Veldzichtpad

Een ritje naar Bodegraven.
Wandellief en ik knopen er een wandeling aan vast door dit deel van het Groene Hart. Wanneer we toch in de buurt zijn is het gemakkelijk om het ene vast te knopen aan het andere. De rondweg om Bodegraven leidt ons van het zuiden van de stad naar het noorden van de stad waar wij op zoek gaan naar volkstuinen en volkstuintjes. Daar in de buurt begint het Veldzichtpad. In de buurt van vrouwen op leeftijd met honden staat een groot bord met info over het Veldzichtpad. Vanaf dit punt hebben wij nog geen zicht op het veld. Voor de zekerheid maak ik een foto van de routekaart op het bord. De route is gemarkeerd. Dat de foto behulpzaam is blijkt tijdens de wandeling, want de markering is gemankeerd. Soms is er geen bordje te bekennen, soms is er een bordje maar is niet te zien welke kant de gele pijl uitwijst. Op weer andere plekken is het zichtbare bordje met zichtbare pijl aanwezig. Wij gebruiken twee hulplijnen in het veld, twee soorten markeringen voor andere wandelingen, de ene heeft te maken de Goudse Wiericke en de andere met de Hollandse Waterlinie.

Eerst loopt wandeling weg van de stad en evenwijdig aan de volkstuintjes. Wanneer wij het eerste bruggetje zijn overgestoken en naar het noorden wandelen zien wij een groep van vijf dames aan de linkerkant van de sloot lopen, aan onze kant van de sloot loopt één dame. Allen komen zij in onze richting wandelen. In stilte. Met stevige pas. Die éne dame kijkt regelmatig even naar rechts om te zien of die anderen gelijke tred met haar houden. Echter, wanneer zij ons in de gaten krijgt vertraagt haar pas en blijft zij uiteindelijk stil staan. Nogmaals kijkt zij de sloot over en zij ziet dat de anderen verder zijn gegaan. Zij dreigt nu het contact met haar soortgenoten te verliezen. Wij maken een keurige boog om haar heen. Even kijkt zij ons na, maar dan gaat zij ook verder. Even verderop zien we bij een aantal bomen enkele soortgenoten staan, een oud-hollands tafereel uit de Gouden Eeuw. Alsof Paulus Potter en zijn collegae even langs zijn geweest.
Wij struinen verder door de weilanden, tussen schapen en koeien door, over smalle onregelmatige bruggetjes met een keurig hek. Zo gaan wij van perceel naar perceel, van uitzicht naar uitzicht. In de verte kijkt de watertoren van de Meije ons lang na. Deze hoge toren is een vast punt op deze tocht door de velden. De metalen bruggetjes vormen onze leidraad in deze open en zonnige ruimte. Wanneer wij goed kijken zien wij de volgende oversteekplaats. En zo verder.
Een andere oversteekplaats komt wanneer wij bij de Meije komen, althans bij de asfaltweg die zo heet. We lopen even langs de weg en langs een paar huizen en dan steken we over om weer de open ruimte in te gaan. Een boer werkt met zijn trekker op een perceel dat hij egaliseert. Hij gaat rakelings langs de kanten die het water van een sloot raken. Soms verdwijnt er wat grond in het water. Soms lijkt het land uitgedijd en het water teruggetrokken. Vogels volgen de trekker op zoek naar wat lekkers dat boven komt door trekker. Dan komen we bij het water van de Meije. We gaan op de dijk lopen en hebben het zicht op twee zijden van het water. Wij passeren het mooie restant van een molen, waarvan de kap niet meer aanwezig is en de wieken hebben hun laatste slag geslagen en zijn verdwenen. Wij komen langs de plek waar de Meije en de Ziendervaart elkaar ontmoeten. Dijk en water brengen ons al ziende het moois naar Zwammerdam. We pauzeren op een bankje bij de Oude Rijn.
Vanaf hier volgt het Veldzichtpad de Oude Rijn, soms vlak langs het water over een pad tussen huizen en huisjes en schuurtjes en restanten en tuintjes en de rivier, soms lopen we aan linkerzijde van de weg tussen Zwammerdam en Bodegraven. Het gedeelte langs de weg is niet prettig door al het verkeer dat over de weg komt. De Oude Rijn vormt de oude noordgrens van het Romeinse Rijk. De grens (= Limes) lag hier en deze grens kent in Nederland haar eigen wandeling van Katwijk tot voorbij Nijmegen. Zover gaan wij niet. Wanneer wij Bodegraven ontmoeten gaan wij over de Westeinde en de Koninginneweg om zo terug te komen in het gebied van de volkstuintjes. Het rondje is rond. Wij hebben droge voeten gehouden.

Bodegraven – Veldzichtpad – 8 kilometer