Berichten over edelherten die zich klaarmaken voor de bronsttijd. Die kom ik nu regelmatig tegen. Boeiende foto’s die de kijker enthousiast maken om de paden op te gaan. Vandaag ga ik naar Het Deelerwoud, dat eigendom is van Natuurmonumenten. Deze organisatie staat hier geen jacht toe dus de kans dat ik iets aantref dat op wild lijkt is aanwezig. Reeën, edelherten, zwijnen in wilde gedaante, noem maar op.
Om bij de start van deze route te komen (tegenover een klein museum bij Deelen), ben ik al bijna in Arnhem, maar het is hier nog steeds gemeente Ede. Ik ben niet de enige wandelaar die op de gedachte is gekomen om Het Deelerwoud in te gaan. Op de parkeerplaats staan meerdere auto’s en een scooter. Ik kan op pad gaan in de rust van de ochtend.
Eerst ga ik door de bossen heen, terwijl aan mijn rechterkant de heide schemert tussen de stammen van de bomen. Een man komt mij tegemoet, hij is op weg naar de uitgang, die ik zojuist heb verlaten. Ik merk dat ik al aan de late kant ben. De route loopt door het Woud, maar laat de naam je niet in verwarring brengen want er is ook veel heide in dit gebied.
In het bosgebied op weg naar de Bruine Berg loop ik langs de rand van een klein charmant heidegbied, waar de passende kleur nadrukkelijk aanwezig is. Hier is niets te zien van andere wandelaars. Van viervoeters is er wel wat te zien, namelijk de pootafdrukken. In de buurt van het jachthuis heb ik blaffende honden gezien en gehoord, maar die zaten veilig achter een hek. Trouwens, wat een troosteloos bestaan om bij elke voorbijganger te gaan blaffen. Nu er meer wordt gewandeld in de natuur draaien deze honden natuurlijk overuren.
En dan gebeurt het. Ik ga van de Hoog Delenseweg (een breed zandpad) naar de Delenseweg. Links van mij is een rustgebied voor dieren. In vroeger tijden kwam ik wel een ‘rustgebied voor wild’ tegen, maar tegenwoordig is het wild voornamelijk ‘dier’. Twee reeën met reebruine ogen springen van rechts naar links over het pad en het rustgebied in. In een paar flitsen zijn ze uit mijn zicht, opgegaan in het rustgebied. Reeën kan ik aftikken op mijn denkbeeldige lijstje.
Op de Delenseweg kom ik mijn volgende wandelaar tegen. De man tuurt aandachtig door een lens naar boomtoppen. Ik zal hem niet storen. Van de Deelenseweg ga ik over op de Walweg. Daar kom ik meer wandelaars tegen. Tot nu toe zijn het twintigers en dertigers die aan het wandelen zijn, gewapend met camera en verrekijker. Links en rechts van mij is de Kleine Heide. Een eenzame Schotse heilander graast de heide schoon. Aan het einde van de Walweg is een kleine verhoging in het landschap, daar staat een eenzaam bankje. Het is een wildobservatieplaats. Niks geen trendy scherm met kijkgaten, niks geen overdekte hut met zitplaatsen en staanplaatsen. Niks geen verrekijker op een paal. Gewoon een bankje (met rugleuning). Zo éénvoudig kan het zijn. Het bankje heeft zelfs een naam: ‘Wouter’s Memorial’. Wie Wouter is weet ik niet. Wat hier wordt herdacht weet ik ook niet. Was Wouter een wild zwijn, dat hier zijn laatste adem uitblies? Of een verdwaalde parachutist tijdens ‘Operation Market Garden’? Het bankje is gehuld in raadselen.
Bij het bankje ga ik naar het zuiden, nog steeds tussen heidegebieden door. Aan mijn linkerhand zie ik nu op flinke afstand soortgenoten van de eenzame Schotse heilander. Ik kom uit op de Brinkhorsterweg. Dit is een oude Hessenweg. Een voorvader van mij kwam uit Hessen, maar zover ik weet heeft hij zich nooit in deze omgeving begeven. Hij kwam uit in Groningen en Friesland. Op de Brinkhorsterweg kan ik een paar punten bij elkaar sprokkelen voor de bolletjestrui want ik kom over de Hartenhulberg, die met 88 meter het hoogste punt is van het Deelerwoud. Op deze Hessenweg lopen nu andere mensen. Met twee haakse bochten kom ik bij een volgend wildobservatiepunt. Ditmaal gaat het om het ‘Ben’s Bos Bankje’. Ook dit bankje kent zijn raadselen. Gelukkig is er een hint gegeven. 1969-2002. Is Ben hier boswachter geweest van 1969-2002? Of was hier een edelhert dat door liefhebbers gedoopt was tot Ben. Of was er een wandelaar, genaamd Ben, die hier ging zitten en dacht: Sedeo ergo sum. Wie zal het zeggen?
Het pad gaat langs de Grote Heide, die iets oppervlakkiger is dan de Kleine Heide. Het uitzicht is mooi en het aantal wandelaars neemt toe. Het pad voert langs de vliegbasis van Terlet, waar zweefvliegers die lucht ingaan. Nu even niet, want ik zie en merk niets. Ik kom uit op de laan die mij naar de parkeerplaats brengt. Het aantal wilde dieren dat ik heb gezien is niet verder gekomen dan de twee reeën (of moet ik Schotse heilanders ook meetellen?). Ik heb genoeg gezien, het was mooi. Op de parkeerplaats is de drukte toegenomen. Wandelaars en fietsers storten zich op de ingang van het gebied van Natuurmonumenten. Het is tijd voor mij om te gaan.
Ede : Het Deelerwoud – 12 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 
Vandaag ongeveer dezelfde route gelopen, iets meer naar het noorden door het bos, een route van 14 km. Om half 9 was de parkeerplaats bij Deel en al redelijk gevuld, maar om half 12 was het aansluiten en wachten op een vrijkomende parkeerplaats. Gelukkig zijn we voor de drukte uit gelopen en zodoende redelijk rustig.
LikeLike
Ik kwam toen om half acht aan en had nog plek. Bij terugkomst was het nog drukker. De morgenstond heeft goud in de mond.
LikeLike