Toen wij gisteren aankwamen na onze wandeling vanaf station Nijmegen, vroeg de dame van hotel Nimweger Tor hoe laat wij ons ontbijt wilden hebben. Een vooruitziende blik. Wandellief en ik dachten aan een warme douche op korte termijn, maar we werden plots de toekomst ingeslingerd. Half negen leek ons een mooi tijdstip, daarna zouden wij voldoende tijd hebben om te voet onze tocht voor te zetten en in Kleve aan te komen.
In de zaal van het restaurant staat één van de tafels gedekt voor twee personen. Wij zijn die twee personen. Ik heb twee thermosdrinkflessen meegenomen en de dame van gisteren en vanochtend begrijpt dat ik daar graag warme thee in wil hebben.
Eén of twee zakjes per thermosfrinkfles?
Doet u maar één zakje per drinkfles.
Welke thee wilt u graag hebben?
Heeft u rooibos?
De dame gaat aan de slag en wij horen de straal kokend water de thermodrinkfles ingaan terwijl wij het ontbijt openen. De drinkflessen worden op tafel gezet. Het label van het theezakje is met een draadje verbonden aan de schroefbeker. Wij eten en drinken en genieten.Er is voldoende, meer dan voldoende, en wij krijgen twee zakjes om de twee resterende bolletjes mee te nemen als proviand voor onderweg. Ik loop met de twee drinkflessen naar onze kamer, stop deze in de zijvakken van mijn rugzak en pak de rest van mijn spullen ook in. Bij de kassa reken ik af, waar wij gedrieën nog even tevergeefs oefenen met ‘mit, nach, nebst und so weiter’ en dan gaan wij op pad. Bij de rotonde gaan wij het dorp in en kopen bij Konditorei Derks nog twee ter plekke klaargemaakte verse broodjes. We hebben voldoende bij ons voor de tocht die ons wacht.
Van de Konditorei op de hoek kunnen wij direkt de Wanderstrasse op. Toepasselijker kan het bijna niet. Zo wanderen wij langs de grote kerk in het dorp, deze kerk is gewijd aan Petrus en Paulus, een bord bij een zijdeur laat ons weten dat het kerkgebouw open is. Wij lopen stil naar binnen. De stoelen staan in corona-opstelling. Een vrouw loopt stil door het gewelfde gebouw. Aan de muur hangen kruiswegstaties, met aan het einde een open graf. Na enig rondlopen en bezinnen gaan wij de wijde wereld weer in. Langs het grote restant van een molen komen wij op de weg die leidt naar het treinstation, waar de rails liggen, maar geen trein meer komt. Wel kan de goedwillende reiziger plaats nemen op een draisine, maar dat is kinderspel vergeleken met een treinverbinding met Nijmegen. Voorbij het station komen wij langs een grote kwekerij. De straat heet hier ‘In den Pferdeweiden’, een poëtische naam, hoewel wij geen paard zien. Over een onverharde weg door de velden komen wij dichterbij de Hövel en inderdaad we gaan langzaam heuvelopwaarts en komen in de bossen terecht. We lopen een paar kilometer door de bossen en op de grens van bos en akker. We komen een paar mensen tegen, met hond, kleinkind of camera. Aan de zuidelijkste punt van Frasselt zien wij een paar bankjes bij de plaatselijke schietvereniging, daarnaast is een manege. Ik neem aan de amazones rijden met een kogelwerend vest. Het betonnen bankje is koud en de kou nestelt zich in mijn lichaam. Een rustende windmolen staat op een verhoging in het landschap.
Na onze pauze gaan wij verder de Treppkesweg in. Na een afslag komen we terecht in het Reichswald, met aan het begin een bordje in de Deutsche Sprache, maar ook in het Nederlands. Kilometer na kilometer lopen wij door de rustige bossen, de zon schijnt. Onze jas hebben we niet eens aangetrokken aan het begin van de dag. Ook in deze bossen zijn woudreuzen geveld door het windgeweld. Her en der is gewerkt aan het omzagen van deze bomen en stapels stammen zijn hier getuige van. We komen over de Mottmansberg van 58 meter hoog, elke meter telt. Bij meerdere markeringen komen wij de informatie tegen dat ons pad onderdeel is van de internationale route E8, die langs Rijn, Main en Donau naar Oost Europa gaat. Zelfs lees ik ergens dat de route tot in Oekraïne doorloopt.
Iets na 11 kilometer nemen wij pauze bij twee bankjes, aan onze voeten ligt een grote steen die op een grafsteen lijkt. Er is een tekst op gebeiteld, die vertelt van een man die in Kleve een koe heeft verkocht en op de terugweg naar Schottheide hier beroofd werd van zijn geld en zijn leven en een weduwe achterliet in Schottheide. Geheel intact verlaten wij deze plek, nadat er eerst nog een groep enthousiaste fietshelden langs gemountainbiked is. Wij gaan hun richting uit, maar iets langzamer. Hoopvol lopen wij door naar Esperance, terwijl wij onderweg nog een bijzondere ervaring hebben. Een man loopt hard tussen twee paarden in, die elk een amazone torst. Hij stopt zijn boeiende bezigheid en vraagt ons waar wij naar toe gaan, het is behulpzame geste. Wij wijzen op onze digitale route en de man rent verder, bijgehouden door twee paarden. Wij zijn nu in Esperance, aan de rand van de Kleefse bebouwing.
Door een redelijk groene corridor komen wij bij de Uitzichttoren op de Kleverberg. Ons uitzicht is op de toren, niet vanaf de toren. Vervolgens komen wij langs de voet van de Sternberg, die 86.5 meter hoog is. Aan de voet aan de oostelijke zijde staan twee houten bankjes zonder rugleuning vanwaar wij uitzicht hebben op een overdekte afbeelding van Maria met kind. Na een kort moment van bezinning gaan wij verder en zien dan van verre al een enorme zuil met een grote vogel er bovenop. Dat is de Duitse adelaar. Door het monument worden de gevallenen in de ‘glorierijke oorlog’ tussen Duitsland en Frankrijk (1870-1871) herdacht. Het zou zo maar kunnen dat tegenwoordig de mensen die hier staan of zitten meer belangstelling hebben voor het uitzicht op de Forstgarten dan voor de namen van inwoners van Kleve die tijdens die oorlog zijn gevallen. Wij nemen afscheid van de gevallenen en het uitzicht en gaan langs de noordelijke zijde van de Sternberg, die nog steeds 86.5 meter hoog is. Op ons pad ontmoeten wij meerdere gevallen bomen. Toch slagen wij er in om de Gruftstrasse te bereiken. Dan rechtsaf langs de drukke Dierentuinstraat met imposante panden ter linkerzijde en ter rechterzijde. Dan bereiken we het drukke voetgangersgebied van de Kavarinerstrasse met de vele winkels. Dan aan het einde van deze Strasse komt de eveneens drukke Grossestrasse. Hier eindigt het Grote Rivierenpad. Tijd voor een selfie (censuuur!). We gaan nog even kijken bij de Schwanenburg op een steile heuvel alias klif (=kleve). Dan zakken we af en wandelen terug naar de Kavarinerstrasse, waar Konditorei Wanders een wenkend perspectief biedt. Een tafeltje buiten en uit de wind. Op tafel cappuccino en masala chai, ‘gedeckte Apfeltorte’ en ‘Waldbeertorte’. Een waardig einde van ons Grote Rivierenpad.
Grote Rivierenpad (22) – Kranenburg naar Kleve – 17 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 