Trage Tocht Vechten

De naam van deze Trage Tocht is vredelievender dan de naam doet vermoeden.
Na Twee Kerstdagen gaan we er gezamenlijk op uit.
Het gebied Amelisweerd is altijd in de belangstelling.
Mensen willen graag dat er iets van wordt afgehaald om een stuk weg aan te leggen, zodat de automobilisten weer iets minder langzaam kunnen rijden op de A27.
Mensen willen graag dat Amelisweerd wordt behouden als overloopgebied voor de stad en ommelanden.

Wij beginnen onze wandeling op de parkeerplaats van Oud Amelisweerd. Velen zijn ons reeds voorgegaan, maar zodra wij op weg gaan is het rustig. Wellicht zoeken mensen op deze derde Kerstdag eerst de horeca in deze contreien op. Wij volgen het spoor langs de Kromme Rijn, die wij ooit volgden op het Utrechtpad. Aan de overzijde van het water staat Oud Amelisweerd, stil in de vroege zon. Wij gaan oostwaarts, steken de Kromme Rijn over en zien Nieuw Amelisweerd liggen, wit in de zon. Een dubbeltwee met stuurman en passagier komt langszij op het water. Het rimpelloze water wordt ruw verstoord. Na het Achterbos gaan wij een lange smalle laan (Scheidingslaan) op die wijst in de richting van de Uithof (Utrecht Science Park). We stuiten op een kleine cluster van 6 woningen langs de Vossegatsedijk. Veel tijd om in het gat te kijken hebben wij niet, want wij komen bij het hermetische gesloten Fort bij Rijnauwen. Het Fort is momenteel gesloten vanwege de vleermuizen die hier huizen. Over een paar maanden zal alles weer open zijn. Wij lopen over het smalle pad aan de buitenzijde van de fortgracht. Een drietal schapen is zo mak dat zij bijna uit haar hand eten, ware het niet dat Wandellief niets in haar hand heeft. Aan het einde van het smalle pad lonkt de Rijnauweselaan. Bij Hofstede Rijnauwen van familie van Dijk is een kraam met opbrengsten van het land. Wij kopen een zak stoofperen voor 3 euro. Mijn rugzak kan nog wel wat hebben.

En dan ligt daar Theehuis Rhijnauwen. We gaan naar binnen nu wij toch halverwege onze voettocht zijn. Een bereidwillige medewerkster van dit etablissment deelt ons mee dat er nog één tafel beschikbaar is, voor twee personen. Snel tel ik ons gezelschap en kom tot de conclusie dat het precies past. Wij zijn met ons tweeën. Veel stoelen zijn onbezet, maar de bijbehorende tafels zijn gereserveerd. Wanneer wij ons te goed doen aan cappuccino (x 2) en warme chocolademelk (x 2) en een bol met belegen kaas (x 2) stroomt de za mooiak langzaam vol. Het personeel is voorbereid op deze voorzichtige invasie want de hulptroepen zijn in grote getale opgekomen. De bediening is vlot en belangstellend. Na betaling van de gemaakte kosten is het tijd om onze weg te vervolgen. Wij gaan dwars door een gebouw dat behoort bij Kasteel van Rhijnauwen (iedere keer even opletten: staat er een ‘h’ na de ‘R’ of niet). Hier huist sinds vele jaren een Stayokay (vroeger heette zoiets ‘jeugdherberg’, maar nu mogen ouderen hier ook komen). Het Bunkerpad gaat door een open veld met een collectie bunkers uit oude tijden. Het pad brengt ons verder naar de tweede lus van onze wandeling. Achterlangs restaurant Vroeg, waar een kraam met oliebollen gereedstaat. Wij hebben juist een andere bol op en hebben nu geen belangstelling om in de olie te zijn. Wij gaan over het spoor tussen Utrecht en Arnhem en onder de A12 door. We gaan naar ons volgende fort toe: Fort bij Vechten. Op de bijbehorende parkeerplaats is een treffen van lelijke eendjes. Over een lange smalle brug, onder een griendman en tussen twee hoge schuine wanden komen wij op het terrein van het fort. Op het eiland maken wij een lus en dan gaan we langs allerlei overblijfselen uit oude tijden verder en verlaten over een andere brug het fort. Een recht pad brengt ons naar de contouren van Fort Fectio. Ja, de Romeinen zijn hier ook geweest en hebben een optrekje gebouwd, met kantoor, wapenruimte enzovoorts. Hier zaten zij aan de limiet van hun opmars naar het noorden. De Kromme Rijn en familieleden vormden de grens. Nu resten contouren in het landschap. Langs de Marsdijk en een nagebouwde Romeinse toren en het water om Fort Vechten keren wij terug naar de tunnel onder de A12 en de oversteekgelegenheid bij het spoor. Wij wachten tot de trein voorbij is. Aan de overzijde praten een man en een vrouw langs de weg. Nog steeds worden oliebollen verkocht. Mensen wachten in een abri op de bus naar Utrecht. Op de volle parkeerplaats wacht onze auto. Andere auto’s kunnen niet wachten op ons vertrek van deze parkeerplaats.
Een mooie route, die in tweeën kan worden geknipt.
Wat zal het op deze route druk zijn op een zonnige dag.
En de horeca zal dan uit zijn voegen barsten.

Utrecht – Trage Tochten Vechten – 10 kilometer