Ruim een jaar geleden liep ik over de onbekende Veluwe aan de hand van een gids van Rob Wolfs. Toen ik toe was aan mijn laatste wandeling ‘De Imbosch’ kwam er een kink in de kabel, want de route werd tijdelijk uit het assortiment gehaald vanwege een hapering in de route. Er zou een nieuwe versie van de route komen. Nu ben ik eindelijk toe aan de herziene versie van deze route. Het is een uitgelezen dag om deze wandeling te beleven. Op weg naar Groenendaal, langs de A50 tussen Apeldoorn en Arnhem, heb ik te maken met lage zon, nevels op velden, silhouetten van paarden in de langzaam optrekkende nevels, zonnestralen door gekleurd blad. Tijdens de wandeling is het allemaal nog veel meer van dat, de zon komt iets hoger te staan en de paarden zijn ingeruild voor Schotse Hooglanders. gekleurde bladeren dwarrelen en vinden hun laatste rustplaats tussen vele soortgenoten op de grond.
De wandeling begint op een kleine parkeerplaats, pal langs de A50. Vlakbij de parkeerplaats is een tunnel onder de snelweg door zodat je het Deelerwoud in kunt lopen. Bij de parkeerplaats staan een paar huizen, waarvan er één zojuist is verkocht. Het is hier afgelegen wonen, maar het voordeel is wel dat je contstant herinnerd wordt aan je medemens door het voortdurende geraas van de snelweg. In de pré-A50 tijden liep de doorgaande weg tussen Apeldoorn en Arnhem hier langs. Vanaf de parkeerplaats gaat de route snel door het bos, nadat ik op velden de Hooglanders al heb zien grazen. Ik loop door een begrazingsgebied, maar het grazen laat ik graag aan anderen over. Over afgelegen gesproken: na drie kilometer kom ik Bij van Ark, een oud boerderijtje met wat opstallen. Een hond blaft, een brievenbus staat klaar, achter het oude boerderijtje strekt een heideveld van de Loenermark zich uit. Ik zie geen mens op het erf. Vroeger woonden hier de gebroeders Van Ark. Nu woont kunstenaar Jaap van den Born hier. Wanneer ik verder loop, balancerend op de grens van Loenermark en Park Veluwezoom, zie ik meer mensen, juist aan de zijde van de Loenermark, een wandelend echtpaar met hond, een hardloper, een fietser in strak sportief pak. Aan het einde van de Zilvense Heide ga ik naar het zuiden. Op de kaart wordt de naam van een perceel genoemd: Kouwerik, dat valt wel mee want het wordt steeds warmer. Over de Ringallee passeer ik nog een woning en dan kom ik in aanraking met de Rheder- en Worth-Rhederheide, een golvend vergrast gebied zover het oog en met name mijn oog kan overzien, her en der een boompje. Daarboven een blauwe lucht en de zon die het gebied omzet in fields of gold. Een paar kilometer lang heb ik zicht op dit gebied van de Veluwezoom. Indrukwekkend.
Het wordt tijd voor een pauze. Ten zuiden van de Grijze Berg en ten westen van de Deurensche Berg, in het gebeid van de Kromme Elboog ga ik op bijna 90 meter hoogte zitten naast een smal pad, dat in het verleden een verhard pad zal zijn geweest gezien de sporen op het pad. Nu is het pad op weg om een onverhard pad te worden. Het lijkt er op dat dit paadje vroeger een kerkepad is geweest. Tussen de hoge grassen en in de volle zon stop ik mijn sjaal, mijn pet en mijn jas in mijn rugzak en een tweetal boterhammen in mijn mond. Een kopje thee erbij doet het goed. Het paadje blijkt een populair paadje te zijn, meerdere wandelaars en een hardloper komen langs. Ik ga verder op de grens van de Beerenberg en het Rozendaalsche Veld. Over een smal pad, dat bijna verloren lijkt tussen het opschietende gras, ga ik naar het noorden. Paaltjes van het Wandelnetwerk Veluwe zijn hier al doorgedrongen. Ter hoogte van het kleine Hessengat steek ik de Terletse Heide over. Rust en nog eens rust, alhoewel ik hier al af en toe flarden van het geraas op de snelweg hoor. Links van mij is een lager gelegen deel Wolfsdel, maar het beest vertoont zich niet. De Terletseweg gaf in aloude tijden een verbing met Terlet en het bijpassende vliegveld voor zweefvliegtuigen, zeg maar: het Teuge van Terlet. Langs bos en hei loop ik over de Ringallee, die wel een ring lijkt te vormen in het landschap. Af en toe zie ik een plukje Schotse Hooglanders. En dan .. op het moment dat ik nog geen 1000 meter van het einde van mijn wandeling ben loop ik langs een bosrand en vlak voor mij stapt een andere wandelaar het bos uit. De wandelaar kijkt mij aan en besluit het bos weer in te gaan. Dan zie ik nog een grote wandelaar en een kleine wandelaar die zich allemaal uit de voeten maken. Ik doe een paar stappen het bos in en zie op een lager gelegende deel de twee zwijnen en een klein zwijntje. Zij hebben mij ook in de gaten en gaan nog dieper het bos in en nu zie ik dat er zelfs twee kleintjes zijn. Hijgend zwijn, der jacht ontkomen .. . Ik ga verder en loop in de richting van het geluid van de snelweg. Daar aan de Oude Arnhemseweg, eindigt mijn prachtige wandeling.
Groenendaaal – Trage Tocht Imbosch – 18 kilometer
Deze tocht is te vinden in: Rob Wolfs – Wandelen over de onbekende Veluwe (klik op de titel voor verdere info en bestelling) – Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig – 2017 (derde herziene druk)
Willems Wonderlijke Wandelingen 