Pelgrimspad (13) Spoordonk naar Steensel

50 milimeter had ik in mijn regenmeter in de tuin, zegt de chauffeur van de buurtbus, onderweg naar Spoordonk. Ik heb hem verteld over de wolkbreuk waar ik eergisteren in was gelopen. We zijn onderweg van Boxtel naar Spoordonk waar de chauffeur al zijn hele leven woont. Hij zet mij af op een plek waar ik snel de route van het Pelgrimspad op kan pakken. De grote Bernadettekerk heb ik aan mijn linkerhand. De metropool Spoordonk kan ik na korte tijd achter mij laten. Ik steek de A58 over. Eerst links kijken, dan rechts kijken en weer links en zonder dralen de weg over. 

Naast het landgoed De Baest staat in het Groene Woud de kapel van de Heilige Eik. Een kleine maar nu al drukbezochte kapel. Meerere mensen steken een waxinelichtje aan. Een man houdt een brandend waxinelichtje bij een foto van een jongeman, een vrouw maakt een foto van de combinatie. Een andere vrouw, met een rugzak op, maakt op een zwierige wijze bijna een einde aan een creatie liturgisch bloemschikken op hout. Met een snelle reactie voorkomt zij dat de creatie ter aarde stort. De serene stilte loopt enige schade op. Ik zit en neem de tijd om te bidden. Het pad van de pelgrim begint zichtbaar te worden.  

In het Groene Woud is niet alleen de Kapel van de Heilige Eik, maar ook een Kruiswegstatie. In zo’n statie wordt in 14 objecten de weg naar het kruis afgebeeld. Het is weg die Jezus Christus is gegaan. De veertien stations komen niet allemaal langs het pelgrimspad, maar wel ontmoet ik Pilatus die zijn handen in onschuld waste en zich afvroeg wat waarheid is. Tja, die waarheid stond voor hem.

De oversteek over het Wilhelminakanaal gaat via een verstild bruggetje waar fietsende toeristen over gaan. Ik ben nog steeds niet van de Beerze af, want ik loop over een rustig pad langs het Omleidingskanaal Beerze. Dit pad brengt mij bij een brug waar ik het kanaal oversteek en tegelijk een ontmoeting heb met Theresia, die zich tegenwoordig ophoudt in deze kapel. Weer een teken van een pelgrimstocht. 

In Middelbeers zie ik een volgend teken van de pelgrimage, niet alleen naar Visé, maar zelfs naar Santiago de Compostella. Een handwijzer in een voortuin wijst de weg met bijbehorende afstanden. Santiago ligt iets verder zuidelijker dan Visé maak ik op uit de afstanden. Enige mensen met een kleine rugzak op staan dralend bij een pleintje, maar ik durf niet te zeggen dat zij pelgrimeren.

Eeven ten zuiden van Middelbeers heb ik mijn eerste lunchpauze. Ik neem plaats op een omgevallen boomstam. Achter mij hangt een bord met informatie over een speelbos dat zich achter het bord bevindt. In mijn jonge jaren had ik geen speelbos, wel de bossen van de Veluwe om in te spelen. Er lopen allerlei wandelaars tussen mij en het bord door maar niemand slaat af naar het speelbos. Mens noch hond. 

Na de lunchpauze vervolg ik mijn weg naar de Landschotse Heide. Wat een prachtig gebied! De zon strooit genereus met stralen over de heide en de vennen in dit gebied. Berkven. Wit Hollandven. Kromven. Keijenhurk. De laatste naam draag ik nog enkele kilometers met mij mee. Wat betekent deze naam? Zag iemand in oude tijden keien hurken? Moesten dieven en struikrovers op een hier gelegen kei hurken? Hebben mensen hier een hurk gevonden? Waarom heeft deze naam niet het achtervoegsel ‘ven’? Het zijn vragen waar ik geen antwoord op krijg.  

