Door Pallandtland

In de serie ‘de mooiste netwerkwandelingen’ van Uitgeverij Elmar verscheen in 2021 een deeltje over ‘Sallandse Heuvelrug & IJsselvallei’. Tijd om de IJssel over te steken. Hieronder een verslag van Wandeling 11 uit deze wandelgids.

‘Baby, it’s cold outside‘.
Dat zong lang geleden het duo Nina en Frederik.
Nina en Frederik waren een echtpaar. Nina was een Deense zangeres en Frederik was een in Kopenhagen geboren Nederlandse zanger en gitarist die als achternaam Van Pallandt had. Zijn vader was baron Van Pallandt, zijn moeder een adellijke Deense. Frederik Jan Gustav Floris was zelf ook baron van Pallandt. De naam Van Pallandt is onlosmakelijk verbonden aan kasteel Eerde bij Ommen waar ik nu sta in de opkomende hitte. Niks, baby it’s cold outside.
In 1913 erfde Philip Dirk baron van Pallandt het kasteel Eerde en het landgoed van zijn neef Rudolf baron van Pallandt. De jonge twintiger was vol idealen. Hij introduceerde de padvindersbeweging, hij kende de eerste padvinder Baden Powell persoonlijk. Hij haalde de mysticus Jiddu Krishnamurti naar landgoed Eerde voor grote bijeenkomsten waar mensen uit vele landen op afkwamen. Het kasteel verhuurde hij aan de Quakers die er een internationale school begonnen. Die school is er nog steeds want ik zie auto’s aan- en afrijden en kinderen worden uitgelaten. Het schoolseizoen is hier nog niet voorbij.

Voor het kasteel langs ga ik op pad, een schaduwrijk pad. Bij de eerste behuizing komt een blaffende hond op mij af, maakt dreigende gebaren, rent weg, komt weer opdagen. Meneer en mevrouw komen uit het huis, maar hun overwicht op de zwarte hond is beperkt. Het beest gaat zijn eigen gang. Uiteindelijk kom ik ongeschonden verder. Het volgende obstakel is een terrein van de scouting (padvinders zijn tegenwoordig scouts), er zijn kleine veldjes om te kamperen. Er is een mooi gebouw voor de staf om te verblijven. Op één van de luiken hangt een schild in blauw, met daarin een geel kruis met daarop een rode franse lelie. De tekst daarboven in het rood luidt ‘waakt en bidt’. Worden de bijeenkomsten van de scouts hier met gebed begonnen?
Vervolgens kom ik bij de Steile Oever, ingesleten door de Beneden Regge. Om de oever te beklimmen is een steile trap aangelegd. Aan de overkant van de doorgaande weg passeer ik een parkeerterrein met informatie over de kampen van Krishnamurti, de theosofische mysticus, die toch echt niet de Messias was. Verder is er info over Kamp Erica, gestart door de Duitse bezettende macht en na de oorlog werden hier NSB’ers geïnterneerd. Mijn wandeling brengt mij naar een uitkijktoren, die ik tot halverwege opklim, daarna rond ik het fraaie openluchttheater. Stond hier Krishnamurti of is dit amphitheater van latere datum?

De uitgestrekte bossen filteren langzaam de zonnestralen en de opkomende hitte. Het is stil in de bossen ondanks een enkel vakantieparkje in de buurt. Gisteren zag ik op een kaart van het journaal het getal 34 staan in deze buurt. Misschien is dat ene getal de reden dat er weinig mensen onderweg zijn. Ik heb het rijk alleen. Dan kom ik bij De Sahara, ik ben er ooit overheen gevlogen, nu mag ik er door heen lopen. Ik heb voldoende water bij mij. Voor mij lopen twee jonge mensen, de vrouw draagt een grote rugzak. Bij het begin van de zandvlakte staan voertuigen van de politie, gezien de karren erbij zal het wel de bereden politie zijn. Vroeger was dit zandgebied veel groter, nu wordt er gewerkt om de verkleinde Sahara weer te vergroten. Zo zijn er golfbewegingen in het omgaan met de natuur. Mijn weg gaat nu naar landgoed Junnen. Het is meer van hetzelfde, zandwegen en bossen. Prettig wandelen.
Dan komt er een landbouwenenclave: Eerder Achterbroek. Veel bomen staan te schaduwen langs de stoffige zandwegen, die zich slingeren langs weilanden en akkers. De boerderijen hebben de tijd meegenomen uit het verleden, biologische boeren is hier normaal. Er zijn inmiddels meer mensen op pad, met name fietsende AOW’ers. Voorbij boerderij De Meulenhorst kom ik op een lange en brede laan, gehuld in schaduw. Ik hoor in mijn gedachten de koetsen onder de bomen doorrijden, paarden hinniken, de koetsier maant tot spoed.
Ik heb mijn eigen snelheid en mijn eigen gang.
Bij de brug naar het kasteel hoor ik een flard ‘Baby, it’s cold outside’.

Ommen – Door Pallandtland – 15 kilometer