Trage Tocht Doorwerth

Terug in de tijd.

Op de grens van hoog en laag.

Daar in de uiterwaarden staat Kasteel Doorwerth. Een imposant complex met papieren die terug naar de 13e eeuw. Na de Tweede Wereldoorlog onderging het kasteel een decennia lange restauratie. Nu is het een pronkjuweel langs de Nederrijn. Deze plek is niet alleen mooi voor de liefhebbers van geschiedenis, maar ook voor wandelaars. Hier start het Klompenpad Dorenweertsepad met een lengte van 13 kilometer. Uit ervaring weet ik dat “de langste boswandeling van Nederland” hier ook langs komt. Deze plek is ook de start van de Trage Tocht Doorwerth. Deze wandeling staat voor mij nu op het programma.

Vanaf de uiterwaarden gaat het meteen de bossen van Boersberg in. De route brengt mij niet naar de hooglanden maar blijft parallel lopen met de weg op het niveau van de uiterwaarden. Hopenlijk iets hoger dan het niveau van de uiterwaarden. Het pad dat ik volg golft door het landschap en slingert tussen bomen door en kiest uit één van de vele paden. Meerdere wandelaars kom ik tegen. Het is ook een prachtige dag om te wandelen.

Een getrapt bospad brengt mij op hoger plan. Op dit kleine plateau stond vroeger een landhuis, dat in gebruik was als een hotel. De Tweede Wereldoorlog heeft een grote verwoesting achter gelaten. Na de oorlog poogde het Geldersch Landschap zoveel mogelijk te herstellen van landgoed Duno, maar het verleden is niet terug gekomen. Hier boven heb ik een prachtig uitzicht over de rivier, de stuw van Driel, contouren van Arnhem. Op een muurtje zit een jongedame, met hoofdtelefoon, in gedachten verzonken. Twee wandelaars maken foto’s van elkaar en de omgeving. Ik zet mijn rugzak op een wandelbankje, doe mijn jas uit en stop deze in mijn rugzak. Het is warm genoeg zonder jas.

Landgoed Duno grenst aan Heveadorp, een uniek dorp, want het was bestemd voor de werknemers van Hevea. Eerst ging het Hevea (dat uit Groningen kwam) om de fabricatie van fietsbanden, later werd de productie uitgebreid met o. a. schoenen en laarzen. Van Heveadorp gaat de tocht naar de Westerbouwing. Vroeger was dit een bijzondere plek voor dagtripjes en schoolreisjes. Je kon hier met een kabelbaan naar beneden. Nu is het een horecaplek met bijzondere aandacht voor de Slag om Arnhem. Inmiddels ben ik ook terecht gekomen in de Valckeniersbossen, maar ik zie geen enkele valk.

Bij de Westerbouwing neem ik afscheid van de rivier en ga naar het noorden. Ik ga door de bossen van Laag Oorsprong en Hoog Oorsprong met lange lanen. Af en toe schiet een bosbiker voorbij. Ik steek de drukke N225 over en wordt daarbij geholpen door verkeerslichten. Nu ga ik de Bilderbergbossen in (vlakbij is een Bilderberghotel) en verder naar het noorden. Ik kom bij een klein gebied in het bos waar een bijzonder padenpatroon is aangelegd. In het midden is een heuvel, daarom is een cirkel, daar omheen is een vierkant. Het patroon wordt doorkruist door paden. De route gaat over de heuvel. Ik herinner mij dat ik iets dergelijks ook tegenkwam bij Lent, toen ik op het Grote Rivierenpad liep.

Voordat ik bij de spoorlijn kan komen wijkt de route naar het zuidwesten, dwars door de Wolfhezerbosschen. Dan kom ik in het gebied van de Wodanseiken in het Wodanswoud. Het is een gebied van natuurhistorische waarde. Hier vind je de oudste eiken die in een Nederlands bos groeien. Aanvankelijk stonden de eiken in een open heidelandschap, waar nog enkele plekken van over zijn. De eiken hier hebben een korte stam en de takken vertonen een grillig patroon. Het pad gaat door lage verhogingen in het landschap en soms wat hoger op de plekken waar de Heelsumse Beek zich door het landschap beweegt. Langs de oever van de beek lopen een man en een vrouw. De vrouw heeft als meester Prikkebeen een vlindernet in haar hand, de man is beladen met een tas en een camera. De vrouw vertelt mij dat zij op zoek zijn naar insecten. Door de zon komen de insecten nu ‘naar buiten’. Ik ga verder met mijn pauze op de hei en in de zon. De man en de vrouw speuren verder langs de beek. Wandelaars verschijnen aan alle kanten. Het is ook een mooi gebied, zeker langs de beek, maar ook door het open en golvende heidegebied.

Van het heidegebied gaat de weg naar het zuiden. Weer de drukke weg tussen Ede en Arnhem over en dan door de Cardanusbossen tussen Doorwerth en Kievitsdel. Het gebied kenmerkt zich door varens en enthousiaste jonge honden die het fijn vinden om tegen mij op te springen. Het is dan aardig om de reacties van de baasjes te zien. Gehaaste pogingen om de hond onder controle te krijgen. Laag! Laag! Hier! Hij is nog zo jong! Ik blijf staan in dergelijke gevallen om de ego-schade van de baasjes zo gering mogelijk te houden. (Ik spreek als voormalig baasje uit ervaring.)

Dan begint via de Boersberg de afdaling naar rivierniveau. De uitkijktoren van Boersberg zie ik wel op een bordje staan, maar de route komt er niet langs. Dan is het alweer tijd om de oprijlaan naar het kasteel in te slaan. De zon schijnt nog steeds. In het westen zie ik donkere luchten, mooi om die op afstand te zien.

Deze wandeling biedt veel natuurschoon, cultuurhistorie en uitzichten over de rivier Nederrijn, een prachtige combinatie.

Trage Tocht Doorwerth – 14 kilometer

Deze tocht is te vinden in: Rob Wolfs – Wandelen over de onbekende Veluwe (klik op de titel voor verdere info en bestelling) – Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig – 2017 (derde herziene druk)