Klompenpad Tuylermarkerpad

Aan de voet van de Cosmas en Damianuskerk in het centrum van Terwolde is het goed toeven. Een rustende landman kijkt mij vanaf zijn omgedraaide stoel aan en beziet wat ik doe na mij aankomst. Hij ziet dat ik de tijd neem om te lunchen voordat ik aan mijn wandeling begin. Hij ziet een klant naar de kapper gaan. Mensen doen de achterklep van de auto open en zetten de tassen met boodschappen uit de Coop in de bagageruimte. Hier aan de Molenweg is het rustig verblijven voor de landman, in weer en wind. Kerkdiensten gaan ook weer beginnen, maar de landman zal op zijn post blijven.

Mijn weg op het Tuyler-markerpad gaat over de Dorpsstraat met mooie oude panden. Café De Klok is omgebouwd tot imposant woonhuis. Wanneer ik aan de rand van landgoed Matanze ben, buigt de route een andere kant uit en gaat over de Twelloseweg verder.  Bij een oud woonhuis ga ik naar links en dan spoedig naar rechts. Hier is terrein van landgoed Zorgvliet. Het bijpassende huis is gerestaureerd en voor de rest van het terrein zijn adviezen gegeven door Landschapsbeheer Gelderland. Voor mij betekent het dat ik door het groen loop, met allerhande afscheidingen als paaltjes en draadjes, om mij op het goede pad te houden.  

De route brengt mij langs het water van het Toevoerkanaal, dat bij De Vecht overgaat in het Verbindingskanaal. Die kant ga ik niet uit, want de Toevoer (of de Afvoer) gaat ook naar de IJssel. Op de Bandijk (die de IJssel tegenhoudt) staat een gemaal genoemd naar een man die burgemeester van Twello is geweest en ook actief was in het waterbeheer. Zijn naam is mr. A.C. Baron van der Feltz. Ik loop langs het gemaal en ga dan weer langs het Toevoerkanaal. Van hier ga ik naar De Wijk, een klein buurtschap, waar in een vroeger tijden nog  kon worden gekerkt. Het oude kerkje ‘Pniël‘ staat er nog, maar het is een klein woonhuis geworden, dat net niet meer ‘Te Koop’ staat.

Voordat ik uitkom op de Haverkampsweg passeer ik een heg van cultuur-historische waarde. Het is een vlechtheg. In vroegere en huidige tijden werd het gebruikt om het vee te weren, of juist binnen de perken te houden. Deze meidoornheg wordt steeds verder gevlochten en is een goed toevluchtsoord voor vogels en insecten. Jaarlijks is er zelfs een heggenvlecht-kampioenschappen. Ik zie het al voor mij: een aflevering van ‘Heel Holland Heggevlecht’.

Van de Haver-kampsweg wandel ik naar de Bandijk. Omdat de water-stand laag ik kan ik vlak langs de IJssel wandelen, met het mooie zicht op mijn geliefde Deventer. Ik zie de jachthaven, de toren van de Lebuïnus, de twee ongelijke torens van de Bergkerk en nog veel meer. Een rijnaak passeert op weg naar het noorden. Langs en op de IJssel gebeurt van alles. 

Op de grens van Gelderland en Overijssel steek ik de Bandijk over op de plek vanwaar Salomon van Ruysdael in 1657 zijn ‘Zicht op Deventer vanuit het noordwesten‘ schilderde. Om dit schilderij te kunnen bewonderen zal ik door moeten lopen naar de Britse hoofdstad Londen, alwaar het te bewonderen is in de National Gallery. Het is trouwens nog maar de vraag of Salomon op een stoeltje langs de IJssel heeft gezeten of dat hij gebruik heeft gemaakt van prenten om zijn kijk op Deventer te geven. Wie hier wel geweest is is Alexandra Terlouw, een dame die harde noten kraakte en ter ere van haar en haar inzet voor vluchtende medemensen is aan de binnenzijde van de Bandijk een notenboom geplant.  

Landinwaarts slingert de route zich door het akkerland. Wat mij opvalt is dat hier meer groeit dan mais en raaigras. Soms is het pad moeilijk te vinden, want de gewassen trekken zich weinig aan van een eenzame wandelaar die zijn weg probeert te vinden door het veld. Het is een mooi traject dat mij terugbrengt naar de Haverkampsweg.

Voor een grote boog naar het beginpunt steek ik de N792 over. Verderop in het land heb ik een tweede ontmoeting met het Toevoerkanaal. De ontmoeting is kort want ik steek het water dwars over, terwijl het rustig begint te regenen. 

Even ten noorden van het kanaal sta ik stil voor een oude IJsselhoeve. Het is hoeve De Brug, in de hoek van de Zeedijk en de Wellerweg. In de late Middeleeuwen behoorde deze boerderij toe aan het klooster van Diepenveen (aan de overzijde van de IJssel). De nonnen die in het klooster woonden, hoorden bij de Zusters des Gemenen Levens, deel van de grote hervormingsbeweging die door Geert Groote was gestart in Deventer. In Deventer zijn daar nog vele sporen van te vinden. Zo’n boerderij is een pareltje onderweg. De Stichting IJsselhoeven doet goed werk.

Tegenover De Doevendans, een oude boerderij, ga ik een onverharde landweg in, tussen de velden door. Vlakbij de bebouwing van Terwolde loop ik langs een uitgestrekt grasveld in een achteruin. Hier zijn twee automatische grasmaaiers aan het werk, benevens een man op een maaimachine. Alles beter dan een tegeltuin. 

Het laatste gedeelte van de route komt mij bekend voor, want ik loop weer een lang stuk over de Dorpsstraat, maar nu in tegengestelde richting. Bij de oude kerk lees ik op een klein mededelingenbord dat pelgrims naar Santiago zich voor een stempel kunnen melden bij de Coop. Zouden al die mensen die de super binnengaan dan pelgrims zijn?   

Achter de kerk kijkt de nog steeds rustende landman mij onbewogen aan. Een folder onder de ruitenwisser roept mij op om langs de weg te gaan staan wanneer de leerlingen van groep 8 van een plaatselijke basisschool een gala-tocht houden door dorp en ommelanden om mensen te groeten en te bedanken. 

Ik kijk terug op een mooie tocht, geschiedenis en landschap, IJssel en akkerland.

Terwolde – Klompenpad Tuylermarkerpad – 11 kilometer