Recentelijk hebben Wandellief en ik een wandeling gemaakt over het terrein van de voormalige vliegbasis Soeterberg. Het was de Munitieparkroute. Vandaag ben ik alleen op pad voor een Trage Tocht die niet alleen eenb blik biedt op de voormalige vliegbasis maar ook op een verkennende tocht over het aanpalende landgoed Paltz gaat.
Ik begin mijn wandeling op een moment dat het nog frisjes is op de luchthaven. Mijn start ligt op het bijna verlaten parkeerterrein. De eerste kilometers herken ik van de Munitieparkroute, maar het is niet verkeerd om hier weer te wandelen. Ik loop langs munitiebunkers die een gesloten indruk maken. De muren van deze bunkers zijn zware muren, maar het dak is van een lichtere constructie. Bij een eventuele ontploffing zou de kracht door het dak gaan en dan hopenlijk minder schade aanrichten.
Na een bosrijke wandeling kan ik aankloppen op een poort van landgoed De Paltz. Hier heb ik meerdere malen van gehoord maar ik ben nooit op het landgoed zelf geweest. Bij het hek, met een klein ongesloten zijhek, staat een bord dat wijst op het ‘Herman van Veen Arts Center‘. Deze artiest met zang en vele instrumenten zetelt hier met zijn Arts, het zal nu stil zijn in het centrum. Ik hoor Herman niet zingen of viool spelen. Wel zie ik meerdere wandelaars en hardlopers en een enkele fietser. Ik buig af van de mooie beklinkerde laan die dwars over het landgoed gaat en in begin aan een afdaling. De afdeling is mogelijk omdat hier ooit zandwinning heeft plaats gevonden. Het is een mooi segment van mijn wandeling, de zon schijnt en is rust en stilte. Aan de andere zijde kan ik weer omhoog.
Ik kom op de beklinkerde weg en ga naar het westen in de richting van waar ik ben gekomen. Ik passeer een prachtige woning (?), een tuinman is druk bezig om de tuin op orde te brengen. De route gaat richting het ’t Herdershuis (ik vraag mij af wie hier ooit zal hebben gewoond?) en buigt dan slingerend af. Nog een zwenking in de route en ik tref een doolhof aan, met in het midden een kluizenaarsgrot. In de grot zit een kluizenaar, niet van vlees en bloed, maar van steen. De kluizenaar leest een boek waarin staat met onnavolgbaar potjeslatijn: “Sic traject gloria et monde”. Ik verlaat het landgoed De Paltz door de dezelfde poort als waar ik door binnen gekomen ben. Dan sla ik onmiddelijk af naar rechts en loop over de Paltzerweg, steek een spoorlijn over, rechts zijn de Lange Duinen, maar ik bijt niet in het zand, door een bos, weer een spoorlijn over, door De Zoom richting Den Dolder. Bij een wildwissel steek ik weer een spoor over, nu snap ik waarom een wildwissel over een spoor gaat, dan kun je sporen zien). Vlak bij Fornhese neem ik een pauze in een grasberm, de zon schijnt in mijn gezicht, terwijl ik een kopje thee drink en een boterham eet. Het is zo mooi wandelen.
na de hervatting van mijn wandeling krijg ik in de gaten dat ik vlakbij eenstartbaan voor zweefvliegtuigen ben. Het bpad langs het veld wordt gemarkeerd door verlate sneeuw. De witte bodembedekker weigert vooralsnog te smelten en tot de aarde te keren. De weg dwaalt wat af van de zwevers en ik kom langs voormalige hangars van F15’s. Nu is er de rust van de kunst. Meerdere kunstenaars hebben hun domicilie gevonden in een oude hangar, waar zij naar lieve lust achter hun muze aan kunnen gaan. Ik kijk even naar binnen bij een kunstenares die ik stoor bij haar creatieve explosie. Na een kort gesprek laat ik haar met haar rust en met een bezoeker, die wellicht meer creativiteit teweegbrengt dan ik.
Dan kom ik een deel dat een grote aantrekkingskracht op de bezoeker van dit gebied. De landingsbaan (volgens anderen: de startbaan) van de gevechtsvliegtuigen die hier in de Koude Oorlog waren gestationeerd. Ik heb bijna het rijk alleen en ik ga midden op de baan lopen en volg de witte strepen. Maar een korte tijd in het jaar is dit brede (onverharde) wandelpad beschikbaar, want de vogels krijgen in de broedtijd alle ruimte om te landen en te stijgen. Ik kijk om en zie blauwe luchten en ik kijk vooruit en zie blauwe luchten. Geen witte strepen. De F15’s zwijgen. Zwaarden zijn omgesmeed tot verfkwasten in creatieve hangars. Vlakbij het Nationaal Militair Museum staat een herdenkingsplaats voor gevallen kameraden. Een pilaar stijgt op en blijft steken ver boven ooghoogte. Boven op de pilaar wordt de aardbol beschermd door vleugels. De kwetsbaarheid van de aarde is omhoog gestoken zodat iedereen het kan zien. Een vader, moeder en hun drie kinderen komen mij tegemoet, een baby in een wagen, een oude man, een jong stel, Schuilend onder vleugels, zonder op of om te kijken. Vrede went.
Trage Tocht Soesterberg – 16 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 