Trage Tocht Blaricum

Een vrouw komt met haar hond terug. Een man haalt zware tassen uit de achterbak van zijn auto en loopt de heide op. Een duo zit op de rand van hun kofferbak en doet stevige wandelschoenen aan. De zon schijnt op deze februaridag en we zijn al bijna vergeten dat kort geleden hier sneeuw lag en kinderen op sleetjes werden voortgetrokken. Wij gaan de zonovergoten heide van Blaricum op, waar het ene pad het andere pad kruist. In de loop der jaren zijn hier vele paden ontstaan. In andere tijden heeft niet alleen de heide aantrekkingskracht op wandelaars, maar ook het restaaurant dat in een hoek van de heide ligt. Het is rustig op de heide, een enkele hond voorzien van begeleiding zoekt zijn weg in de frisse ochtendlucht vol van lente. Onze weg gaat over de Tafelbergheide, waarbij twijfel is over de passage van de Tafelberg. Zijn we deze berg over gegaan? Het is niet gemakkelijk vast te stellen.

We verlaten deze heide aan de noordoostelijke zijde en via de randen van de deels geploegde De Eng (ook hier weer meerdere honden). We komen op het terrein van een boscamping, waar mensen onder de bomen een tent of een caravan kunnen opstellen. Nu is het stil en verlaten, zelfs het toiletgebouw is dicht en voorzien van beschermende teksten. We passeren een bosperceel waar de kettingzaag in is gezet, slecht een enkele berk staat overeind. De Crailoseweg steken we voorzichtig over en komen langs verlaten sportvelden. De velden liggen mooi verscholen in een lager gedeelte zodat de wind slechts beperkte invloed heeft op de gemoedstoestand van de sporters. Het luistert nauw in de topsport. Een woningeigenaar heeft in het verleden blijkbaar menig wandelaar gewezen op de juiste wandelroute. Het resultaat van deze menslievendheid is dit bordje : “Kies je pad en durf te verdwalen, maar hier liever niet, dit is privéterrein”. Zo krijgen wij niet de kans om te verdwalen. Gedwee volgen wij de route-aanwijzingen en aan het einde van het perceel van de bordenhanger slaan wij links af.

Via het IJzeren Veld (met veel hout van de bomen) en lange lanen en omgevallen bomen en een enkele wandelaar komen we uit bij De Driest. Hier staan meerdere bankjes die nog niet in bezit zijn genomen. Wij kiezen de gulden middenbank. Voor ons en achter ons lopen mensen en honden, sommige viervoeters rennen dwars door het pas geploegde land en nemen al wentelend een stofbad. Blijkbaar zijn deze honden dol op het pas gevallen Saharazand. Tja, wanneer je niet naar de Sahara kunt, komt de Sahara wel naar jou toe. Veruit de meeste wandelaars zijn vrouwen, alleen of in tweetallen. De enkele man die wandelt is vergezeld van een vrouw. Ik val vandaag niet uit de toon, met deze wandelwijze.

Er is op onze wandelroute niet alleen een Tafelberg, maar ook een Trapjesberg (of is het een Trapbergje?). Het is een verhoging in het landschap achter Kliniek De Trappenberg. Een trap voert naar omhoog en boven heb je uitzicht naar beneden, waar je dus net vandaan bent gekomen. Bovenop de berg is een ronde bank met rugleuning gemaakt. Het lijkt mij een prachtige plek voor een kampvuur, maar het zou zo maar kunnen dat dat hier is verboden. Even voorbij de Trapjesberg slagen wij er in om dwars door een versperring te wandelen. Met een grote machine wordt een boom omgezaagd. Pilonnen en roodwitlint versperren wandelaars en fietsers de weg. Fietsers keren om, wandelaars blijken onverzettelijk en gezaqgsondermijnend en wandelen verder, groeten het aanwezige werkvolk en voordat je het in de gaten hebt ben je aan de andere kant van de versperring.

Voor de tweede keer vandaag steken wij de Crailoseweg over, passeren een to-go-instelling en gaan de Blaricummerheide op. De route ligt op de rand van het bos en de heide, die er hier natuurlijk totaal anders uitziet dan de Tafelbergheide. Goed dat deze genabuurde heidevelden elk een eigen naam hebben gekregen. Het wordt stilaan drukker. Gezinnen bewegen zich van her naar der, wanneer er jongens bij het gezin aanwezig zijn is een voetbal niet ver weg. Door bosgebied komen we toch nog weer op het terrein van de Tafelbergheide. In de verte zien wij schapen en een grote menigte in een beweeglijke modus. Het is druk geworden rond de Tafelberg. Het zijn Zuid Afrikaanse toestanden. Onze wandeling brengt ons in rustig tempo naar de schaapskooi waar een verdachte stilte heerst. Een mededeling laat ons weten dat de lammetjes in quarantaine zijn in de schaapskooi van Laren, juist om gezondheidsredenen. Wie weet springt er een ziekte over van dier naar mens, dat moeten we niet hebben. Ik weet niet of met het oog op de aanstaande verkiezingen een politieke partij plannen heeft om deze schaapskudde te halveren.

Op de parkeerplaats rijden auto’s rondjes in afwachting van een vrijkomende plek. Hoe zal het hier zijn op een zaterdag of een zondag? Of op een zonnige dag?

Trage Tocht Blaricum – 10 kilometer