Noaberpad 5 : Zwartemeer naar Emlichheim

Daar sta ik. In Emlichheim. Voor het hotel dat ik heb geboekt voor één overnachting. Ik herken het hotel. Jaren geleden hebben Wandellief en ik hier overnacht. Het kleine hotel (overnachting en ontbijt) was prima. De buurt was minder. Nu ziet de buurt er beter uit. De man die optreedt als receptionist probeert Nederlands te oefenen. Zo dicht bij Nederland en met Nederlandse inwoners is dat een verstandige zet in Emlichheim.

Mijn tocht begon vanmorgen met een uitgebreid ontbijt in de ontbijtzaal. Ik kan mij tegoed doen. Na het ontbijt en de afwikkeling van de financiële ‘schade’ kan ik op pad gaan. De route loopt voor De Zonnedauw langs. Ik kan meteen het Bargerveen in. De eerste zes kilometer kom ik niemand tegen. Dan, op een onverhard turfpad, komt een mountainbiker (alias peat biker) mij tegemoet. Het is het begin van iets meer beweging in het veen. Een trekker met oplegger passeert mij. Een man met verrekijker wandelt langs de betonplaten. Kilometer na kilometer gaat de tocht verder door het veen. Mijn gastheer zei gisteravond dat er jaarlijks zo’n 250.000 dagjesmensen dit geen opzoeken. De opkomst vandaag ligt onder het gemiddelde. In de buurt van de Schaapskooi zie ik een hertje. Het dier ziet mij ook. Soms draait het van mij weg en is alleen de spiegel te zien. Even voorbij de schaapskooi tref ik een bankje.

Dan ga ik Weiteveen in. Een dorp dat veel heeft te danken aan pater Veltman. Zijn naam kom ik meerdere malen tegen. Aan de zuidkant ligt ook veen. De woorden turf, cokes, briketten komen op mijn pad. Tijdens mijn zuidelijke turftocht kom ik één wandelaarster tegen, verder niemand. Uiteindelijk kom ik uit bij het Dommerskanaal. Even verder ligt aan de overkant een Smalspoor Museum. Aan mijn kant van het kanaal vertrekt een groep op electrische tweewielers. Achter een huizenrij wordt ik vriendelijk aangesproken door een akkerbouwer. Hij komt net van zijn akker. Hij vertelt over zijn suikerbieten, verschillende soorten aardappelen (één er van gaat ten onder en komt boven als Pringles. Over een schouwpad loop ik langs een aardappelakker, laat in de grond vanwege droogte. Bij een verharde weg ga ik op een grote natuursteen zitten. Tegenover mij is een klein perceel van de NAM, een opruimperceel.

Verder en verder gaat mijn tocht. Duitsland val ik binnen met vreedzame bedoelingen. Ook hier nog een enkele jaknikker. Wanneer ik het Coevorden-Picardikanaal over ben ben ik ook toe aan een pauze. Met mijn rug tegen een paal kom ik kortstondig tot rust. Overeind komen blijkt lastig te zijn. Om de volgende bocht staat een grote picknickbank met overkapping. Nog een traject door de velden. Dan wenkt Emlichheim. Over een pad dichtbij de Vechten kom ik in het centrum. Nu nog even flink doorstappen naar mijn aanstaande bed.

Noaberpad 5
Zwartemeer naar Emlichheim
36.2 kilometer