Klompenpad Breeschoterpad

Daar sta ik dan weer. Aan het begin van het Daatselaarsepad of is het nu het Breeschoterpad? Het zijn allebei klompenpaden die op hetzelfde punt van start gaan. Het begin van beide paden loopt gelijk op en het laatste stukje van het Breeschoterpad is gelijk aan het begin van ….

Nou ja, ik ben bij het parkeerterrein van het restaurant dat zich ophoudt tussen Scherpenzeel en Renswoude. Meerdere auto’s staan geparkeerd, wandelaars maken zich klaar of zijn aan het einde. Op één lijn naar de linie. Want we staan op het historische terrein van de Liniedijk. Naar het noorden en naar het zuiden, doorsneden door de weg tussen Scherpenzeel en Renswoude.

Beste lezers, ik ga. De rugzak op. Cameraatje in de hand. Eerst maar eens naar het noorden. Over de liniedijk. Al snel zie ik een vader, een hond, en twee jochies aan komen wandelen uit noordelijke richting. De hond is niet aangelijnd. Bij het zien van mijn imponerende aanwezigheid wordt de hond gauw aangelijnd. Een beetje vader geeft het goede voorbeeld. Wanneer we elkaar als schepen in de nacht zijn gepasseerd, kijk ik achterom en zie dat de hond los loopt. Een beetje vader geeft het goede voorbeeld.

Landgoed Wittenoord (met veel nieuwe woningen van optima formaat), 26 hectare groot en met veel natuur heeft een weg met ‘Wittenoord’ er in. Daar loop ik over, zoals dat ook gaat met het Daatselaarsepad. Het is rustig op deze onverharde weg. Blijkbaar zijn al die nieuwe corona-wandelaars op andere dagen aan het wandelen. Ik heb er geen bezwaar tegen.

Op de T-splitsing (op de grens van Utrecht en Gelderland) sla ik links af, hé, dit is nieuw terrein. Bij de eerste de beste boerderij (of wat daar van over is) staat een werkende man, die bladblazerend in de weer is. Hij waait bladeren onder de struiken in zijn tuin vandaan. Vandaar gaan de bladeren de weg op. Vervolgens brengen de bladeren een kortstondig bezoek aan de aan de overzijde gelegen berm, om dan, geheel troosteloos, te eindigen in een sloot, waarin geen water staat. Hoe zal de bladblazerman vanavond terugkijken op zijn huzarenstukje, terwijl hij bladert door een blad dat op zijn schoot rust?

Zijn naaste buren worden gevormd door drie imposante nieuwe woningen. In de meest nabije tuin zie ik strakke lijnen en camera-bewaking en een tiny-house in de vorm van een boomhut. Iemand heeft zijn land (met bouwvergunning) verkocht en zo een goede aanvulling op zijn pensioen geregeld.

Ik neem kortstondig afscheid van Utrecht en ga Gelderland binnen. Het buurtschap Breeschoten (met bijpassende boerderij) komt in zicht, picknickbankjes in de berm. Het lijkt alsof hier de atoomklok heeft stilgestaan. Houtwallen zie ik. Zandwegen loop ik onder de voet. Fraaie bospercelen passeer ik. Op de app van Klompenpaden lees ik verheffende literatuur waarin wordt uitgelegd dat de uitgang ‘-schoten’ (zoals in Henschoten, Kolfschoten en Haanschoten), afgeleid is van het Germaanse ‘skautum’. De betekenis hiervan is “een beboste hoek zandgrond, uitspringend in een moerassig terrein”. Dan kun je toch maar beter Haanschoten heten dan ‘Haanbebostehoekzandgronduitspringendineenmoerassigterrein’. Zoek daar maar eens een passend emailadres bij.

Ik loop door het particuliere landgoed Scherpenzeel. De gezamenlijke kerken van dit dorp hebben de geloofsovertuigingen ineengeslagen en hebben op enkele plaatsen in het bos een bord geplaatst, zoals dit bord met een bemoediging voor vermoeide wandelaars. “Waar vind jij rust?’ Het landgoed wordt doorsneden door de Barneveldsestraat (tweemaal uitkijken geblazen).

Nadat ik voor de tweede keer in korte tijd de drukke weg ben overgestoken zie ik ver van de weg ‘Hofstede Heintjeskamp‘. Een flink optrekje met een grote zwemvijver voor de deur. Hier kom ik terecht in de wereld van het pluimvee, niet dat ik veel pluimvee zie, want ik heb het vermoeden dat de diertjes in het hok zitten. Op een infobord staan meer kippetjes dan er in het wild lopen.

Vervolgens passeer ik landgoed Ruwinkel, waar je je vakantie kunt doorbrengen in een huisje. Het landgoed probeert zo duurzaam mogelijk het bedrijf vorm te geven. Omdat er veel kippen in de omgeving van het landgoed gehuisvest zijn is er een bijpassend restaurant ‘Juffrouw Tok‘.

Ik vervolg mijn weg door het landgoed Scherpenzeel, waar de bomen last hebben van de eikenprachtkever. Ik kan er niet zo gauw één vinden. Op het landgoed is een heidegebied waar ik langs kom. Het gebied is afgezet met schrikdraad want hier grazen in de zomer Hollandse landgeiten. Zeegeiten zouden het hier niet goed doen. Nu is geit noch schaap te zien op de stille heide. Langzamerhand kom ik terug op de liniedijk en gaat het richting De Dennen. Daar zie ik de gaande en komende wandelaar.

Klompenpad Breeschoterpad – 6 kilometer