Het schijnt de afgelopen vierentwintig te hebben geregend. Het meeste daarvan is langs mij heen gegaan. De bestraatte parkeerplaats vlak onder de A27 geeft geen blijk van de regenval, maar hoe verder ik binnendring op dit klompenpad hoe meer ik de gevolgen van deze regenval zie, met name op de onverharde paden.
Ik ben aangekomen in het dorp Groenekan, waar ik het plaatselijke klompenpad ga wandelen. Bij het informatiebord ontstaat enige verwarring want hier wordt de lengte van de route hoger ingeschat dat op andere plaatsen. Maar laat ik niet kijken op een kilometertje meer of minder. De route kent twee grote lussen die verbonden zijn door de weg die dwars door het dorp loopt. De eerste lus is ten noorden van deze Groenekanseweg. De andere lus, u raadt het al, ligt ten zuiden van deze weg. Aan de weg staan fraaie huizen van groot en groter formaat. Na het passeren van dergelijke huizen langs de weg en langs zijwegen kom ik op het landgoed Voordaan. In het voorjaar komt hier een zee aan narcissen uit de grond en zorgt voor een kleurrijk gezicht. Nu zie slechts ik de gezichten van een paar wandelaars en hondenfluisteraars. Minder dan ik had verwacht. Vaak zie ik op dit tijdstip veel honden op mijn pad, maar in Groenekan zijn de mensen eerder uit bed en de honden eerder uit de mand of juist later dan elders. Ik laat mijn pret er niet door verstoren en ga verder over de modderige paden. Ik wandel naar het noorden en kom uiteindelijk uit bij Nieuwe Wetering. Ik weet niet of dit alleen de naam van de weg is of ook van een gehucht c.q. buurtschap.
Ik volg de Nieuwe Weteringsweg een eind naar het oosten totdat ik aankom bij één van de ingangen van landgoed Beukenburg. Het landgoed is ontstaan uit een herenboerderij, maar veel van de geschiedenis van dit landgoed is gehuld in de nevelen van vergane tijden. Gelukkig hoef ik mij daar niet druk over te maken. Ook op de paden van dit landgpoed is het rustig, een enkele wandelaar, een enkele fietser. Het zijn oude tijden die herleven. Van grote recreatiedruk in de buitengebieden is vanmorgen niets te merken. Van modderpaden des te meer. Leuk om te zien dat er nieuwe paadjes zijn ontstaan rond modderpoelen en uitgestrekte bosplassen. Blijkbaar is het bij iedere weldadige regenval raak op dezelfde plekken. De wandelaar kiest nieuwe wegen om ongemakken te omzeilen. Een aardig element in het landschap is een oude sluis die in 2008 is gerestaureerd. Dit houten sluisje van klein formaat en met een groot wiel zorgt er voor dat het kwelwater in dit gebied niet meteen de wijde wereld instroomt. Door het vasthouden van het kwelwater is er een mooie biotoop ontstaan.
Mijn noordelijke lus zit er op. Ik wandel langs de Groenekanseweg verder naar het oosten en loop langs een kwekerij van de firma Copijn. De naam Copijn is een bekende in dit dorp. Al in 1763 kwam Hendrik Copijn naar dit dorp om een boomkwekerij te beginnen. Tot op de dag van vandaag zijn Copijnen druk bezig met kweken. Maar ook grote huizen hebben zij laten bouwen (met exotische namen als Kweeklust, Kweekzicht). Het was een wethouder Copijn die er voor zorgde dat in 1933 (crisisjaren) anderhalf miljoen gratis narcissenbollen naar Groenekan kwamen. In een werkgelegenheidsprogramma werden veel van deze bollen gepoot in het bos.
Bij de grens met De Bilt sla ik af naar het zuiden, passeer sportvelden en een academisch hospice. Dan verder naar Fort op de Voordorpsedijk. Het fort is omgeven door water en vormt een rustpunt in de nabije grootstedelijke hectiek. Verder over een fietspad langs de Hoog Kampse Plas. Dez plas is rustpunt voor vogels. Verrekijkende over een hek leunende vrouwen hebben zojuist hun fietsen geparkeerd. Hardlopers passeen mij. Wielrenners komen mij tegemoet. Moeder met zoontje en hond wandelen op hun gemak langs het water. Het vogelkijkscherm geniet van de afwezigheid van vogelaars. Zo kom ik weer terug bij de Groenekanseweg.
Vlak langs het spoor tussen Utrecht en Hilversum ligt een begraafplaats. Er is een verband tussen het landgoed Voordaan (dat van de narcissen) en deze begraafplaats, want de man die een begin maakte met het landgoed gaf ook een lening aan de plaatselijke kerk om dit perceel te kopen voor een begraafplaats. De naam van de man is Abraham Calkoen (1774-1849). In 1828 werd Abraham verheven in de adelstand en mocht zich baron noemen. Op de begraafplaats mag op de zondag niet gewerkt worden, ook hier wordt de rust gehandhaafd.
Ik ga mijn weg verder over de Groenekanseweg en kom terug waar ik begon, naast de glasbak en de papierbak. Terwijl ik aankom is een echtpaar aanstaande om te vertrekken op het klompenpad. Hopenlijk genieten ook zij van de modder.
Groenekan, klompenpad Beukenburgerpad, 13 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 
Abraham Calkoen – Pannekoek – Uitebroek … Ooit hoorde ik het verhaal dat die gekke achternamen in Nederland te maken hebben met een registratieplicht onder Napoleon die de Nederlanders eens flink wilden boycotten met … rare namen. Weet jij of dat verhaal klopt?
LikeLike
Dat schijnt wel te kloppen, bijvoorbeeld de naam ‘Naaktgeboren’. Maar de betere stand had al veel langer namen die konden verwijzen naar een boerderij of kasteel.
LikeLike