Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
Aan deze woorden dacht ik toen ik de titel op de prachtige omslag las. ‘Gods wegen zijn ondoorgrondelijk’ zijn woorden ontleed aan een brief aan christenen in Rome die Paulus, volgeling van Jezus Christus, schreef. Paulus probeerde iets van de grootheid van God over te brengen. Voor de mensen die ‘binnen’ zijn is het al niet te doorgronden, hoe moet het dan zijn voor de buitenstaanders? De buitenstaander (of de buitenwandelaar) kan af en toe misschien een blik naar binnen werpen, maar dan nog?
Marijke Schermer (1975, schrijver, regisseur, artistiek leider) gaat aan de wandel op het Kloosterpad in het midden en het oosten van Brabant. Zij loopt niet het hele pad. Zij start bij een nonnenklooster in Megen. En daar komen de vragen al, wanneer zij even naar binnenkijkt. Wat is de overeenkomst tussen de nonnen en mij? Een vraag die blijft wanneer zij opwandelt met zuster Cornelia. Heeft Marijke eenzelfde toewijding als zuster Cornelia? Deze wijdt zich toe aan God en het gezamenlijke kloosterleven. Zij voelt zich thuis bij God en in de kerk, zelfs met haar minimale Roomskatholieke achtergrond. Heeft Marijke eenzelfde toewijding aan de fictie waar zij zich mee bezighoudt? Zij ziet dat ook schrijvers, net als nonnen en andere religieuzen, toewijding en discipline nodig hebben.
Tijdens haar wandelingen op het Kloosterpad denkt Marijke na en haar nadenken leidt tot fantaseren en dit leidt tot verdere vragen Vragen aan de fictie in haar hoofd en aan het klooster. Vragen of zowel haar fictie (alle fictie) en het kloosterleven een ontsnapping zijn aan de ‘bleke werkelijkheid’. Is het een poging om nog wat van het leven te maken? Verder denkt zij tijdens het zetten van haar stappen na over de relatie van onze werkelijkheid en wat wij bedenken, onze bedachtheid. Hoe maakt zij in haar werk (ook dit werk?) van mensen van vlees en bloed personages? Hoe slaagt zij er in om van ontmoetingen die zij heeft (onderweg of op andere plekken) een scene in een boek of op het toneel te maken? Zij grijpt terug op Patricia Highsmith die schreef dat kunstenaars en moordenaars zijn geobsedeerd door zichzelf. Zouden de religieuzen (nonnen) hier juist een tegenstelling mee vormen omdat zij gericht zijn op iemand buiten hen? Maar het zijn niet alleen dit soort vragen die bij haar opkomen. Ook denkt zij na over de vraag of zij andere schoenen nodig heeft voor haar wandeltocht.
Eén van de bijzondere ontmoetingen die zij heeft in de streek van Gerwen en Aarle-Rixtel is met ene Riet (83 jaar). Deze vrouw ging als tienjarig meisje uit Gerwen naar een meisjespensionaat in Aarle-Rixtel. Zij vertelt aan Marijke over deze tijd en welke indruk haar tijd daar heeft achtergelaten in haar leven. Deze Riet (personage) blijkt haar moeder (mens in een werkelijke ontmoeting) te zijn. Andere mooie ontmoetingen zijn die met Belinda (zwerfster) en Linda (met haar leven dat klopt).
Na het slotwoord van Marijke komt nog informatie over het Kloosterpad (en nog enkele bedankjes). Maar het ware slotwoord komt van Marijke zelf. Dat woord is: Adieu!
Marijke Schermer heeft een mooi en bedachtzaam boekje geschreven.
Marijke Schermer
Gods wegen
uitgeverij Van Oorschot 2021
serie Terloops
deel zeven
Dit boek heb ik van de uitgeverij ontvangen voor een recensie op mijn wandelwebsite.
Willems Wonderlijke Wandelingen 