Rondom Zuid-Limburg (10)

Hoe laat wilt u ontbijten morgenochtend?, vroeg de man aan de balie gistermiddag. Graag om half acht, repliceerde ik, dan kan ik op tijd op pad. Hij had daar niet van terug. Het ontbijt begint om acht uur, begreep ik uit zijn volgende woordenstroom. Daar had ik niet van terug. Mensen verblijven hier blijkbaar voor hun rust. Dan ben ik er om acht uur, en zo geschiedde. Tijdens het ontbijt doe ik mij tegoed aan het nog warme brood, oude kaas, yoghurt (geen Griekse), thee en sap. Voldoende om mee op pad te gaan. Een echtpaar vraagt naar mijn wandeling. Na mijn uitleg gaan zij stil zitten en ademen diep. Bij de balie is niemand aanwezig, ik leg mijn kamersleutel en ontbijtvoucher op het bureau van de niet-aanwezige en vertrek door de deur en via de doorgaande weg in Noorbeek.

De vandaagse wandeling heeft sterk te maken met grenzen. Noorbeek ligt in Nederland. Ten zuidoosten van Noorbeek ligt het buurtschap Vroelen (inclusief wegkruis en waterput) dat ook in Nederland ligt bij. Dan kom ik in Ulvend, dat ligt op de Belgisch-Nederlandse grens. Op een vitaal kruispunt in de Ulvendse gemeenschap staat een grenspaal. Haast achteloos weggewerkt in een berm. Van Ulvend ga ik naar het zuiden. Nu weet ik zeker dat ik in België ben. Nu heb ik in dit glooiende gebied niet alleen te maken met grenzen, maar ook met sporen. Dan gaat het om de beroemde spoorlijn die door Duitsers is aangelegd in dit gebied. Zo horizontaal mogelijk, daarom kwamen er indrukwekkende tunnels en imponerende viaducten. Ik heb boven op de tunnels gewandeld. Ik weet dit dankzij de wandelgids. Ik ben onder het 1200 meter lange viaduct gelopen en in de schaduw ervan heb ik gepauzeerd. Ik hoor en zie goederentreinen horizontaal door het glooiende landschap gaan.

De grens van landbouw naar mijnbouw ben ik overgegaan. De gewassen en de koeien maakten plaats voor het diepere graafwerk. De plaats waar het zich voornamelijk afspeelde is Plombières (plomb = lood). Ik kom er door. Ik zie het kleine monument bij de kerk. Aan de zuidelijke rand van dit stadje is het gebied van de mijnbouw deels teruggegeven aan de natuur, verder is er museale aandacht voor het verleden. De ondergrond van de wandelpaden laat een andere kleur zien dan op eerdere etappes. Voor de mijnbouw werd zelfs de loop van het riviertje de Geul verlegd! En de grens van de Geul ben ik overgetrokken.

Het viaduct in Moresnet noemde ik al. Ik heb het meerdere keren gezien en iedere keer vind ik het indrukwekkend. Hoog boven het dorp uit. Om in Moresnet te komen ben ik een grens overgegaan. Een grens die niet meer bestaat. Tijdens het Congres van Wenen( u weet wel, na de ondergang van Napoleon), werden er grenzen getrokken in Europa. Op de meeste plekken was duidelijk waar de grens liep, zoniet bij Moresnet en Kelmis. Pruisen en Nederland lagen met elkaar overhoop over de grenzen in dit gebied. Niet zonder reden, want hier werd zinkerts gewonnen. Er werd besloten om hier een neutraal gebied in het leven te roepen. ‘Neutraal Moresnet’ werd de naam. De wetgeving die Napoleon had ingevoerd bleef hier gehandhaafd. Je begrijpt dat mensen in grote getale naar dit gebied kwamen, lang niet allen met zuivere motieven. Vanaf 1839 tot 1920 (na de eerste wereldoorlog) bleef deze situatie in stand. In Vaals was in deze periode een vierlandenpunt. De Duitse taal is in dit gebied toonaangevend. Voor mij onderweg wel wat verwarrend bij het begroeten van mensen. De Voerstreek is Nederlandstalig, maar het dorp Remersdaal (inclusief Mariagrot) waar ik door wandelde is Franstalig.

Kelmis is een flinke plaats, met veel winkels en veel horeca en busverbindingen naar Vaals en naar Aachen. Morgen hoop ik naar Aachen te gaan, niet met de bus, maar te voet. Mijn beide voeten (en wat daar verder volgt) doen het nog goed.

Een wandeling rondom Zuid-Limburg (10) : Noorbeek – Kelmis – 25 kilometer

Deze wandeling staat in :
Alex Buis
Een wandeling rondom Zuid-Limburg
Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig 2017
Deze wandelgids bestellen kan hier.