Met bus en trein en trein kom ik aan op het beroemde station van Velp, waar oude mannen oude vrouwen de trein in helpen. Ik loop naar Rozendaal om weer op de route terecht te komen. Bij het oude kasteel heb ik al ruim twee kilometer gelopen en kan ik van start gaan. Rozendaal is de rijkste gemeente van Nederland, waar dat aan ligt weet ik niet, misschien helpt het dat er maar weinig mensen wonen.
Aan de noordwest zijde van het dorp tref ik de Kapellenbergh aan. Deze imposante heuvel diende in tijden van weleer als een uitkijkpunt. Het pad naar boven slingert om de heuvel heen, langs een beukenhaag. Het doet mij denken aan een dergelijke opzet in een stadspark in het Franse Coutances (Normandië).
In dezelfde hoek van het liefelijke Rozendaal ga ik voor het eerst deze dag de bossen in. Daar tref ik op de grens van bos en bebouwing dit kunstwerk aan. Het lijken grote bladeren die uit de grond steken. Aan de rand van het bos ga ik de A12 onder, dit is de derde snelweg waar ik mee te maken krijg.
Vrij snel zie ben ik in de wijk Geitenkamp. Geitenkamp is een fraaie wijk, met veel opgeknapte oude woningen en deze poort, waar het verkeer onderdoor kan. Na de poort is een plein en een kleinschalig winkelcentrum, waar de grote giganten nog weinig voet aan de grond hebben gekregen.
Hieronder loop ik door de dr. Wagenaarstraat, met aan beide zijden, kleine huizen. In een voortuin tref ik een geit aan, weliswaar van kunststof, maar toch …
Op de grens van Geitenkamp en Monnikenhuizen is een groot park, misschien hoort het wel bij Park Klarenbeek. Hier neem ik op een uitzichttafel mijn eerste pauze. Ik heb uitzicht op de vallei van de IJssel en op een moeder die met een kind probeert fietsend de helling op te komen. Wanneer ik even later verder loop zie ik deze fraaie mozaïekbank. Wanneer ik daar op had gezeten had ik een olifant gezien en geen zwoegende moeder.
In Park Klarenbeek zijn behoorlijke hoogteverschillen. Goed is het te zien (in het echt) bij de bank die is genoemd naar baron van Heemstra (1879 – 1960). De beste man was van 1925 – 1946 commissaris van de Koningin. Het was vier jaar in deze functie toen hij met Van Tienhoven de Stichting Het Geldersch Landschap oprichtte. Later kwam er nog een andere organisatie bij: Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen. Inmiddels vormen beide organisaties één geheel.
Monnikenhuizen is de geboortegrond van de betaald voetbalclub VITESSE. De club is de geboortegrond ontvlucht en speelt nu aan de andere zijde van de rivier. Gelukkig zijn de monniken trouw gebleven aan de buurt. Zo kwam ik deze monnik tegen op de rand van bos en weiland.
Aan de voet van het Rijnstate ziekenhuis kwam ik op een heuveltje in een klein bosje een kerkje tegen. Een bijzonder kerkje. Hier kerkt de Vrij-Katholieke Kerk. Ik had er nooit eerder van gehoord, zo blijkt een wandeltocht ook nog educatieve kansen te herbergen. Er zijn acht plaatsen waar een vrij-katholieke kerk is. Bij een korte snuffelpauze op de website krijg ik de indruk dat er een gnostieke inslag is bij deze gemeenschap. Er is een vrouwelijke priester. Het moge duidelijk zijn dat deze gemeenschap zich wel katholiek noemt, maar niet Rooms Katholiek.
En dan is het zo ver. Ik treed Park Sonsbeek binnen. Jeugdherinnering stromen binnen gelijk een watervloed die overgaat in een waterval. Zoals op veel plaatsen aan de rand van de Veluwe is er hier ook een waterval. Het is de bekende waterval, waar je overheen kunt lopen en onderdoor kunt lopen. Ik kies de opwaartse variant.
Tijdens mijn tocht in hogere sferen loop ik over het water en neem ik de gelegenheid om een foto te namen van de situatie stroomafwaarts.
Het is tijd voor een lunchpauze en hier bij de waterval, waar de herinneringen stromen, is het goed toeven. De boterham en de thee smaken goed. Een leerkracht loopt over de waterval heen, gevolgd door een stroom leerlingen. Een hardloper komt voorbij. Er is altijd wat te doen in Park Sonsbeek. Park Sonsbeek is groot maar is nog maar een klein deel van wat het oorspronkelijk was, twee woonwijken hebben delen van het Park in bezit genomen. Daar trekken deze zwanen zich niet van aan.
