Nijkerk, Komportalenwandeling

Bijna een jaar geleden, op 22 april 2020, liep ik deze wandeling ook. Er was toen dringend aangeraden om allerlei zaken niet te doen, zoals onnodig op pad gaan. Ik heb toen een wandeling in elkaar geknutseld waarbij ik langs de komportalen van de stad Nijkerk zou gaan lopen. Een route langs de invalswegen, klein en groot, waar een bord staat dat de attente reiziger er op opmerkzaam maakt dat hij of zij de bebouwde kom van Nijkerk binnengaat.

Voor de stad Nijkerk komt dit wandelingetje uit op 20 kilometer. Het aardige van een dergelijke wandeling is dat ik op paden een paadjes en wegen kom waar een ‘normale’ wandelaar niet zo gauw zou komen. Meestal gaan de routes door natuurgebieden, over het platteland of juist de kernen van een oude stad. Nu kom ik langs de rand van een stad. Met recht word zo’n wandeling genoemd een rondwandeling.

Ik maak mijn start aan een zuidelijk puntje van de bebouwde kom. Hier raken Nijkerk en Nijkerkerveen elkaar. Ik loop langs de westelijke rand van de wijk Groot Corlaer. Had ik op recente wandelingen te maken met enorme modderpartijen, nu is de vraag hoe ik de gladde gedeeltes, de bevroren ijshopen, de schoongemaakte gedeelten het beste kan bewandelen. Een schuiver is snel gemaakt, wanneer ik denk dat een fietspad of een trottoir is schoon gemaakt. Aan de westelijke kant van de wijk loop ik door een brede groenstrook waar nog veel sneeuw is en waar mensen voorzichtig wandelen en jongelui proberen de schaatsen onder te binden. Wat een verschil met de vorige rondgang langs de komportalen. Ik steek door naar de nieuwbouwwijk Doornsteeg, waar een enorme sprong voorwaarts is bereikt. De huizen reiken nu tot het pad dat ik bewandel. Opvallend is dat er nauwelijks hoogbouw is. Het lijkt er op dat alleen de school annex het kindcentrum de hoogte in is gegaan. Ieder wil graag een tuintje, al dan niet betegeld.

Van de Doornsteeg ga ik via een tunneltje (fraai vormgegeven) naar een bedrijventerrein. Het wandelpad loopt vlak langs de snelweg, waar nu beduidend meer verkeer is dan in april vorig jaar. Dan stuit ik op de Arkervaart. Er liggen ijsschotsen op het water, maar ik waag het er niet op om zo naar de overkant van de vaart te geraken. Was er niet in het fameuze boek ‘De negerhut van oom Tom’ (‘De Afro-Amerikaanse hut van oom Tom’) een scene waarin een moeder met kind via ijsschotsen naar de overkant van een rivier ging? Ik moet naar het zuiden om een oversteek te vinden, dat lukt bij de Ambachtsstraat waar ik een goed functionerende brug aantref. Op naar het volgende bedrijventerrein. De randen van de wegen hier zijn niet erg goed begaanbaar. Ik hoop op attente chauffeurs die opmerken dat ik op het weggedeelte loop. Zo ruk ik op naar de grens met de gemeente Putten.

Langs de drukke Berencamperweg (tja, deze komportalenwandeling volgt niet altijd de fraaiste stukjes van ons stadje) kom ik bij de Vetkamp. Links bij de rotonde naar Putten, rechts Nijkerk in. Ik sla rechtsaf en verderop linksaf. Op de hoek van ’t Hazenveld en de Wallerstraat zie ik twee dames aan de overzijde van de weg naar een boom kijken en wijzen. Zij lopen dichter naar de boom toe. Ik ga ook maar eens kijken. Wat blijkt? Er zitten twee ransuilen in de boom. Eén van de dames weet mij te vertellen dat er meestal drie ransuilen in deze boom zitten. Op de foto is één van de ransuilen te zien. De andere zit een paar takken lager, waar nummer drie is weet ik niet. Waarschijnlijk is die gevlogen. Net wanneer ik de pas er in zit om de Wallerstraat verder te verkennen spreekt een jongeman op een fiets mij aan. Hij woont hier in de buurt en komt meerdere keren per dag langs dit punt. En telkens ziet hij mensen kijken en fotograferen. Wat is er aan de hand? Ik vertel hem over ransuilen en hij kijkt en ziet! Zo is het ook voor hem toch een mooie dag geworden. Hij wenst mij een fijn weekend.

