Van De Veluwezoom naar Bilthoven.
Een kleine stap voor een kaartlezer, maar een grote stap voor een wandelaar.
Mijn plan was tot om hedenochtend te gaan wandelen op de Veluwezoom. De berichten spraken van gladheid, van ijzel, van files, van auto’s in de berm. Na ampele overwegingen en aanmoedigingen door Wandellief besloot ik mijn koers te verleggen naar een gebied waar al deze zaken vanochtend niet voorkomen. Niet ver van het KNMI zal ik gaan wandelen.
Ik kies voor een trage tocht die begint op het station van Bilthoven. In aloude tijden kende Bilthoven een bovengrondse kruising van weg en spoor. Nu is er een zijwaartse tunnel en een rechtdoor fiets- en wandelpad onder het spoor door. Tussen cortenstalen muren ga ik op pad, aan mijn linkerhand en -voet ga ik een trap op en kom in één van de winkelstraten van het dorp. Ik passeer een kringloopwinkel van Emmaus, dan aan de overkant een kerkgebouw waar de Emmausgangers ter sprake komen. Bij een kinderopvang en een basisschool sla ik rechtsaf, maar niet nadat ik even rechtdoor ben gegaan om een minibieb te bezoeken. Er zijn wandelaars die tijdens het wandelen op zoek zijn naar geocaches, maar ik zoek langs de weg naar minibiebs. Zo help ik de kringloop van boeken. Tussen allerlei vogelstraten loopt een pad achter schuurtjes en muurtjes. Daar loopt deze route. Ik voel mij eerder een potentiële inbreker dan een eerzame wandelaar. Dan kom ik in de Biltse Duinen. Wanneer ik goed luister kan ik de Biltse Zee horen. Maar daar nog net bovenuit klinkt hondengeblaf en baasjesgeroep en pootstapjes op de bosgrond. Ik kan nu al verklappen dat dit hoogstwaarschijnlijk de wandeling is met de hoogste honddichtheid die ik ooit heb gelopen. Ik passeer een stal, een stal voor paarden. Damp kringelt uit een mesthoop. Hier is Stal de Molshoop. Nu lijkt mij een molshoop niet handig voor een paard. Nu is een gemiddeld paard niet blind, maar ziet hij elke molshoop en het bijbehorende molsgat? Ik waag het te betwijfelen. Nadat ik De Molshoop ben overgestapt kom ik uit bij de Biltseweg. In een haakse bocht ga ik het Panbos in. Geen fluit te horen. De stilte loop ik in nadat ik eerst een kleine leespauze hebt gehouden, want aan een paal hangen 4 bordjes met tekst en tekens. Het meeste gaat over ruiters (niet over molshopen). Ook belangrijk is de mededeling dat een Ruiterpenning verplicht is, met ingang van 01.06.2005. Het Panbos heeft ook op deze doordeweekse dag een grote aantrekkingskracht op mensen en wandelaars.
En dan .. na bijna 6 kilometer op pad zie ik ineens een plas, als een as met spaken in het bos liggen. Liever gezegd en geschreven een vijver, want het is duidelijk dat een aangelegd deel van Landgoed Beerschoten is. Flarden ijs, bevroren sneeuw en meerdere zichtlanen. Een verstilde plek. Driekwart draai om de vijver heen en dan een smalle laan in waar ik meerdere tegenliggers heb. De laanstructuur strekt zich verder uit totdat ik bijna bij een grote weide ben. Een restant van een sneeuwpop staart ijzig in de verte. Aan de boomrand wordt gezaagd en gesleept. Ik steek via een klassieke brug een voor mij naamloos water over. Over de Visserssteeg nader ik het Paviljoen van Beerschoten. Het paviljoen is niet dicht, maar slechts open voor bouwvakkers die aan de slag zijn en die hopen in het voorjaar van het jaar 2023 klaar te zijn met hun werkzaamheden. De route voert mij door een prachtige beeldentuin, waar werk van Jits Bakker te zien is. Speels en verrassend en herkenbaar. Zeer de moeite waard op hier aandachtig rond te lopen. Naast het paviljoen voert de route mij door een berceau. Aan de andere zijde zitten vrijwilligers te neder om een warme drank naar binnen te werken. Het terrein bij het Paviljoen wordt opgeknapt. Vrijwilligers zijn vaak nodig om hierbij te helpen. Ik schaar mij onder de vrijwillige wandelaars. Een vrijwillige wandelaar die inmiddels in het zonnetje loopt. Het dreigt zelfs warm te worden.
Bij het ingaan van de berceau is een altijd open poort gecreërd door twee panelen van Jits bij elkaar te plaatsen. Dit paneel nodigt de wandelaar uit om huppelend verder te gaan. Wanneer ik verder ga ontmoet ik steeds meer wandelaars. Nu krijg ik de indruk dat het luchwandelaars zijn. Vlakbij is het Science Park van Bilthoven, waar vele mensen onderzoek doen in laboratoria, bijvoorbeeld bij het RIVM. De route komt dicht bij de bebouwde kom, maar slaat af naar een onbebouwd gebied. Dwars door de bossen en langs ruiterpaden. Twee keer ontmoet ik een koppel wandelaars dat ik al eerder had gezien op mijn wandeling. Bos en ruimte, bomen oud en jong. Dan kom ik in Noord Houdringe, particulier bezit, maar ik mag er lopen en zo te zien mogen anderen het ook. Aan het einde van het bos kom ik op een laan die naar het bos is genoemd: Boslaan. Op het laatste stuk door de bebouwde kom slaag ik er in om fout te lopen en dan kan ik op mijn schreden terugkeren. Tussen cortenstalen platen kom ik terug waar ik was.
Een mooie wandeling door Bilthoven en tussen heel veel bomen door.
Bilthoven – Trage Tocht Bilthoven – 13 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 