Hoenderloo

Net ben ik een paar honderd meter onderweg en de eerste sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden. De vlokken blijven dwarrelen en tot het einde van mijn wandeling blijf ik her en der sneeuw op de grond zien. Het witte goedje is hardnekkig, zelfs wanneer de zon doorbreekt.
Op het punt waar de vlokken beginnen te vallen ga ik verkeerd op mijn zelfontworpen wandeling. Een pijl met nummer wijst mij de weg, maar ik maak de verkeerde keuze bij een splitsing van paden. Ik kies voor het brede pad en ik moet voor het smalle pad gaan. Ik heb in mijn hand een papiertje met de nummers van de keuzepunten of knooppunten van het Wandelnetwerk Veluwe. Met deze nummers en de bijbehorende pijlen hoop ik voldoende in handen te hebben om mijn rondje te lopen. De sneeuwval gaat mijn papiertje niet voorbij. Ik heb er niet aan gedacht dat ik het papiertje beter in een klein plastic zakje had kunnen doen. Ik probeer de cijfers te verbergen in mijn linkerhandschoen maar dat levert scheuren op in het kwetsbare papier.
Kwetsbaar is wel een woord dat bij deze route past. Ik loop over het terrein van … ja, van wat is het tegenwoordig? Ik passeer de Otthohoeve. Een hoeve die verwijst naar de man die zijn stempel heeft gedrukt op dit dorp. Toen Ottho Gerhard Heldring op één van zijn wandelingen over de Veluwe hier in de buurt kwam trof hij her en der kleine gemeenschappen aan. Gemeenschappen die in grote armoede leefden en woonden in plaggenhutten. Het is dan de negentiende eeuw. Heldring wil de boel niet de boel laten en hij zet zich in voor deze mensen. Het zet zich op meer en meer plaatsen in voor mensen in problemen. Mannen en vrouwen. Jongens en meisjes. In de Betuwe (denk aan Zetten!) en op de Veluwe (Hoenderloo!). Hij start opvanghuizen voor jeugd in de problemen. In Hoenderloo werden jongens opgevangen. In Zetten konden meisjes terecht. Heldring wist zich gesteund door een grote achterban die hem steunde in zijn werk. Tegen het einde van mijn wandeling kom ik langs de Heldringkerk, de kerk genoemd naar dominee Heldring. Is er al een Heldringpad van Zevenaar (zijn geboorteplaats) via Hemmen en Zetten naar Hoenderloo (vice versa)?

Was er in de negentiende eeuw grote armoede onder de paar mensen die hier woonden, nu kan ik zien dat de tijden zijn veranderd. Ik wandel langs grote villa’s op ruime percelen. De armoede heeft plaatsgemaakt voor rijkdom. Via de bossen van Spelderholt kom ik terecht tussen de bomen van het Lierderbos. Na twee uur wandelen ga ik op een bankje zitten. Het is rustig. Het sneeuwt niet meer. In de afgelopen twee uur ben ik geen enkele wandelaar tegengekomen. Ik ben er net achtergekomen dat ik nog een klein plastic zakje in een vakje in mijn rugzak heb. Wie bewaart heeft wat. Na mijn pauze verandert de stilte lichtelijk. In de verte zie ik een hond met wandelaar, op een breed pad kom ik nog zo’n duo tegen. Vlakbij Vakantiepark Het Lierderholt stappen een man en vrouw uit een busje en gaan wandelen. Veel is het niet en zo blijft het voor de rest van de wandeling. De naaste buur van Het Lierderholt is Vakantiepark ’t Spoek. Dit park is Alcoholvrij. Zullen elke avond controles in de caravans worden gehouden? Wordt smokkelwaar genadeloos in beslag genomen? Deze camping bestaat al sinds 1933! De camping wordt geëxploiteerd door de Algemene Nederlandse Geheel-Onthouders Bond.
Ik wandel verder door de stille bossen en over modderige paden. Af en toe zie ik een prent in het natte zand, wroetsporen langs de kant van een pad. Zwijnen of reeën zie ik echter niet. Hoenderloo is het dorp waar een deel van mijn voorgeslacht vandaan komt. Een geslacht van boswerkers en jagers en jachtopzieners. Het huis waar de vader van mijn opa woonde stond langs de weg tussen Apeldoorn en Hoenderloo. In mijn jeugd bestond het huis al niet meer maar de plek was nog wel herkenbaar aan een andere vegetatie. “Kijk daar stond 1912.” zei mijn moeder wanneer we er langs fietsten.
Hoenderloo herbergt tegenwoordig meer toeristen dan jagers. Langs de Krimweg staat het ene park naast het andere park. Veel beweging is er niet te ontdekken. Vanaf de Krimweg kom ik over een heidegebied. De zon bestraalt de smelen en kleurt zo het golvende landschap goud. Zo lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Op de Koudebergweg, bij een vakantiepark, hoe kan het hier anders, is het ook rustig, maar de diepe sporen van opleggers en bandengeweld zijn goed te zien in het pad. Stapels gerooide boomstammen liggen langs de weg. Ter hoogte van landgoed Bijsterlandt staat weer een paaltje met pijlen en nummers, helaas ontbreekt hier het nummer dat ik zoek. Gelukkig kan ik wel mijn weg vervolgen na een blik op mijn digitale route. Tussen twee hekken door kom ik in de buurtschap De Krim. Geen Rus te zien. Dan verder over het terrein van het voormalige jeugddorp. Aan het einde van een smal pad dat naar hem is genoemd zie ik het ‘museum A. den Doolaard’, de schrijver die vele decennia in Hoenderloo woonde en schreef. Tegenwoordig wordt er hard gewerkt om zijn museum in Ohrid (Noord-Macedonië) te redden van de financiele ondergang. Ik heb nu tegelijk zicht op het Hoenderloose museum en het Heldringkerkje dat in het zonnetje wordt gezet. Het wit blinkt tussen de bomen door. Een stille straat brengt mij bij de paal waar ik mijn wandeling begon, op een steenworp afstand van één van de ingangen van het Nationaal Park De Hoge Veluwe.

Hoenderloo – Wandelnetwerk Veluwe – 25.5 kilometer