De auto wordt geparkeerd aan de boskant van het treinstation in Nunspeet. Lief en ik kunnen op stap voor het volgende traject van het Westerborkpad. na wat rondlopen om het juiste spoor te vinden komen we in de bossen aan. Eerst een weggetje langs een terrein met vakantiehuisjes, maar we hebben meer aandacht voor wat er onder onze schoenzolen gebeurd. De sneeuw en de vorst vand e afgelopen dagen hebben hun sporen nagelaten op het wegdek. Het is oppassen om niet te veel met de gladde stukken in aanraking te komen. Lief heeft uit voorzorg zelfs een wandelstok meegenomen. Ooit is deze stok gekocht in de Franse Alpen, maar de stok doet ook goede dienst in de heuvels nabij Nunspeet.
We steken de A28 over en wildroosters en allerhande andere hindernissen, zoals gladde weggedeelten. In de bossen is het prettiger lopen over de bospaden, waar nog restanten van de gevallen sneeuw liggen. Wij gaan er niet bij liggen en blijven fier overeind.
Vroeg of laat moet het er toch van komen, we komen op een fietspad terecht, met een duurzame ondergrond. Het is het Eibertjespad. Dit pad is genoemd naar een damer uit Vierhouten, met de naam Eibertje, zij liep naar Nunspeet om daar haar eieren te verkopen. Of zij ook bij gladheid (er wordt niet gestrooid !) deze tocht ook waagde weet ik niet.
De vorst en de nattigheid zorgt voor mooie stukken langs de weg. Wanneer je met z’n tweeën loopt loop je de kans meer te zien dan één. Ik ben er al bijna aan voorbij gelopen, wanneer mijn stokgenote mij wijst op de fraai gevormde voormalige plassen. Mooie patronen met lange lijnen zijn gevormd zonder mensenhand.
Vlak voor Vierhouten lopen we langs de Ossenkolk, die vanuit menige hoek een fraai aanzicht biedt. Hoe lang zal het duren voordat hier kan worden geschaatst? Zou het een onderdeel zijn van de Elfkolkentocht?
En dan lopen we het beroemde Vierhouten binnen. De plaats is genoemd naar vier bosgebieden. Het dorp telt in de winter niet veel inwoners. In de vakantieperiode van met name de zomer komen honderden, duizenden toeristen naar Vierhouten. We treffen hotels en restaurants aan. Ook treffen we een aankondiging voor kerkdiensten, in het dorpshuis. Zou er in dit dorp in het hart van de Biblebelt geen kerkgebouw zijn? Het kan verkeren.
We hebben er nu een ruime 6 kilometer op zitten en dat is een goede afstand om even afstand te nemen van het wandelen en een warme gelegenheid in te duiken. Meestal is een horecagelegenheid gesloten op maandag, maar hier is het open, waarschijnlijk vanwege de hotelcomponent. De Vossenberg biedt een warm onderdak. De warmte wordt versterkt door het warme drinken en een bijpassend hapje. De erwtensoep waar we op af kwamen is nog niet in gereedheid gebracht want de warme keuken gaat pas om twaalf uur open. Nu eten we een boomstammetje (met een bijpassende vorm) en een keilertje (zonder bijpassende vorm). 
We zijn weer opgewarmd en na betaling (ook in Vierhouten verplicht) gaan we weer op stap en voordat we het beseffen zijn we de bebouwde kom al weer uit. We gaan de bossen weer in, op weg naar het verscholen dorp. Het is niet alleen het Gemeentebosch, maar ook het Hendrik Mouwenveld waar we door heen komen. Er ligt nog voldoende sneeuw om aan een winters landschap te denken.
Er ligt naast sneeuw ook veel stilte over de velden en de lanen en paden. Een heel enkele wandelaar al dan niet vergezeld van een hond. Zwammen hechten zich aan bomen, hogerop zitten vele gaten gehamerd door spechten.
We zijn inmiddels op het terrein waar niet de bekende bordjes van het Westerborkpad staan, maar we volgen de witte pijl in het groen vlak. We volgen die pijlen ook op dat moment dat de rode route in het boekje dezelfde kant uitwijst, maar de tekst in het boekje ons naar de andere kant wijst. Het blijft oppassen, ook in de bossen van Vierhouten.
En dan komen we er. Een herinnering aan de tweede wereldoorlog. Naar links ligt het verscholen dorp. Tijdens de oorlog verbleven vele verzetslieden, onderduikers en joden en anderen in hutten die in de grond waren gebouwd. De verscholen dorpelingen werden voorzien van voedsel door mensen uit de omgeving.
De oorspronkelijke onderduikplaatsen zijn er niet meer, maar er twee hutten (dat wil zeggen wij hebben twee hutten gezien, misschien zijn er wel meer nagebouwd, maar zijn die zo verscholen dat wij die niet hebben gezien) gebouwd om een indruk te geven van het oude oorspronkelijke onderkomen.
Zal jhet koud geweest zijn in de winter? Kon er goed worden gestookt?
Door toeval ontdekten de Duitsers een jongen in het bos, die met emmers liep over een brandgang. Toen kwam de zaak aan het rollen. De meeste bewoners van het dorp konden vluchten. Acht Joodse onderduikers en geëxecuteerd. Een monument staat langs de Pas-Opweg. Op de bijbehorende tekst worden met name genoemd Opa Bakker en zijn vrouw tante Cor, uit Nunspeet. Maar ook de Vierhoutense advocaat E.H. von Baumhauer (1890-1950) kan met ere worden genoemd.
We gaan de Pas-Opweg op, richting het noorden. Het is opassen, niet meer zoals vroeger toen je moest vrezen voor struikrovers, maar nu vanwege de gladheid. Maar misschien is er nu wel gevaar te duchten van beide zijden. En we dienen ook nog te letten op zwijnen, want de zijkanten van het fietspad hebben zij flink onder handen genomen.
Het fietspad is een doorgaande weg voor scholieren die tussen Nunspeet en Apeldoorn fietsen, het zijn leerlingen van de Jacobus Fruytier Scholengemeenschap. Zij zijn niet te beroerd om een eindje te fietsen om goed onderwijs te ontvangen. We spreken twee jongedames die stil staan bij hun fietsen en foto’s maken. Ze vinden het prachtig om hier te kunnen fietsen. Er zijn ook leerlingen die naar Uddel fietsen.
De weg is lang en gaat door de bossen. We komen even vlakbij de Eperweg, gaan via de heide en de Waschkom naar het Zandenbosch en dan de snelweg onderdoor.
Aan de andere zijde ligt de Zandenplas en een golfterrein. De eerste is openbaar, de tweede heeft een wat meer besloten karakter. Wanneer we weer op een verharde weg komen suizen de personenbusjes langs ons heen, op weg naar een school in de buurt waar leerlingen worden opgehaald. Deze leerlingen hebben bijzondere aandacht nodig. En zij komen van heinde en verre om naar de Dokter A. Verschoorschool te gaan.
En wij naderen de uitkijktoren, die nog steeds gesloten is. In Nunspeet wordt er alleen in de zomer uitgekeken.
Willems Wonderlijke Wandelingen 