Klompenpad Pelserpad

Ik kom aan op station Ermelo. Zo snel mogelijk  verlaat ik het perron in westelijke richting en ik loop meteen op het terrein van GGZ Centraal, beter bekend onder de naam ‘Veldwijk’, althans bij mij. Dit is de plaats waar lang geleden één van mijn oma’s is overleden. Lang voor mijn tijd, ik heb haar nooit gekend. Ze is dichter bij huis begraven, in Beekbergen. Een andere overledene van Veldwijk is wat minder bekend dan mijn oma, het gaat dan om Wilhelmina van Gogh, zus van Vincent en Theo. In 1902 (op veertigjarige leeftijd) werd zij wegens vroege dementie (dementia praecox) opgenomen in  Christelijk Gesticht voor Krankzinnigen en Zenuwlijders Veldwijk. Zij overleed op 17 mei 1941 en is begraven op een begraafplaats van Veldwijk. Misschien hebben mijn oma en Wilhelmina van Gogh elkaar ontmoet, maar Wilhelmina was stil, zwijgzaam en teruggetrokken.

Veldwijk is een uitgestrekt gebied met veel bebouwing en nog meer open ruimten. Geschikt voor een wandeling.

Ik passeer het hoofdgebouw. Op de gevel is een steen met daarop een tekst die moeilijk te lezen is. Er staat een jaartal bij: 4 juni 1886. Toen werd Veldwijk geopend als  ‘Vereeniging tot Christelijke Verzorging van Geestes- en Zenuwzieken’. Eén van de oprichters van deze vereniging was M.J. Chevalier, de eigenaar van het landgoed Veldwijk. Hij verkocht in 1884 zijn landgoed aan de vereniging, zodat een begin gemaakt kon worden met het gesticht. Chevalier was in de wijde omtrek bekend als een vrijgevig man. Hij zorgde er ook voor dat de spoorwegen een station ‘Ermelo Veldwijk’ aanlegden. Ik heb er zojuist dankbaar gebruik van gemaakt.

Wat staat er op de gevelsteen, behalve een datum?  Het opschrift: En Hij genas allen die kwalijk gesteld waren. Opdat vervuld zou worden. Hij heeft onze krankheden op zich genomen en onze ziekten gedragen.” Het is een tekst uit het evangelie volgens Marcus (hoofdstuk 8: 16 en 17). Marcus schrijft hier over het werk van Jezus Christus en hij verbindt dat werk met een profetie van de profeet Jesaja. Veldwijk wilde nadrukkelijk in de christelijke traditie staan.  Dat betekende ook dat er veel aandacht was voor de geestelijke verzorging van allen op Veldwijk. In 1890 verrees een kerkgebouw op de instelling, die pas vele jaren later de naam Lukaskerk, genoemd naar een collega van evangelist Markus. De evangelist Lukas was arts. 

Wanneer ik het uitgestrekte terrein van Veldwijk verlaat ben ik nog steeds op de aanlooproute naar het klompenpad. Het is maar dat u het weet. Op de aanlooproute is voldoende te zien, zoals het bordje met de straatnaam. Kawoepersteeg. De naam, in al zijn vreemdheid, blijft bij mij hangen. Waar komt zo’n naam vandaan in een keurig dorp als Ermelo? Is er een boerderij (geweest) met die naam? Was er een meneer of mevrouw Kawoeper? Heeft iemand in de koloniale tijd flink geld verdient bij de (inmiddels verdwenen) Kawoepers in het verre Oost Indië? (Latere naspeuringen en navraag hebben nog niets opgeleverd! P.S. Inmiddels heb ik van Margreeth (van het winkeltje in Telgt) en haar moeder begrepen dat er een boerderij was met de naam Kawoep, waar de steeg aan grensde aan de achterzijde van de boerderij.)

Met deze vragen in mijn hoofd kom ik aan op de hoofdroute van het Pelserpad. Hier besluit ik om rechtsom te gaan en ik steven af op Horst. Horst zou Horst niet zijn zonder een eigen bijdrage aan de geestelijke gezondheidszorg. Hier is een grote vestiging van ’s Heren Loo. Het gaat om Groot Emaus. Ook hier hebben familieleden hun sporen achter gelaten, maar er is nog geen pad naar hen genoemd. Ik loop over de Groene Allee en de straat doet haar naam eer aan.

Is er op Veldwijk een kerk, hier op Groot Emaus is ook een kerk. Deze beide kerken laten ook zien dat veel zorg in onze lage landen geïnspireerd werd door het christelijk geloof. De Opstandingskerk speelt een belangrijke rol in de gemeenschap. Op zondag zijn er twee diensten en door de week zijn er allerlei andere bijeenkomsten. Bij de kerk is ook een Theehuis, waar mensen met een beperking (hebben we niet allemaal onze beperkingen!?) of mensen met mogelijkheden (hebben we niet allemaal onze mogelijkheden!?) werkzaam zijn.

Op het Grolserfwegje ontmoet ik een bladharkende man, het oude ambacht van bladharken wordt hier nog in ere gehouden. Geen oorverdovend lawaai van een bladblazer. Hierdoor kan er nu een kort gesprek ontstaan, de man nodigt mij uit om mee te harken, dat is goed voor de spieren in het lichaam, met name de rug. Ik geef er de voorkeur aan om te wandelen.  

