Utrechtpad 11 Maarssen naar Utrecht

We komen aan op het station Maarssen. Hier beginnen we met onze laatste etappe van het Utrechtpad, dat ons door een flink deel van deze provincie heeft gebracht. De oude rivier de Vecht zal ons gidsen om naar het centrum van de domstad te komen. We wandelen eerst langs deze gids en komen bij de brug die ons naar de oude stad Maarssen brengt. Wanneer we over de brug lopen komt een grote boot onder de brug door gevaren. Het is de Ocean Diva. Veel diva’s zien er wat slanker uit, maar het is toch wel mooi om een dergelijk imposant schip van boven te zien. Ik krijg de indruk dat er weinig passagiers te zien zijn op deze passagiers- en feestboot.

Zowel bij onze vorige tocht toen wij Maarssen binnenkwamen en nu dat we Maarssen uitlopen merken wij iets van de rijke geschiedenis van de joodse bevolking in deze stad. Hier treffen wij een bijzonder paaltje. Dit paaltje dateert uit het einde van de 18e eeuw / begin 19e eeuw. Een oud gebod uit Torah spreekt over een sabbatsreis, dat is de afstand die een jood mocht lopen op de sabbath, de rustdag. Voor orthodoxe joden was dit een belangrijk punt om geen werk te doen op de rustdag en geen afstanden te lopen (of te wandelen !).  Dit grenspaaltje gaf de grens aan waarbinnen de joden op sabbath nog goederen mochten dragen. Het is mij niet bekend of er rondom Maarssen deze paaltjes stonden, zodat er een ring rondom Maarssen lag.

De Vecht en het Amsterdam-Rijnkanaal (vroeger: Merwedekanaal 1886-1892) raken elkaar bijna op enkele plaatsen. Hier is er nog een sluis tussen beide waterstromen. Vanaf deze plaats wijken het kanaal en de riuvier en komen we in een groen gebied. In dit groene gebied treffen we de Westbroekermolen. Het is altijd goed om even aandacht aan een molen te geven. Deze molen dateert uit 1753. Deze molen is een achtkantige bovenkruier, maar dat was u ongetwijfeld al opgevallen. Naast deze grootste molen van de provincie Utrecht stond tot voor kort de kleinste molen van de provincie Utrecht, namelijk de molen van de Polder Buitenweg. Helaas is vorig jaar deze molen afgebrand als gevolg van bliksemafslag. Gelukkig wordt er al gewerkt aan een herbouw van deze molen. De molenmakers kunnen weer aan de slag.

We passeren de oude begraafplaats van Oud Zuylen, deze begraafplaats is van start gegaan in het jaar 1782. Het initiatief daartoe werd genomen door  Willem René Tuyll van Serooskerken, heer van Zuilen en Westbroek. Dit laat als zien dat we dichtbij het erfgoed van de heer van Zuilen zijn aangekomen, we kunnen via de oude poort naar binnen, nadat we eerst via een groot hek het grote terrein van kasteel Zuilen op zijn gekomen. Het kasteel wordt niet meer particulier bewoond, en is nu in bezit van een stichting (1952 – ), waar nog wel een lid van de familie (momenteel Lucile van Tuyll) zitting in heeft. Eén van de beroemdste bewoners van dit kasteel was Belle van Zuilen. Rond het kasteel staan meerdere bordjes met teksten van haar hand.Na een korte versnapering gaan we door de oude siertuin dwalen en genieten, zelfs in deze tijd van het jaar, van alles wat hier te zien is en te ruiken is. Eén van de mooiste onderdelen van de tuin is de meer de 100 meter lange slangenmuur, die we hier van de buitenzijde zien, langs de oude gracht. Het is een rustige plek onder de rook van een steeds verder oprukkend Utrecht. Op oude kaarten is goed te zien hoe in oude tijden Utrecht op grote afstand lag. Hoe lang zal het duren voordat het kasteel met het land er om heen ingesloten raakt door de uitbreidingen de populaire stad Utrecht?

Via het voormalige kerkgebouw van de Nederlands Hervormde Kerk komen we weer terug bij de Vecht. Dit voormalige kerkgebouw is momenteel een populaire plek voor trouwdiensten, bijvoorbeeld voor studenten uit Utrecht. We gaan we nog niet via de route verder naar Utrecht, maar we lopen nog even in noordelijke richting langs de Vecht, om te genieten van de oude bebouwing van Oud Zuilen. We passeren Logement Swaenenvecht, de Vecht zien we wel, maar op dit moment zijn er geen zwanen.

We gaan weer naar het zuiden, oftewel naar het oude centrum van Utrecht, we slingeren van de ene oever naar de andere oever van de Vecht. Gelukkig gaan de slingers wel via bruggen, dit vergemakkelijkt de oversteek. We lopen aan de overzijde van het beroemde Zandpad, waar nog eern enkele ‘woon'(?)boot ligt, die op korte termijn  wel zal verdwijnen. Hoe dichter we bij de oude centrum komen, die meer er is te zien van oude plekken, verscholen woonplekken, kleine grachten, vaak vergezeld van stapels fietsen die wijzen op studentikoze woningen.

In het oude centrum gaan we naar het begin van onze wandeltocht door de provincie Utrecht. We ontnemen ons niet de kans om over de inmiddels beroemde Moreelsebrug te wandelen, een brede brug voor fietsers en wandelaars, met een prachtig zicht op het vernieuwde NS station van Utrecht Centraal en op het hoofkantoor van de RABO bank. 

Via een enkele bouwput aan gene zijde komen we terecht in de grote stationshal. Het is onze slotetappe van het Utrechtpad en dan is het mooi om te zien hoe we hier worden ontvangen. Speciaal uit Zwitserland overgekomen zijn drie alpenhoornblazers, die het verhaal van het Utrechtpad op de juiste toonhoogte uitblazen.