De Wallerstraat gaat over in het Bloemendaalseweg. Wanneer ik het spoor tussen Nijkerk en Putten oversteek loop ik het buitengebied in en de zon schijnt nog steeds. Links zie ik weer een komportalenbord en ik ga verder. Van de vorige rondgang herinner mij dat er druk werd geknutseld aan het grote huis van Groot Hennekeler. Nog steeds wordt er aan gewerkt, nu zie ik zelfs mensen die aan het werk zijn. Met dit tempo kan ik volgend jaar nog eens mijn ronde doen en zien hoe het verder gaat. Over een smal paadje loopt ik op de grens van voetbalvelden en weilanden. De sneeuw glimt in de zon. De grasmatten van Sparta Nijkerk gaan schuil onder een witte laag. Hier wordt voorlopig niet gevoetbald.

Bij Luxool staat een andere kapitale boerderij, maar deze ziet er uit alsof de restauratie wel helemaal af is. Ik kom weer tussen de huizen en volg de Oude Barneveldseweg. Op een vijver zijn jongeren en ouderen bezig om hun schaatskunsten te tonen. Een vrouw van middelbare leeftijd heeft twee witte kunstschaatsen onder. Zij zwiert dan op het ene been, dan op het andere been alsof zij niet alleen de sterkte van het ijs maar ook de sterkte van haar enkels wil testen.

Via de zuidoosthoek van de bebouwde kom (met de bekende borden) loop ik een eindje langs de Barneveldseweg, een eenzame hondenbegeleidster groet mij vanachter haar lange coronakapsel. Dan steek ik dwars door naar de Slichtenhorsterweg. Het paadje heeft een nieuwe naam gekregen. De nieuwe naam (Berkenhanen) verwijst naar de pas geplante berken (heerlijk met een berkenpollenallergie) en de eigenaren van dit terrein. Langs het paadje is een kleine vijver en er staan twee wandelbankjes. Ik neem hier na 17 kilometer wandelen een korte pauze. Ik heb nog even getwijfeld of ik door zou wandelen. Even eten en drinken is toch goed. Ik heb twee thermoskannen met warme thee bij mij.

Via de Slichtenhorsterweg kom ik op de Oude Amersfoortseweg, waar doorgaand verkeer niets te zoeken heeft. Een paard steekt voor mij dwars de weg over en stapt een weiland in. Het eerste meisje leidt het paard. Het tweede meisje draagt een slee. Het lijkt mij dat de slee te klein is om het paard te dragen. Met elke stap kom ik dichterbij wat misschien wel het best bewaarde geheim van Nijkerk is. De joodse begraafplaats aan deze weg, vlak voor het einde van mijn route. In 2020 is hier nog iemand begraven zie ik aan een steen die dicht bij de gesloten ingang ligt. Het hek markeerde lang, lang geleden de ingang van de plaatselijke synagoge. Een paar honderd meter hier vandaan loopt langs een drukke weg de route van het Westerborkpad dat geheel in het teken staat van de jodenvervolging. Maar zelfs dit pad komt hier niet langs. Ook het wandelen kent zijn raadsels.

Ik heb de route er op zitten. Voor de tweede keer om de stad. Nu nog maar vijf keer.

Nijkerk – Komportalenwandeling – 20 kilometer