Inmiddels ben ik aangekomen in gebieden waar geen professionele zorg aan mensen wordt verleend. Het betekent wel dat ik nu langs een drukke doorgaande weg (naar snelweg A28) loop. Gelukkig is niet alle zorg verdwenen, want ik loop langs een instelling waar men zorg heeft voor het groen. Buiten zie ik grote bomen inclusief kluit, verpakt in jutezakken. Op een paar zakken zie ik staan: ‘produce of Ghana’. Het zijn niet de bomen die uit Ghana komen, maar het zijn oude cacao-zakken die een tweede (of derde) leven hebben gekregen en nu ingezet worden voor de zorg aan bomen.

Tegenover de sportvelden van FC Horst ga ik het groen in en loop over uitgestrekte grasvelden en langs een sloot. Ik kom uit op de Zeeweg, een naam die zilt geurt. Aan het begin van een klein bosperceel zie ik een paal van het Klompenpad, maar geen klein bordje met de routerichting. Volgens het routekaartje gaat de route rechtdoor en later rechtsaf. Ik schakel de Klompenpad-app in en ga verder achter de paal langs en het blijkt inderdaad het juiste pad te zijn. Ik kom langs een oude en verlaten stal en kan het niet laten om even naar binnen te kijken. Via een fraai bruggetje (zie @wandelbrugjes) steek ik de Horstsche Beek over en kom in een volgend perceel waar recentelijk is gewerkt aan het pad. Ik zie verse voetafdrukken. Bij een picknickbank doe ik mijn rugzak af en maak mij gereed voor een lunchpauze. Dan zie ik een man op mij afkomen. Hij stelt zich voor en blijkt de eigenaar van de grond te zijn en vertelt dat de route net verlegd is (nog niet te zien in de app). De bank staat bij een kikkerpoel en het is hier een mooie plek. ‘Maar ik zal u verder niet storen.’ zegt hij en loopt weer weg. Ik eet mijn boterhammen en drink een bakje thee.

Op de Telgterweg kom ik weer op de route terecht. Ik ga verder in zuidelijke richting en tref al gauw een gebouw met historische betekenis. Het is het oude schoolgebouw, dat in 1871 werd gebouwd. Toen enkele decennia later in de buurt een christelijke school werd geopend ging de openbare school ter ziele. Aan de achterkant van de school vastgebouwd was de woning voor de meester. Toen de school werd opgeheven heeft het gebouw nog enige tijd dienst gegaan voor kerkdiensten, later kwam er een winkel voor dierbenodigdheden in (zie nu aan de overzijde ‘De Oude Meul‘). Nu zit er in de oude school al sinds meerdere jaren een bijzondere winkel met spullen voor binnen en buiten en een theeschenkerij. En zij serveren ook een lekker potje erwtensoep. De oude woning van de schoolmeester staat momenteel te koop. Grijp uw kans!

Alhoewel veel van het klompenpad ook gelopen kan worden zonder klompen omdat het pad over een gebaande weg gaat, kom ik ook over stukken waar er wel een pad is, zonder meer en een pad met vette moddersporen. Ik heb geen klompen aan maar wel degelijke wandelschoenen zodat de modder geen grip op mij krijgt.

In de buurt van de modder tref ik een weiland twee alpaca aan. De dieren hebben een lange wandeling vanuit de Andes in Peru achter de rug en staan hier uit te rusten. Ze maken een makke indruk en komen zelfs even wat dichterbij.

 

Na wat asfalt kom ik weer door de velden en maak een paar overstapjes in de buurt van de Aalbertshoeve, een gelegenheid om te overnachten met groepen. Wanneer ik vlak bij de overstapjes een lunchpauze houd zie ik aan de overzijde van het pad een golfbaan, boerengolf. De vlaggetjes hangen nog bij de “hole in the bucket”. “Dear Liza”is momenteel niet met de emmer bezig. Na de lunchpauze ga ik in zuidelijke richting over een smal pad en kom ik uit bij Volenbekerweg. 

Wanneer ik aan het einde van het pad achterom kijk zie ik een bordje met de verfrissende tekst “van het pad afwijken”. Jammer, dat ik dit niet eerder heb gezien. Wat had ik allemaal niet kunnen doen? Zijn hier veel mensen van het padje af geraakt? Zijn hier veel mensen die afwijkend gedrag vertonen? Hebben zij zorg nodig? Het blijkt maar weer eens dat op het platteland nog veel mogelijkheden zijn voor afwijkend gedrag. Dat stemt positief voor de toekomst.

Op de Volenbekerweg ben ik eerder geweest: met het Westerborkpad. Nu kan ik naar de andere kant van de weg kijken. Er is een boerderij met Boerderij Pret, ook dat is bemoedigend want op veel boerderijen is er niet zo veel pret meer, gezien de moeilijke perspectieven om de bedrijven gaande te houden. Het platteland ont-boert in een rap tempo. Midden in het bos gaat het klompenpad naar links en ik kom al spoedig bij een hekje. Achter het hekje zie ik een lang spoor temidden van het weiland. Het spoor leidt naar een volgende hekje.

Daarna gaat het spoor naar het noorden, langs velden en kwekerijen en oude boerderijen en vlak langs een wijngaard. Zo kom ik steeds dichterbij het punt waarop ik weer bij de aanloop-route uitkom, deze route is nu de aflooproute.

Nog even over de naam van het Pelserpad. Het is genoemd naar een buurtschap waar je door heen loopt.