Waar water stroomt van een heuvel kun je een waterval aantreffen, maar ook is de kans groot dat een watermolen op je pad komt. Zo ook in Sonsbeek, waar zelfs een Watermuseum is (ook leuk voor de kleinkinderen). In deze watermolen kan gegeten en gedronken worden. Hiernaast is nog een molenwinkel, waar je geen molens kunt kopen. Er is hier een Molenpad, waar echter geen molens op lopen. Op het terrein van Park Sonsbeek hebben vele molens gestaan.
Van Park Sonsbeek ben ik met een paar stappen bij de achterzijde van het vernieuwde station van Arnhem. Ik kom niet in de verleiding om hier de trein te nemen. De route loopt een tijdje langs de vele spooorlijnen, met de vele treinen die hun tijd in stilte en rust doorkomen.
Inmiddels dient het volgende park zich al aan: Park Mariëndaal, dat wil zeggen de kleine variant. Er is een theeschenkerij, de route voert over het terrein van de oude boerderij waar nu thee wordt geschonken. Ik bestudeer de route en moet een grintpad oversteken en een pad langs een weiland volgen. Ik steek het eerste de beste grindpad over en loop het pad op. Wat nu? Ik loop weer terug. Een vrouw komt aan gelopen en zegt:
“Dit is niet het pad. Zo komt u bij de ezels in de wei.”
“Daar hoor ik nu wel thuis. Moet u dit vaak doen?”
“Het is de eerste keer.”
Zo kan het wel weer.
Ik vind het juiste grindpad en loop langs een weiland. Aan het einde van het pad staat een verlaten bankje, waar ik op ga zitten. Ik neem de tijd om te luisteren naar mijn dagelijkse meditatie op de app Bidden Onderweg. Het gaat over de twee melaatsen die hun dankbaarheid toonden. “Waar bent u dankbaar voor?”, klinkt een stem. Dankbaar dat ik deze wandeltochten weer kan lopen en nog heel veel andere zaken.
In de buurt van de spoorlijn van Arnhem naar Elst – Nijmegen kom ik in de Rosande polder. Vroeger stond hier een groot kasteel. De verhoging in het landschap is nog te zijn. Andere verhogingen die ik zie zijn de bulten van de drie kamelen die zich op natuurlijke wijze in een weiland bevinden. Achter gelaten door een circus?
Vlakbij de aanlegsteigers van woonboten in allerlei soorten en maten ga ik van de gebaande weg af en kom ik terecht in modder in allerlei soorten en maten. ‘Drijf’ is al ten onder gegaan in dit gevaarlijke terrein. Ik probeer mijn hoofd boven water te houden.
Op het traject van Dieren naar Velp kwamen we veel “applaushekjes” (in de volksmond “klaphekjes”) tegen. Vandaag is dit het eerste. Het pad brengt mij naar een camping in terminale fase (Oosterbeeks Rijnoever). De camping ziet er verlopen uit. Bootjes onder zeilen, caravans staan dicht tegen elkaar aan om beschutting te zoeken tegen wind en regen. Het plafond van de kantine heeft zich neergelegd op de vloer.
Van de camping gaat het polderpad naar Oosterbeek, waar ik uitkom aan de Benedendorpseweg, vlakbij de Oude Kerk. In deze kerk worden nog wekelijks diensten gehouden. Daarnaast is deze kerk een soort bedevaartsoord geworden voor veteranen en nabestaanden (en vele anderen) die te maken hadden met Operation Market Garden, de slag om Arnhem. In de omgeving van de kerk is in 1944 acht dagen lang zwaar gevochten. Ongeveer 3000 soldaten die zich moesten terugtrekken hadden zich hier verzameld. In de naast gelegen pastorie werden honderden Britse gewonden verzorgd. Deze kerk was ook een van de verzamelpunten van de Geallieerden die zich over de Rijn moesten terugtrekken.
Dan zet ik mijn rugzak neer bij het stenen bankje aan de voet van de bushalte van lijn 51 die mij naar Wageningen zal brengen. Van Wageningen volgt nog een lange busreis naar mijn dorp. En dan is de reis achter de rug.
Nog even wat statistieken van deze etappe:
mijn wandelduur (inclusief pauze’s) is 4.12 uur
mijn afstand is 18.21 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.34 kilometer per uur
De volgende etappe (en dat is nummer 10) gaat van Oosterbeek naar de Wagenings Berg.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 