Het Parkenpad eindigt op dezelfde plek als het Waterstadpad. Daarom ga ik vanaf het einde wandelen naar het begin. Gelukkig hoef ik niet achteruit te wandelen om bij het begin te eindigen. Vanaf de Tolsteenbrug ga ik de Manenburg op, een onverhard pad langs de Stadsbuitengracht. Ik verwacht met deze wandeling meerdere Utrechtse parken aan te doen. Op de Manenburg word ik al snel getroffen door een idyllisch plaatje. Geen gemotoriseerde bermmaaier, maar een groep mensen met paard en wagen die aan het hooien is. Dit klinkt prettiger dan het motorische geluid van de bermmaaier.
Voor sommige mensen is de lunchpauze al begonnen. Her en der zijn bankjes bezet door etende en drinkende mensen. Ook wandelen stellen met voedsel in de hand. Of word er in Utrecht de hele dag door gegeten en gedronken? Bij het Zocherpark steek in de gracht over en ga naar de Maliebaan, het oudste fietspad van Nederland. Het is een baan met een roemruchte geschiedenis. Langs het gehele traject zijn kunstwerken geplaatst, zo ook dit beeld van een lunchende dame in de zon.
Via het Wilhelminapark (wederom lunchpauze) en de Rembrandtkade kom ik uiteindelijk onder de Waterlinieweg door. Hier kom ik een kantorenpark terecht, waar ook de Universiteit Utrecht aanwezig is. Namen van wetenschappers van weleer sieren de straten.
Verder ga ik om bij de Kromme Rijn uit te komen, die stroomt aan de voet van het Provinciehuis. Hier is een mooi groen gebied met de stromende rivier en natuurpark Bloeyendael. ter hoogte van begraafplaats St. Barbara ga ik de Waterlinieweg weer onderdoor. Via Rosarium Oudwijk en de Emmalaan kom ik in het volgende park: Hogelandsepark. Hier is het rustig. Ik zie geen lunchlopers.
Aan de overzijde van de Biltstraat kom ik op de Veeartsenijstraat. Hier ligt geschiedenis opgestapeld langs de kant van de weg. Hier staan de gebouwen van de voormalige opleiding tot diergeneeskundige. De Paarden-kathedraal staat er en het majesteuze Anatomiegebouw, maar er is ook nog het Dressuurpark. Het is hier een wandeling door de geschiedenis. De schoonheid gaat verder in de Hoefsmederijstraat.
Een bruggetje brengt mij over de Biltse Grift en daar loop ik langs het Kapurplantsoen. Verderop kom ik door het Griftpark, waar honden worden uitgelaten en mensen op een ruim terras zitten. De Weerdsingel (let wel de Oostzijde) brengt mij dichter bij het eindpunt (of beginpunt) van deze wandeling.
De naam ‘Parkenpad’ is treffend gekozen, veel park, veel groen en gelukkig aardig wat schaduw op deze warme dag.
Utrecht, Parkenpad – 10 kilometer
Uit: Anton Rosmüller en Kees Volkers – Wandelen buiten de binnenstad van Utrecht (klik op de titel voor meer info en bestelling) – Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig
Willems Wonderlijke Wandelingen 