Terwijl de gemetselde schoorsteen van de oude steenoven zich verheft tegen de blauwe lucht stop ik mijn jas in rugzak. Het is warm geworden en deze wandeling moet nog beginnen. De plaats van handeling is de Blauwe Kamer, een natuurgebied tussen de Grebbeberg en de Nederrijn. Daar op de grens van Gelderland en Utrecht waar het veer van Opheusden op en neer gaat, van de ene oever naar de andere oever. De Blauwe Kamer heeft geen drempel, het water kan zo de groene vloer over stromen. Vogels en dieren hebben vrij spel. Vaak heb ik er rond gelopen en in het panoramarestaurant gezeten, maar nu volg ik de route van het Nudepad. Eerst maar eens wandelen over de weg en dijk langs de oostelijke grens van de Blauwe Kamer naar de plek waar Grift en Grebbeberg elkaar ontmoeten. Daar steek ik de nu niet zo drukke weg over en ga het platte land in.
Hier loopt de Weidijk. Op deze weg ontmoet ik fietsers en wandelaars en hardlopers, weiden en fruitbomen onder een afdak. Vlak voor de Zijdvang ga ik het groen in. Een grote vlakte gevuld met gras en doorsneden door een droge greppel. Hoeveel vierkante meters zijn dit wel niet? In de verte zie ik een kudde zwanen en een koppel ooievaars. De ooievaars stijgen op. De zwanen vliegen zonder subsidie niet weg. Aan het einde van het grasland steek ik een smal bruggetje over (een typisch klompenpadbruggetje) en ga rechtsaf de Haarwal op. Ook hier weer fietsers en hardlopers en een enkele wandelaar. Hoewel de Haarwal een asfaltweg is komen er weinig auto’s voorbij. Links en rechts is er veel gras, kort gras. Ooit werd hier veen ontgonnen door de boeren die op de flanken van de hogere gebieden woonden, zoals de Grebbeberg en de Wageningse Berg.
Ik passeer een enkele boerderij en dan kom ik in de bebouwde kom van Wageningen, het dorp van de Life Sciences. Wageningen is door de universiteit wereldberoemd geworden. Of het smalle asfaltpad dat ik nu in ga ook wereldberoemd is waag ik te betwijfelen. Waarschijnlijk is eerder op de dag de sloot aan mijn linkerhand gedregd. Een flinke hoeveelheid modder in meerdere vormen van hardheid en zachtheid ligt op het smalle pad. Een hardlopende jongeman passeert mij met kunst- en vliegwerk, dansend van de ene droge plek naar de andere graspol en verdwijnt uit mijn zicht. Ik ga langs de nieuwbouw (binnenkort door de nieuwbouw, want er wordt enthousiast geheid voor nieuwe woningen). Ik volg de Haarweg, met grote gebouwen voor studentenhuisvesting. Het gebied tussen Wageningen en de Grebbeberg was vanouds een gebied met fruitbomen, maar daar is weinig van over gebleven. Af en toe zie ik een paar oude bomen steun bij elkaar zoeken in deze barre tijden.
Op de Haarweg sla ik linksaf de weilanden in, daar is een mooi stukje met enige afwisseling, een geploegd land, wat restanten van een houtwal, en een bankje met ‘Nudepadbankje’ gesneden in de rugleuning. Hier ga ik zitten in de zon en kijk uit over het groen. In de verte rijdt een trekker door het land en veroorzaakt een lichte geluidsgolf, maar het sterft weg. Ik eet een paar boterhammen en drink thee.
Daarna ga ik verder, door de buurtschap Nude. Helaas merk ik pas aan het einde bij de provinciale weg dat ik liep over het ‘Huppelpad’. Had ik dat eerder geweten dan had ik mijn wandelstijl ongetwijfeld aangepast. Een stukje langs de provinciale weg en dan langs een schapenweitje naar het zuiden waar ik uitkom bij de Wageningse Afweg, die overgaat in de Afweg. Ik loop hier op de grens van Gelderland en Utrecht. Wanneer ik bij het dijkmagazijn (inmiddels 130 jaar oud) aankom, op de dijk, ben ik op het gedeelte van de route dat ik ken van het begin van de route. Het verschil is dat ik nu de andere kant uitloop en uitkijk.
De Grebbedijk brengt mij naar de weg die ‘Blauwe Kamer’ heet, omlijnd door herfstbomen. In het gebied aan mijn rechterhand staan koeien in de wei. Wollige koeien zo te zien, jong en oud bij elkaar. Dit gebied is onherkenbaar wanneer er een hoge waterstand is. De dieren hebben zich dan terug getrokken op hogere plekken om droge voeten te houden. Watervogels zien hun territorium uitgebreid.
Het zit er op, dit Nudepad. Er zit aardig wat asfalt in deze route, maar het gaat wel op rustige wegen, maar dat kan in weekend anders zijn. Maar de schoorsteen steekt nog steeds af tegen de blauwe lucht.
Klompenpad Nudepad – 11 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 