Toen ik nog wandelde op het traject van Amsterdam en Den Bosch wees een neef mij er op dat ten zuiden van ’s Hertogenbosch een bijzondere boerderij was voor pelgrims. Deze Jacobushoeve blijkt in Vessem te staan. Een groot spandoek op de grens van het erf maakt bekend ‘Pelgrimeren voor de jeugd 2008 – 2018′. Aangesproken door de vermelde leeftijdsgroep wandel ik het terrein op. Aan mijn rechterhand is een grote kringloopwinkel. Vlak achter de boerderij zijn terrassen en een gesloten Wereldwinkel. Ik zie twee houten bankjes staan schuin achter de Wereldwinkel. Daar ga ik even zitten, denk ik, maar wanneer ik dichterbij kom blijken de houten banken deel uit te maken van een huwelijkssluitingsopstelling. Het huwelijk als een pelgrimage. Een paar gasten drentelen heen en weer. Gezien het grote aantal auto’s op de parkeerplaats vermoed ik dat de meeste gasten niet te voet hier zijn gekomen. Ik ga op één van de terrassen zitten en krijg lichte visioenen van een beker warme chocolademelk. Het heeft geen zin om een stel tweedehandsboeken mee te sjouwen tot aan Steensel, overpeins ik. Na even gezeten te hebben in stilte besluit ik om op te staan en mijn weg te vervolgen. 

Even verderop, nog steeds in Vessem, zie ik in een voortuin een bord met ‘Pelgrimshoeve‘, daarvoor een kleine mozaiek van een pelgrim. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Langzaam loop ik de oprit op, zie een beeldje dat een pelgrim voorstelt. Handwijzers op een paal, met verre afstanden en een via monastica. Nog langzamer ga ik verder, dan klinkt van links een vrouwenstem: kan ik u helpen? Ik wordt aangesproken. Het kan. Zij nodigt mij om te gaan zitten aan een tafel waar zij de krant leest. Op de grond liggen rugzakken en schoenen en sokken. De vrouw is een gastvrouw in deze Pelgrimsherberg Kafarnaum, waar pelgrims kunnen overnachten op hun tocht. Er zijn elf kamers. We raken aan de praat  en zij vertelt over de kinderen van meerdere basisscholen uit de buurt die nu binnen zijn om meer te horen over de camino. De zakken en schoenen  en sokken horen bij de kinderen. De vrouw zet een bakje thee voor mij en zij vertelt verder over de aktiviteiten voor de kinderen. Hierna gaan de kinderen naar de Jacobushoeve. Zij vertelt over het Stiltecentrum daar, dat heb ik gemist. Eén van de begeleidsters heeft de hulp van de gastvrouw nodig en zij verdwijnt in de herberg. Ik blijf achter met mijn thee. Wanneer ik de thee op heb leg ik een euro op het koekblik, doe mijn rugzak op en mijn pet. Verder ga ik.  

Verder met in mijn hoofd pelgrims en de vragen die ik nog had willen stellen. Ik ga over een weg die ik niet in mijn boekje heb staan, maar een ervaren wandelaar weet: kies bij verschillen altijd voor de markering langs de route. Zo kom ik uit bij Halfmijl. Ik vermoed dat de route ingekort is met een halve mijl. Op de Hogeloonsedijk overpeins ik mijn inkomen en neem een lunchpauze in het gras onder de schaduw van bomen. 

Knegsel levert nop een mooi historisch plaatje op. Even ten zuiden van het dorp staat in het bos een Christusbeeld binnen de gemetselde contouren van een middeleeuwse kerk die hier tot ongeveer 1800 stond. Ook wordt hier herdacht dat de Fransen verschrikkelijk huisgehouden hebben in 1688. De mensen van Knegsel kennen hun geschiedenis. Ook pastoors van Knegsels worden hier herdacht.

Het laatste deel van de tocht naar Steensel gaat grotendeels door bossen. Een gedeelte gaat over de bosweg Moormanlaan, en zo zijn we weer in bijbelse tijden. Blijkbaar is er in Knegsel of Steensel niemand op het idee gekomen dat de benaming een uiting van kolonialisme en racisme zou kunnen zijn. We zijn hier ver van de Randstad en wellicht dichterbij wat bijbelkennis.   

In Steensel hoef ik niet lang te wachten op een bus. Op vele tijden in het uur vertrekt hier een bus naar het treinstation van Eindhoven. 

Pelgrimspad – Spoordonk naar Steensel – 30 kilometer