad met mijn trage tocht. Of de gevallen sneeuw mijn tocht nu nog trager zal maken zal ik ondervinden. Ik ga naar het noorden en kom er na een paar honderd meter achter dat ik zo tegen de klok inloop en tegen de geplande route in. Maar wanneer de route terugkomt waar die is begonnen maakt het niet zoveel uit. Met een digitale klok om mijn linkerpols loop ik niet zo gauw tegen de klok in. Al gauw ben ik bij de Bennekomseweg die van Heelsum naar Bennekom gaat, hoewel er ook mensen zijn die de omgekeerde weg nemen. Hier is een gelegenheiod om de gehele route in tweeën te delen. De heenreis en de terugreis zijn hier voor elkaar zichtbaar. Ik loop gelijk op met de Molenbeek, dwaal door bossen en langs grafheuvels. De natuurcamping van Landgoed Quadenoord staat in winterstand. Ik zie geen enkele tent, wel zie ik het sanitair, afgesloten. Over de akkers aan de randen van de bossen straalt de zon. Sneeuw op de grond, zon aan de hemel. Wit en licht, het is adventstijd! Bij de Bosbeek bereik ik het noordelijkste punt van mijn wandeling. Hier passeer ik een woonhuis, een prachtige plek om te wonen. Terwijl ik dat denk ga ik in vliegende vaart onderuit. Ik maak een zachte landing in de bebladerde berm en op mijn rugzak die als een airbag de klap opvangt. Wat is er aan de hand? Onder een dun laagje sneeuw ligt een bevroren plas water in een bandenspoor. Net op die éne plek zette ik mijn linkervoet. Zonder schade kan ik mijn weg vervolgen door dit prachtige gebied. De tocht volgt de Bosbeek, die ruim beneden het niveau van het pad bevroren stil ligt. Ik verlaat de beek en ga iets naar het westen waar ik langs paardenweiden kom, met veel paarden. Verder ga ik met een denkbeeldige boog om het Huis van het Landgoed Quadenoord heen.

Nu heb ik het voorrecht om voor de tweede keer de Bennekomseweg over te steken. Net aan de westzijde van Everwijnsgoed (of heet het nu Beekhoeve?) ga ik het beekdal weer in, over slingerende paden, waar ik een enkele wandelaar tegenkom, langs Boshuis Harten. Dan tref ik weer een beek, ditmaal is het de Oliemolenbeek. Op een bijbehorende bevroren ven lopen drie dik ingepakte kinderen en een vader. Een buggy staat aan de oever. Voor alle kinderen is het de eerste keer dat zij hier op het ijs staan. De vader neemt foto’s want dit historische moment dient vastgelegd te worden. Dan volgt het bekende smalle pad langs begraafplaats Harten. Even een stukje asfaltweg en dan afslaan bij het monument van de Oliemolen. Het water in een kleine kunstmatige waterval stroomt onder het ijs door. Langs de Ommuurde Tuin en verder over terrein van Oranje Nassau’s Oord. Het houten gebouw van de scouting Emma Groep staat er nog steeds, nu met een mededeling dat er op 14 januari groot feest zal zijn om het nieuwe jaar in te luiden. Twee weken te laat, maar ach .. Wanneer ik op weg ben naar de drukke Ritzema Bosweg kom ik in de buurt van de Korten Burgsche Beek. Eén dal en zo veel beken.
Hier ga ik de uiterwaarden in, een paar fietsen leunen bij het hek, uit de verte hoor ik het geluid van schaatsen op het ijs. Een prachtig gezicht en geluid met de zon op de achtergrond. Het verblijf in de polder duurt niet lang. Hoewel het op dit moment rustig is kom ik in de buurt van een zuiveringsinstallatie, een trafostation en een papierfabriek. Mijn weg gaat vervolgens noordwaarts op de dunne grens tussen beekdal en Renkum. Onder de Bomen verlaat ik even om aan de Nieuweweg een minibieb te inspecteren. Het lijkt er op dat een deel van de boekenkast van een leraar Duits hier terecht is gekomen. Van Grammatica naar Literatuuroverzichten en de Zeitgeist in de Weimar Republik. Inmiddels ben ik vlakbij het monument Oliemolen terecht gekomen, maar ik blijf op gepaste afstand en ga een smal pad in langs een beek, die zo maar de Molenbeek zou kunnen zijn. Nu is het stug doorlopen totdat ik bij de licht besneeuwde parkeerplaats ben.

Het Renkumse Beekdal is een prachtig gebied om te wandelen, in alle vier seizoenen. Deze wandeling kun je op meerdere plekken inkorten, dat geeft een goede reden om nog eens terug te komen om het restant te wandelen.

Renkum – Trage Tocht Renkum 2 – 16 kilometer