Trage Tocht Soest

De vrijdagmiddag is aangebroken en er zeer meer mensen onderweg voor een wandeling. Het is te merken aan de voertuigen die zijn opgesteld. Ik zoek een parkeerhaven die niet gereserveerd is voor een restaurant, kantoor of wasstraat. Het valt niet mee. Ik ben bij het restaurant De Korte Duinen. Gans gesloten. Helemaal dicht. Zelfs de boompjes in potten zijn nog helemaal ingepakt alsof vandaag de lente niet al vroegtijdig heeft toegeslagen.

Eerst een korte afstand langs de doorgaaande weg tussen Soest en Amersfoort en dan ga ik de Hofslottersteeg in, waar ik de eerste wandelaars tegenkom. Niet veel paarden, alhoewel hier de Paardenkamp is, een rusthuis voor paarden. Zou je een paard ook na negen in de avond mogen uitlaten? Op de rand van het bosgebied en het duingebied van de Korte Duinen kom ik door een gebied van mooie houtwallen waar ook een klompenpad loopt. Het is geen strakke lijn van de houtwallen, het gaat op en neer en van links naar rechts. Soms waren houtwallen de grenzen tussen percelen. Hier zou het ook een wal tegen het oprukkende zand kunnen zijn. Het is af en toe lastig om de juiste afstand tot andere wandelaars te houden, maar met een beetje innemendheid komen we al ver in de goede richting.

De route stuurt mij niet dwars door het zand. De paden veelal bedekt met bladeren lopen iets lichter. Ten zuiden van de Korte Duinen steek ik een spoor over en volg een lang fietspad. Ik loop nu tussen het spoor en De Vlasakkers, een groot militair oefenterrein. Het pad gaat slingerend door de bossen, langs grafheuvels en door De Stompert. Er is bijna geen mens te bekennen. Ik kom uit bij restaurant ’t Hoogt. Hier is beduidend meer parkeergelegenheid, aan beide zijden van de weg. Het restaurant is verlaten. Ik ga even zitten op een terrasstoel zonder terras, bladeren zitten op de zitting. Kabouters kijken mij aan, maar ik geef geen krimp.

Achter het restaurant gaat het pad verder, een bijkans verlaten weg oversteken en dan een fietspad, kijk uit voor snelle fietsers van rechts en links. De bossen door, elk pad is weer anders, restanten van regenval, kleine omwegen om voormalige modderpoelen te ontwijken, holle wegen, alles is hier voorhanden. En dan is daar landgoed De Paltz. Een oude zandafgraving heeft hier voor een dal gezorgd, goed aangeplant en voorzien van grashellingen. Het stijgingspercentage ken ik niet. Over een mooie klinkerlaan ga ik naar een uitgangspoort. Op het landgoed heeft Herman van Veen het Herman van Veen Arts Center, maar dat is nu even in ruste.

Dan ga ik naar het noorden over de Paltzerweg (op deze weg loop je ook op Trage Tocht Soesterberg), steek ik spoor over en ga de bossen weer in. Aan de rand van de Lange Duinen ontmoet ik twee dames in wandeltenue en met een routepapier in de hand. Zij zijn bezig met de mooiste routes en genieten van de wandeling. Als volleerde wandelaars wisselen we ervaringen uit. Zij weten van de hoed en de rand. Ik laat de bosrand achter mij en loop de zandvlakte op. Hier is een immens hondenlosloopgebied. In tijden dat wij een hond hadden kwamen ook wij hier. Honden kunnen zich heerlijk uitleven in deze enorme ruimte. Niet allen honden trouwens, want ik zie twee paarden aan een touw. Deze beesten lopen niet los.

Op enkele plaatsen op de zandvlakte liggen nog plassen. Een vreemd gezicht. twee jongelui met een hond die op wacht zit pogen een grote vlieger de lucht in de krijgen. Het zit hen niet mee. Dan ga ik de bossen weer in, stijgen en dalen, smalle bebladerde paadjes, een drukke weg oversteken en verder een heuvel over. Nog steeds zijn veel mensen op de been, maar het leidt niet tot overvolle paden. wanneer ik beginnen aan de rechte lijn van de Maarschalkersteeg zie ik nog een mooie boom, die trots is op haar wortels en de schoonheid van haar wortels wil delen met passanten. Een hond doet een plasje, zich van geen kwaad bewust.

Trage Tocht Soest – 14 kilometer