Een wirwar van straten en wegen en golvende parkeerplaatsen en verkeerslichten en trappen naar boven tref ik aan kort nadat ik station Arnhem heb verlaten. Dwars door deze wirwar vind ik mijn weg en dan sta ik boven op de Mandelabrug. Een brug legt het bij mij af tegenover een veerpontje. Een brug is voor mij meestal net iets te hoog en te ver. Ik kies er voor om zo ver mogelijk van de reling te wandelen. Zo kom ik ook aan de overkant van de rivier, met droge voeten.
Wanneer ik bij Praets de Meinerswijk inga zie ik een richtingwijzer naar de voormalige steenfabriek en naar ‘castellum‘. Ik ben benieuwd. Maar òf ik heb niet goed opgelet òf ik ben verkeerd gelopen òf het voormalige castellum ligt niet aan de route òf ….. Ik erken dat ik me niets kan herinneren van een castellum. Weer een romeinse illusie armer. Het zou ook kunnen dat ik meer oog had voor de natuur in dit mooie gebied. Want mooi is het hier, met een enkele wandelaar en fietser.
Langs Elden en het Wilgenlaantje en Schuytgraaf kom ik bij Honingsveld waar enkele gepantserde Romeinen mij opwachten. Een kar met ossen staat gereed om van wal te gaan en in de sloot ligt een Romeins vaartuig. De Grote Molenstraat die hier loopt valt bijna samen met de oude Romeinse weg van Driel naar Elst. Ik ben op weg naar Elst, dat komt goed uit.
Even ten zuiden van deze historische plek kom ik in Park Lingezegen. Deze zegen is gekomen in de vorm van een enorm uitgestrekt en divers landschapspark tussen Arnhem en Nijmegen. Voldoende ruimte om te wandelen en te fietsen en je te ontspannen, zelfs met horeca op diverse plaatsen. En wanneer je niet wilt ontspannen zijn er ook mogelijkheden om te vergaderen. Ik ga te voet, soms over brede betonplaten die een wandelroute vormen. Ik kom van alles tegen: een klimbaan, hondenuitlaatplaatsen, een romeins lint dat de oude loop van de Rijn volgt, bloemen, informatie over de tweede wereldoorlog, een parcours van 800 meter waar je kunt proberen de tijd van Ellen van Langen die zij in Barcelona op de Olympische Spelen liep, scherper te stellen. Het hoogtepunt van mijn wandeling tref ik ook aan in dit park. Twee electrotechneuten zijn op hoogte bezig in een electraduct. Hoog in de paal zijn zij geklommen en werken nu in een soort hangbank aan de draden die van paal naar paal gaan. Over hoogspanning gesproken.
Zo kom ik Elst binnen, Elst van de Romeinse weg tussen Driel en Elst, kom ik op grond waar in de oude tijd Romeinen verbleven. Op de plek waar nu de Grote Kerk staat, stond voor de komst van de Romeinen als een cultusplaats. De Romeinen bouwden hier een stenen tempel die nota bene gewijd was aan de Bataafse godheid Hercules Magusanus. Een paar steenworpen verderop in een buitenwijk van Elst lag een andere tempel. De omvang deze tempel is zichtbaar gemaakt in de wijk door de aanleg van een soort platform.
Ter hoogte van Elst steek ik de Via Major CCCXXV over en dan via een een breed en druk bereden fietspad naar het zuiden. Hier is het nog steeds een Lingezegen. Langs het Vierdaagsebos, dat er gelukkig nu ook nog is. Onder de Via Major XV door, langs de sportvelden van Bemmel, over het traject van een klompenpad door de Bemmelse Zeeg, door Doornik (niet het Doornik van Guido de Brès en de Confessio Belgica) en op naar de Waal. Daar passeer ik Fort Lent en ga met droge voeten naar Veur-Lent. Dit eiland is nu te voet te bereiken, maar wanneer het hoogwater is wordt het lastig. Het is onderdeel van een groot project om de rivier meer ruimte geven bij hoge waterstanden. Over de Waal liggen liggen meerdere bruggen. De route voert mij naar de meest westelijk gelegen brug.
Hier waag ik De Oversteek. Het loopt goed af. Ik kom aan de overzijde, af en toe heb ik zelfs om mij heen gekeken. Ook hier liep ik zo ver mogelijk van de reling af. De Oversteek kent een bijzonder dagelijks ritueel. Iedere dag (sinds 19.10.2014) bij het vallen van de avond loopt een militaire veteraan over de brug in het tempo van een trage mars, gevolgd door de verlichting die met de veteraan ‘meeloopt’ en ontstoken wordt, stap voor stap. Deze dagelijkse mars is een herinnering aan de ‘Waalcrossing’ van Amerikaanse militairen op 20.09.1944. Deze oversteek was onderdeel van de grote militaire operatie Market Garden. Bij de ‘Waalcrossing’ kwamen 48 militairen om het leven. Dit ritueel brengt mij terug naar de Menenpoort in Ieper (België). Daar wordt iedere avond sinds 1928 de ‘Last Post‘ geblazen, ter herinnering aan de gevallenen. Een indrukwekkend moment. Op de grote moment staan de namen van de gevallenen.
Aan de zuidelijke oever van de Waal kom ik in nieuwbouw terecht en aanstalten voor nieuwbouw. Bij het Honigcomplex (hoort dat niet thuis in de Zaanstreek?!) liggen puinhopen en nieuwe initiatieven. Bij de Waalhaven buig ik niet af naar het station maar volg ik de route nog even naar de binnenstad. Daar tref ik op een plein Mariken van Nieumeghen aan. Zij staat even stil en neemt het gewoel op de Grote Markt waar. Nog loop ik verder, langs de Stevenskerk en de Hemel. Even verderop stopt mijn wandeling.
Romeinse Limespad – Arnhem naar Nijmegen – 37 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 