Sallandse Zandloper 4

Bij de start van de Sallandse Zandloper moest het er een keer van komen. Nu is het moment gekomen, want we gaan beginnen aan de laatste etappe van de Zandloper. De tijd dringt en het zand knarst. We hebben onze fietsen al op een eindpunt gestationeerd en nu is onze auto aan de beurt op het beginpunt van onze tocht naar het noordwesten.

Bij de Dingshofsweg pakken we de draad van de route op en lopen langs de Soestwetering. Het is stil. Het is rustig. Een enkele fietser komt ons op hoge snelheid achterop. Bij de Kotterikstraat gaan we naar de andere zijde van de vliet en lopen nu op de Bruinsweg. Hier ontmoeten wij meerdere auto’s. We hebben nog niet op zand gelopen, het is nog steeds asfalt onder onze voeten. Veel vogels van allerlei snit bevinden zich op en langs het water. Bij de Holstweg verlaten we het water en slaan wij linksaf. Het is ons duidelijk dat we over een omleiding lopen, gezien een klein bordje op een klein paaltje. Hier passeren we het einde van de omleiding. We kijken met een blik van verlangen naar de groene velden aan onze linkerhand. Anderen hebben waarschijnlijk gras en zand onder de voeten gehad.  Het is ons niet gegund.

Via de Duursestraat komen we uit op de Rijksstraatweg, die we kort volgen en vervolgens oversteken. Daarna gaan we vlak langs het befaamde infocentrum IJssel De Nul, waar een veelvoud aan organisaties zich ophoudt met een verscheidenheid aan taken. Eén van de aardige zaken bij dit infocentrum is een wankelbrug over de Lange Kolk. Enige jaren geleden gebeurde hier ongeluk toen de voorganger van deze wankelbrug omsloeg en mensen een nat pak konden afhalen. Deze brug is een stuk stabieler, maar gelukkig (het kind in mij!) is er enig gewiebel mogelijk. Gelukkig maar. Inmiddels hebben we al weer gras en zand onder de voet gelopen. Dat is beter, inclusief modder. We gaan een dijkje over en komen in het gebied van de Duurse Waarden. We lopen door velden, over smalle paadjes door klaphekjes (oftewel applaushekjes). Modder kleeft aan onze schoenen en dat maakt voorzichtigheid geboden.

We nemen zitting op een wandelbankje voor onze lunchpauze, vlak voor onze neus staat een wegwijzer van de ANWB. Hier kunnen we nog alle kanten uit, maar wij gaan na de boterhammen en een stuk fruit (met het oude BTW tarief) verder naar Fortmond en de veerpont naar het over-IJsselse Veessen. We naderen de voormalige steenfabriek van Fortmond. In 1828 werd deze steenfabriek aan de IJssel gevestigd, uiteindelijk één van de vele steenfabrieken aan de IJssel. Uiteindelijk zou blijken dat deze steenfabriek de laatste zou zijn die weer zou verdwijnen langs de oevers van de IJssel. Dat gebeurde in het jaar 1976. 

Er zijn nog enkele restanten van de vuurovens (nu met uilen en vleermuizen) en de schoorsteen van de oude steenfabriek steekt nog fier omhoog aan de oever als een teken van vervlogen tijden en vervlogen ambachten waarin velen werk vonden. Zelfs het pontje over de IJssel vond haar oorsprong in de noodzaak om arbeiders uit Veessen en omgeving te laten oversteken. Het veer heet het Kozakkenveer, maar ik weet niet hoeveel Kozakken hier zijn overgestoken. 

Vermeldenswaard is de fraaie toren die op het oude fabrieksterrein staat. Opvallend zijn de twee wenteltrappen. We besluiten via de ene wenteltrap naar boven te gaan, te genieten van het uitzicht over de IJsselvallei en af te dalen via de andere wenteltrap. Het is mooi dat de argeloze wandelaar hier een trapkeus heeft. Onderweg op de route kwamen we veel paaltjes tegen met een KP markering: KeuzePunt. Bij de toren is weer een keuzepunt. We hebben onze keuze gemaakt. De route maakt hier nog een klein lusje over het fabrieksterrein.

We wandelen over een bekende weg terug en vestigen ons tijdelijk in het Infocentrum, waar we bij De Duur genieten van een zeer zoute biologische tomatensoep. Ik zou kunnen zeggen: een soep met beperkingen of met mogelijkheden.  Maar de ambiance en de vriendelijke bediening maken alles goed.