Trage Tocht Vleuten-Zuid

Een twee weken geleden liepen Wandellief en ik een Trage Tocht die zich afspeelde in het noordelijke gedeelte van Vleuten. Aangezien er ook een Trage Tocht is in het zuidelijke gedeelte van hetzelfde Vleuten besluiten wij om ook deze wandeling te lopen. Vanaf een licht verwaaid stationsgebied gaan wij op pad, eerst langs de verhoogde spoorlijn, naar het westen. Dan even slingerend tussen woningen en waterwegen en over bruggetjes om uiteindelijk uit te komen bij het gebied ten westen van Vleuten. Hier staan vanouds de vruchtbomen in de grond. Hoog opgestapelde houten kratten bestemd voor geoogste vruchten staan naast schuren. De oogst is allang binnengehaald en is verkocht en/of opgeslagen in koelcellen om op het juiste moment naar de winkel te gaan. Achter de percelen vruchtbomen staan enorme kassen voor tomaten, bonsai, potplanten, goji bessen en zo voorts en zo verder. In de zuidwestelijke hoek van het dorp ronden wij de bocht bij het water en scheren langs de wijk die zich tooit met de naam Boomgaarden. Van de Boomgaarden (met namen als Mostperenlaan en Madameperenlaan) stappen wij over op de Tuinlanden. Hier in Vleuten geen exotische namen, want de gemeentelijke naamgevers zijn dicht bij huis gebleven. Groenvoorzieningen en wadi’s komen wij tegen in Vleuten. In een brede strook tussen huizen en doorgaand verkeer lopen wij over vlonders, zonder natte schoenen (laat staan voeten) op te lopen. Tussen 4 en 5 kilometer op onze route stuiten wij op een winkelcentrum, ook dit kan in Vleuten. Een cafetaria laten wij aan ons voorbijgaan. Wanneer wij verder doordringenin het centrum van winkels zien wij aan onze linkerhand Panino di Pino. Dat ziet er aantrekkelijk uit. Er zijn binnen een paar stoelen geflankeerd door tafeltjes. Wij nemen plaats temidden van theeën, broodjes en andere smakelijkheden. We gaan voor een cappunccino en een warme chocolademelk (zonder slagroom). Er staat zo veel dat de indruk geeft zeer smakelijk te zijn dat we een kleine rondleiding krijgen en onze keuze valt op Cannoli Crocante. Even later heb ik de indruk dat de suikers die ik vermeden heb door geen slagroom te nemen dubbbeldik terugkomen in de Cannolo, die verder uitstekend smaakt. Uit de luidspreker klinkt een Italiaanse stem. Mensen die aan een andere tafeltje zitten spreken Italiaans. Een man komt binnen om een broodje te bestellen en mee naar buiten te nemen. Het is bijna twaalf uur en tijd om verder te gaan.

Langs drooggevallen piratenschepen lopen wij naar het park van Maxima, dat inderdaad een maximale omvang heeft. We steken wateren over via bruggen, slingeren over aangelegde paadjes, passeren woningen die hier al stonden voordat Maxima aan het park ging werken. Wij passeren een vreemde houten constructie (die naar later blijkt een houten kapel is). Dan liggen er twee omgevallen en verbrandde auto’s op het wegdek. Een omgevallen boom er overheen. Rechts ligt een band van een wiel. Scholieren staan er bij en vragen ons of wij geïnterviewd willen worden. Wandellief is toeschietelijk. De eerste vraag is of zij uit de buurt komt. Het antwoord is Nee. Dat is meteen het einde van het interview. Werd er maar vaker zo kort en krachtig geïnterviewd, dan hadden mensen meer tijd om te gaan wandelen. Ter hoogte van Alendorp heeft de routemaster gezorgd voor een dubbele lus en een achterwaartse salto op de route. Even goed kijken dat wij in één keer alle delen van de route te pakken hebben. Bij een trekpontje staat een ander groepje leerlingen en een leerkracht komt net aangelopen om hen te onderhouden over hun buitenschoolse activiteiten. Wij maken ons uit de voeten, gaan langs het water en komen nu aan de voet van kunstmatige bomen, althans dat is de indruk die deze gevaarten op ons maken. Klimop zoekt een weg naar boven. Iemand heeft bedacht dat het mooi zou zijn om honderden meters van deze constructie in het park te hebben.

Dan komen wij bij wat op onze topografische kaart een rode vlek is. Het lijkt geen knoeiwerk maar de aanduiding van iets. Het blijkt een bijzondere toren te zijn, die kan worden beklommen. Het is het observatorium Lucas Lenglet, dat is de naam van de man die het torende ontwerp op de tekentafel heeft bedacht en uitgewerkt. De uitkijker gaat niet via treden naar boven, maar via oplopende metalen platen. Er is een buitenring en een binnenring, beiden binnen de constructie. De ringen gaan omhoog en omlaag en je kunt overstappen van buiten naar binnen en van binnen naar buiten om hoger op te komen. Ik sta alleen bovenaan en zie uit over het park. Wandellief had al aangegeven dat zij niet mee zou gaan naar boven. Zij zou vast een eindje verder gaan. Wanneer ik op de begane grond ben zoek ik haar op, maar dat valt niet mee, heen en weer lopen, bellen. Zou ze het Parkrestaurant binnen zijn gegaan? Een groepje jonge vrouwen zwaait naar mij, wanneer ik aandachtig naar binnenkijk. Nog wat heen en weer lopen en dan besluit ik om maar iets verder te gaan op de route. Na een tijdje zie ik haar aan de overkant van het water lopen. Zij volgt haar eigen route (nadat zij uitgebreid rondgelopen had in de Japanse tuin. Dat had ik moeten weten: Wandellief en een tuin!) en na enige tijd sluiten we bij elkaar aan en brengen een kort bezoek aan Titus Brandsma waar onze auto staat.
Voor een Trage Tocht kent deze wandeling aardig wat bebouwde kom. Het gedeelte door het Maximapark is mooi.

Vleuten – Trage Tocht Vleuten-Zuid – 11 kilometer