De naam van dit pad doet het ergste vermoeden. Wandelen over enge paden en paadjes. Wandelen met de schrik in de benen en kippenvel op mijn beide armen. Waarom begin ik er aan? Maar laat ik bij het begin van de wandeling beginnen om in volgorde het engheidsgehalte van dit pad te beschrijven.
De start is bij een hotel op de Wageningse Berg, waar zo te zien geen gebrek is aan klandizie. De route gaat onmiddelijk tussen de bomen door en komt uit bij het beroemde Belmonte Arboretum. De naam geeft het al aan: een verzameling bomen op een mooie berg. Het park ligt aan de rand van een stuwwal en op meerdere plaatsen heb ik een fantastisch uitzicht op de Nederrijn en de Betuwe, alhoewel de verten versluierd zijn door nevels. Toch is het mooi en geheimzinnig, net niet eng. De tuin is er sinds 1954 op de plek waar ooit het landgoed Belmonte was. Tussen alle levende struiken en bomen van allerlei rangen en standen en oorsprongen staat er ineens een kunstwerk ‘Ontluikend leven’.
Al sinds 1977 staat deze plant onmerkbaar te groeien en te bloeien. Het kunststuk is een werk van het kunstenaarsduo Huub en Aldelheid Kortekaas. Het knop in potentie steekt af tegen de grauwe lucht en roept verwachtingen op dat deze tuin weer zal groeien en bloeien wanneer de temperatruren stijgen, de zon schijnt en de lente aanbreekt. Tot die tijd wachten we af in gespannnen verwachting.
Na een mooie rondgang door het Arboretum gaat het pad naar het noorden langs fraaie huizen op eenzame percelen. Kastanjebomen staan als wachters langs de weg. In de buurt van het AZC duik ik nog even het bos in dat volledig in herfstkleuren is gewikkeld. Om het aardse karakter van dit bos te accentueren ligt achter een grote boom een stapeltje vastgebonden recklamedrukwerk. De cirkel van boom tot papier en tot boom wordt zo treffend weergegeven. Helaas staat er niet bij welke kunstnaar dit kunstwerk hier bijna achteloos heeft neergelegd. Wanneer ik het bos langs de Bosrandweg uitkom zie ik een solitaire boom die pronkt met zijn veren in het groeiende licht.
En dan wordt het eng. Het raadsel wordt een zichtbare werkelijkheid. Ik ben op de Wagenings Eng. Ik ben hier op historische grond. Op veel plaatsen op de Veluwe zijn dergelijke engen (of essen) verdwenen. Hier zijn van oudsher kleine percelen van meerdere eigenaren. Er groeit en bloeit van alles. In de pluktuin Sayuran lopen twee mensen van het enhe segment naar het andere. Deze pluktuin is niet de enige op de Eng. Er is ook nog de Bosrand. Op de percelen die ik zie groeien grassen, bloemen, gewassen, groenten, winterrogge, paarden, laagstammige vruchtbomen, vruchtstruiken. Tabak groeide hier vroeger. Ook mensen bloeien hier op in de rust van deze omgeving. Over de paden met bijzondere namen als ‘Eerste Honingblokpad’.
Verder naar het westen en het noorden gaat het pad, raakt de randen van de bebouwing van Wageningen. Veel jonge en oude mensen lopen hard, anderen wandelen en fietsen, al dan niet voorzien van een camera of een verrekijker. Jongelui fietsen naar school. Vlak ten zuiden van Bennekom maakt de route en bocht naar hyet oosten en het zuiden. Ik loop langs de ingang van camping ‘De Wielerbaan’ genoemd naar de wielerbaan die hier ooit lag. Het was niet zo maar een baantje, maar een officële wedstrijdbaan waar duizenden mensen op af kwamen. Even verder kom ik langs een oude wildgraaf, een oude afbakening tussen bouwland en woestland, die de bedoeling had om de dieren van het bouwland af te houden. Het zou jammer zijn wanneer de oogst van het land vroegtijdig geoogst zou worden door binnendringende dieren.
De solitaifre boom die ik eerder ontmoette op mijn pad staat vlak bij het huis van landgoed Dorschkamp. Bijna 80 hectaren omspant het goed. Er doen allerhande verhalen de ronde over de betekenis van de naam ‘Dorschkamp’. Ook dit landgoed had te lijden van de gebeurtenissen tijdens de tweede wereldoorlog. Watt voor mij rest is een fraaie aanblik. Vlak achter dit pand ligt een biologische wijngaard waar enkele mensen nu aan het werk zijn. De wijn van deze wijngaard kreeg als eerste het EKO keurmerk voor biologische wijn. Voorwaar een prestatie. Voorbij de wijngaard ligt een hondenbos, waar de trouwe viervoeter rond kan rennen, maar ik zie geen honden, maar wel mensen die rustig met elkaar praten of de randen van het pad afzoeken naar zwammen. Ik ga zitten op een stapel omgezaagde boomstammen voor een pauze met boterhammen en thee.
Ik kom uit op Oranje Nassau’s Oord, waar ik op het Hartensepad ook kwam. Dan een klein stukje onderlangs de stuwwal en dan de berg op voor de nodige vergezichten en slingerende paden en medewandelaars. Zo slinger ik naar mijn beginpunt.
Een mooie wandeling door meerdere landschappen met eigen kenmerken. Geen enkel moment is het eng geweest.
Klompenpad Wageningse Engpad – 13 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 
Een gedachte over “Klompenpad Wageningse Engpad”