Zuiderzeepad (4) Hierden naar Nunspeet

De bus vanuit Harderwijk stopt pal voor de rotonde in Hierden. Een jong stel dat meegereisd was vanaf Harderwijk stapt de bus uit en loopt naar de ingang van het sauna- en wellnesscomplex. Wij kunnen onze tijd wel beter gebruiken en gaan wandelen. Eerst maar eens de Molenweg op, dat is altijd goed. We bekennen geen molen, maar de naam alleen al is goed.

Bij de Hoge Varenweg pakken we de route van het Zuiderzeepad op. Al snel loopt de route voor ons uit naar de Zuiderzeestraatweg, die loopt van Amersfoort naar Zwolle en die een historisch spoor heeft achter gelaten in het landschap. Het pad kruist deze weg en de Polenweg ligt voor ons. Waarom een ‘eigen weg’ een eigen naam met een officieel bord heeft is mij onduidelijk. Zo ligt landgoed De Essenburg aan onze voeten, inclusief een kasteel waar wij ooit hebben overnacht. Links en rechts van de Zuiderzeestraatweg liggen vele landgoederen met vele grote behuizingen, al dan niet kastelen. De wandelende predikant Jacobus Craandijk noemde dit landgoed in één van zijn wandelboeken.

In de loop der jaren heeft De Essenburgh vele eigenaren gekend en vele staten van gebrek aan onderhoud. In 1950 werd het complex gekocht door de huidige eigenaren, de Norbertijnen. Dit is een oude kloosterorde (vanaf de 12e eeuw !) met als leidraad de kloosterregel van Augustinus, de bisschop van Hippo, een vroege Noord Afrikaanse invloed in de lage landen. De Norbertijnen, ook wel genoemd de Witheren vanwege hun witte habijt, hebben zich met grote inzet ingespannen om het landgoed te herstellen en tevens ondersteuning te bieden aan de parochies in de omgeving, naast hun doorgaande studie van theologie en filosofie. Sinds 1959 is het verbouwde koetshuis de plek van het klooster. Het kasteel is nu ook een trouwlocatie, het is dus niet alleen celibaat wat hier de klok slaat.

Na een korte wandeling langs de doorgaande weg, gaan wij door over landgoed Hulshorst. Een man hakt hout langs de oprijlaan, een oude bekende remt zijn  fiets af en maakt een praatje. De rust van een landgoed in sneeuw. Een huis, vroeger koetshuis, houdt zich op langs de weg. Een paar mannen zitten op een picknickbank vergezeld van twee thermosflessen en een grote hond op de tafel. Er gebeurt van alles op dit landgoed. Verderop wordt het rustig en leidt de weg naar verre oorden tussen de velden en met de bossen in de rug. Op de onverharde paden is de de sneeuw waar te nemen, evenals modder en gladheid, stukken van oude dakpannen, vlekken groen en met water gevulde diep gegraven sporen van banden.

Twee dames bij een klein huisje langs het modderpad groeten ons vriendelijk en drinken verder aan hun warme drank. Wij verbijten nog even de kou en groeten terug. In de omgeving tref ik oude bekenden onder de wandelpaden. We groeten het Westerborkpad en de langste boswandeling van Nederland. We steken het spoor over en hoog boven de snelweg zoeken we ons een weg naar het Hulshorsterzand, waar mul zand zich afwisselt met oude sneeuw.

We nemen een wandel- en lunchpauze op een fraaie bank. Het lijkt hier wel een filiaal van ‘sofa’s and seats’. Aangezien er in de verste verte en ook dichtbij niemand te zien is kunnen we kiezen uit de vele bankjes, met een mooie rugdekking van een stenen muur.

Afgelopen weekend zal het hier wel druk zijn geweest met sleeënde opa’s en oma’s, met sneeuwbalrollende kinderen, met skiënde yuppen en sneeuwbalgooiende midlifecrisisbeheerders. Nu resten slecht de sporen en de bedekte sporen van nagekomen sneeuw en wind. Wij trekken de bossen in, over modderpaden, langs met water gevulde ondiepten, door besneeuwde bermen, om afgevallen takken heen, om gevallen bomen.

Het bos is veranderd door de sneeuw. Niets is meer hetzelfde, zelfs de markering van de route niet. En dan komen we op bekend terrein: Het Willemsbos ! U bent allemaal van harte welkom. Verder door de besneeuwde bossen, we groeten het bos van buurman Hendrik en gaan verder tot aan het station van Nunspeet, waar we tegenover het station een warme drank tot ons nemen.