Het dorp Holset is gehuld in ochtendrust. Uit de Heilige Lambertus en Heilige Genovevakerk komt een jongeman voorzien van een hoed met brede rand en een grote rugzak. Aan de buitenzijde schommelt een metalen mok. Buiten het hek slaat hij met sluimerende pas rechtsaf de heuvel af. Dan steekt hij de verlaten straat over en buigt zich in de berm over een doos met boeken. Zijn linkerhand verschuift boek na boek. Dan strekt hij zijn benen en vervolgt zijn neerwaartse reis tot de T-splitsing. Daar aarzelt hij, staat stil en kijkt rond. Links. Rechts. Rechts. Links. Een keuze zal moeten worden gemaakt door de man met zijn Perrysport-rugzak.
Wij verlaten hem op dit belangrijke moment. Zonder om te zien slaan wij linksaf. Zo nemen wij ongehoord afscheid van hem. Op de naderende kruising laten wij een auto met oudere man en oudere vrouw aan ons voorbijgaan. Dan steken wij recht over. De keuze is al voor ons gemaakt. Het halfverharde modderpad volgend komen wij steeds hoger. Tussen te koop staande graspercelen gaan wij verder over een smal onverhard modderpad.
Door het Holsetterbosch klimmen wij hoger en hoger. De paden zijn modderig. Op enkele plaatsen stroomt water over het pad. Dit bos kent een groep particuliere eigenaren die zich gezamenlijk inzetten voor goed onderhoud en goed gebruik van dit bos. Na het oversteken van de Epenerbaan komen wij in het volgende bos. Hier zien wij twee wandelaars. We zagen er ook twee in het Holsetterbosch. Het rustig in de natte bossen. We zijn nu in het Malensbosch en wij naderen de grens met onze Zuiderburen. Maar eerst stuiten wij op een kruis waar gestorven Russische krijgsgevangenen (uit de Grote Oorlog) worden herdacht. De stille herdenking wordt vergezeld van een meertalige oproep om de bloemen te laten staan.
Wij vervolgen onze weg op de grens van Nederland en België. Dan komt ons een amazone tegemoet op het smalle modderpad. Zij gaat vergezeld van een edele viervoeter. Van verre roept zij ons toe in het Duits dat wij beter door kunnen lopen en niet in de struiken gaan staan. Dan zou het paard kunnen denken dat er een ree in de struiken staat. Wanneer Wandellief in de struiken staat zou ik eerder denken aan een gazelle. Wat het paard gaat doen wanneer er echt een ree in de struiken staat weet ik niet. Deze amazone weet meer.
Wij verlaten de grenslijn en stappen bij het Schimperbösch België in met onze gesmokkelde boterhammen. We dalen af in de richting van Gemmenich, maar daar komen wij nooit aan want onze route maakt een linksombeweging wanneer wij bij een asfaltweggetje komen. Bijna zou ik vergeten dat we vlak voor dit moment hebben gepauzeerd. Iets dat lijkt op een bankje nemen wij in bezit. Het is zo slim geplaatst dat wij het uitzicht in de rug hebben. Waarom zou je je laten afleiden door een vergezicht wanneer je een boterham of twee eet?
De smalle asfaltweg brengt ons naar de grens met Nederland. Daar zijn wij in de buurt van Grenspaal Drie. Aan ‘onze’ kant van de grens gaan wij rap het asfalt verlaten en de weilanden in. Hier zijn wij bij Wolfhaag en we lopen over een oud kerkepad. Midden in dit dorp, op de plek waar wij tussen de huizen doorsteken is een beeldentuin. Grote sculpturen proberen de hemel te beklimmen. Wij volgen het kerkepad hoewel ik niet verwacht dat er vandaag een mis of kerkdienst in de buurt is. We steken een smal en sterk stromend stroompje over waar een grote hond een bad neemt. Een klein wandelbrugje brengt ons naar een hek. Van de andere zijde komt een echtpaar aangegleden over de modderige afdaling. Mijn Wandellief probeert, zwaaiend met haar stokken, de andere vrouw te wijzen op het gemak van wandelstokken. “Ik ga er ook rechterop van lopen.’ zegt zij tegen de enigszins gebogen lopende soortgenote.
Wij raken de rand van Vaals. Langs een vakantiepark lopen we over een groencorridor, waar meerdere wandelaars gebruik van maken. Pal naast het vakantiepark staat de brandweer kazerne. Vakantievierders kunnen snel oververhit raken. Door landerijen komen wij terug in Holset, waar drukte nu aan de orde is. Wandelaars. Geparkeerde auto’s. Geparkeerde fietsen. Mensen op een dakterras. Wij besluiten om na onze prachtige wandeling steekproefsgewijs de plaatselijke horeca te onderzoeken. Het dakterras van restaurant ’t Klükske biedt daartoe gelegenheid. Holsetse gastvrijheid. De zandzakken liggen nog voor de deur.
Zuid-Limburg – Trage Tocht Holset – 13 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 