Windesheimse duinen en putten

In de serie ‘de mooiste netwerkwandelingen’ van Uitgeverij Elmar verscheen een deeltje over ‘Sallandse Heuvelrug & IJsselvallei’. Tijd om de IJssel over te steken. Hieronder een verslag van Wandeling 1 uit deze wandelgids.

De eerste twee paaltjes van het Wandelnetwerk Salland neem ik met speels gemak. Dan stuit ik op een wandelbrugje met een bouwhek (rood/wit) er voor. Een mededeling op de barriere vertelt mij van bezigheden. Ik vraag een vrouw die haar hond uitlaat wat de situatie is. “De bruggen in het park worden gerenoveerd.”. “Is er geen mogelijkheid om toch in het park te komen?” Met haar vinger wijst zij mij op de kaart in de wandelgids de weg om het park heen zodat ik verderop op de route uitkom. Ik verander van richting en kom zo langs de oprijlaan van landgoed Windesheim. Het grote huis dat er stond sinds 1744 is in 1944 met een geallieerd bombardement verpulvert tot archeologische fragmenten. Er staan nog een paar gebouwen overeind, maar de kroon op het landgoed is verwijderd. Even verderop op de omweg kom ik langs oude huizen die een gemeenschappelijke band met het landgoed doen vermoeden. Windesheim is een klein dorp (de post valt onder Zwolle) met een rijke historie. De vernieuwingsbeweging Moderne Devotie die aan het einde van de Middeleeuwen ontstond in Deventer spreidde haar invloed uit in de IJsselvallei en ver daarbuiten. Geert Groote, van voorname afkomst, koos voor een eenvoudig leven van toewijding aan God. Eén van de bekende namen uit deze beweging is Thomas a Kempis, die het boekje ‘Navolging van Christus’ schreef, een boekje dat nog steeds wordt gelezen. Er is trouwens ook een ‘Geert Grootepad‘, van Deventer naar Zwolle.

Op een mooi punt (L65) pak ik de route weer op. Een smal pad met fluitekruid (een muzikaal onthaal) brengt mij naar een dijk, van waaraf ik mooie uitzichten heb op de vallei die zich voor mij uitstrekt. Via de dijk kom ik bij de zogenaamde tichelgaten, die nu volgelopen zijn met water. In vroeger tijden werd hier van de rivierklei bakstenen gemaakt. Een steenfabriek liet haar aanwezigheid gelden. Nu zijn er de volgelopen gaten en en de plassen en de natuur die de kans krijgen om zo veel moois te laten zien. Watervogels en andere vliegende schepsels tonen zich hier. Na de tichelgaten ga ik de dijk bij de Herxer uiterwaarden op. “Heeft u het gevonden?” vraagt een vrouw met hond aan mij. Het is de dame die mij bij het verboden bruggetje de weg wees in een brugloos landschap. De hond heeft mij ook herkend en laat zijn enthousiasme zien. Ik ga verder tegen de zuidwestenwind in, die met sterke vlagen door de vallei waait.

Wind.
Zon.
Vergezichten.
Zo wandel ik in het spoor van de IJssel, nou ja, net naast het spoor. Onder aan de dijk ligt Herxen, verborgen tussen de rivier en de spoorlijn. Een man plukt blaadjes van een plant in zijn voortuin. Een wederzijdse groet klinkt in de ochtendlucht. Op weg naar de spoorlijn passeer ik een leeg terras (niet vermeld in de gids) en een lege speeltuin. Op weg naar dat andere water dat zo’n belangrijke rol speelt in het westelijke deel van Salland: Soestwetering. Deze wetering zorgt voor afvoer van veel water dat uit de hogere gedeelten van Salland komt. Op het pad langs de wetering komt heel langzaam een auto mij tegemoet. Wanneer we elkaar bijna genaderd zijn zie ik twee natuurliefhebbers met lange lenzen op de camera’s. Even verderop ga ik de brug over de wetering over en kom ik op het terrein van Landgoed Windesheim. Het pad brengt mij naar de doorgaande weg die ik in noordelijke richting volg, net niet tot de Windesheimer molen. Ik ga de Dorpstraat in en zie het plaatselijke kerkgebouw (PKN), met een aangebouwde boerderij. Ik slinger door het dorp en kom terug bij de parkeerplaats waar inmiddels meerdere wandelaars zijn.

Ondanks een gemis aan bruggetjes (gecompenseerd door oude huizen) heb ik een mooie wandeling achter de rug.

Windesheim – Windesheimse duinen en putten – 11,5 kilometer