Duursche Waarden

In de serie ‘de mooiste netwerkwandelingen’ van Uitgeverij Elmar verscheen een deeltje over ‘Sallandse Heuvelrug & IJsselvallei’. Tijd om de IJssel over te steken. Hieronder een verslag van Wandeling 3 uit deze wandelgids.

Hoe vaak zijn Wandellief en ik met mijn moeder niet bij brasserie Op Duur geweest? Gehuisvest in het Bezoekerscentrum Den Nul, tussen Olst en Wijhe.
Zitten voor het raam.
Iets drinken.
Iets eten
Kijken naar het water en de luchten.
De vogels die landen en weer wegvliegen.
De mensen volgen die over de wiebelbrug gaan.
Vertellen over die ene keer dat de brug, met mensen en al, omwiebelde.
Daarna terug naar Deventer.

Nu ben ik alleen op pad. Een wandeling door de prachtige Duursche Waarden. Prachtig met laag water. Prachtig met hoog water. Ik ben niet de enige die hier zo over denkt. Wandelaars genoeg, met en zonder rugzak, met en zonder routebeschrijving, misschien wel bij het eindpunt van de Sallandse Zandloper. Mijn weg gaat ook over de wiebelbrug, die lang niet meer zo wiebelig is. Wel zo veilig. Dan over een dijk en door het open veld.

De term ‘wisselvallig weer’ krijgt op deze wandeling een diepere betekenis. Het ene moment een blauwe lucht met zonneschijn. Het andere moment sterke rukwinden en vallende takken. Het volgende moment een zware regenbui, al dan niet vergezeld van sterke windvlagen uit het zuidwesten. Ik loop op de Barloseweg, een fietspad dat mij dieper de Waarden in brengt. Ik sla een pad in dat al veel modder laat zien, even verderop zie ik een modderveld, besprenkeld met takken en takjes. Ik besluit om om te keren en de weg van Barlo te vervolgen. Maar na een tijdje keer ik om. “Ik ga toch niet aan de kant voor wat modder?!” Net wanneer ik bij de afslag van het modderpad ben, gaat een jong stel het pad op. Even later, met het zicht op het modderveld, zeg ik: “Wanneer u even laten zien hoe het moet, dan volg ik.” “Maar u heeft goede schoenen aan.” Dat klopt. Zij hebben ook goede schoenen aan. Schoenen die niet zouden misstaan bij het winkelen in een sjieke winkelstraat. Na enig gemodder komen we verder. Zij slaan later af naar de vogelkijkhut en ik volg mijn route.

Het pad loopt enige tijd evenwijdig aan de Rijksstraatweg, om bij het zien van het eerste huis landuitwaarts af te buigen en dan … Een trekpontje. De ‘Wet van het Trekpontje” zegt: het pontje ligt altijd aan de overkant. De wind is sterker geworden. Een lichte regen houdt gezelschap. Ik stop mijn wandelgids in een waterdichte jaszak en haal het pontje over de golven naar deze zijde. Een kleine stap en ik ben geland op dit waterwaardige jacht. Nu ga ik de woeste baren op. De trekpont houdt zich kranig overeind. Aan de overzijde zie ik een waarschuwing aan een paal hangen. In dit jaargetijde kan het pad verderop (waar ik dus net vandaan kom) modderig zijn. Goed dat mensen achteraf worden gewaarschuwd. Nu loop ik langs de rivier der rivieren. Traag door oneindig landschap. Aan de overzijde van de stroom ontwaar ik Veessen. het veerpontje steekt van wal in Veessen en maakt de overtocht naar deze zijde. Ooit staken hier de Kozakken de rivier over in hun enthousiasme om het leger van Napoleon terug te drijven naar Frankrijk. Ter ere van deze Kozakken heet het veer nu ‘Kozakkenveer’. Ver voor mij uit zie ik een enkele wandelaar gaan. Verder zie ik ook donkere wolken en voel ik die felle zuidwesten wind in mijn gezicht. De wolken laten een deel van hun kostbare bezit naar beneden komen.

Ik vind een tijdelijke schuilplaats in de oude vlamovens van de steenfabriek die hier was gevestigd. Deze omgeving heeft een eeuwenlange traditie van steenbakken. De vlamovens en de hoge stenen toren zijn stille getuigen. In mijn schuilplaats zie ik het licht binnenvallen. De kust is veilig wanneer ik verder ga. Nog even en ik beklim de uitkijktoren met zicht op de IJssel en Veessen en de molen. Ook zicht op de volgende regenbui die losbarst. De sterke wind zie ik niet, maar voel ik wel. Via de andere trap ga ik naar beneden. Onderaan de trap doe ik de regenhoes om mijn rugzak en berg mijn wandelgids op. Vanaf nu zal ik op de route op mijn telefoon kijken.

Na door een mooi bosgebied met lange lanen gelopen te hebben, levert die route op de telefoon wel een probleem op. Vlakbij de rivier word ik geacht langs het bosperceel te wandelen. De pijl wijst ook die kant uit, maar ik zie daar geen pad, wel een graspad rechtsaf tot de rand van de rivier en dan stroomopwaarts lopen. Ik stap een hek over (via een overstapje). Om niet te ver van de route af te komen besluit ik nu om in een rechte lijn naar het bosperceel te wandelen. Ik zie vage sporen van een voertuig (trekker?) en dat spoor volg ik. Maar het is een nat spoor vanwege het hoge gras. Uiteindelijk kom ik in het bos met een pad en met kletsnatte broekspijpen. Wanneer ik op de Fortmondseweg kom barst de volgende regenbui los. De wind drijft het water voor mij uit over de weg. De route wijkt van de weg af en gaat door het open veld, waar jonge boompjes en struikjes groeien. De eindfase van de route is gelijk aan de beginfase. Wanneer ik de auto kom schijnt de zon, maar niet voor lang.

De Duursche Waarden.
Voor elk seizoen geschikt.
De volgende keer ga ik met Wandellief bij Op Duur zitten.
Gaan we mijmeren over wat er was en niet meer terugkomt.

Den Nul – Duursche Waarden – 10,5 kilometer