Twee dinsdagen heb ik voorbij laten gaan zonder wandeling, even gas terug nemen was aan de orde. Nu ben ik weer op pad. Eerst met de bus naar het station Veenendaal – De Klomp, dan met de trein naar het station Ede – Wageningen. Vanaf het station is het ongeveer een kilometer lopen evenwijdig aan het spoor om weer bij de route aan te komen.
De route gaat naar het noorden door De Sysselt, kalende bomen, gevallen blad, modder op laag water. Bij een (voormalige ?) kazerne steek ik de N224 (tussen Ede en Arnhem) over en kom ik op de Edesche heide. Voor vertrek was ik in tweestrijd over mijn wandeltenue. Trek ik voor de eerste keer met deze lange wandelroute mijn winterjas aan of trek ik mijn gebruikelijke tenue aan? Winterjas of wind/regenjack? Ik heb gekozen voor het vertrouwde jack en de zon is inmiddels gaan schijnen en de temperatuur ligt ver boven het langjarig gemiddelde.
Aan het begin van de heide tref ik een vrijstaande beuk (of is het een single beuk?). Ik herinner mij uit mijn tienerjaren dat ik lange tijd een poster had met daarop een kale vrijstaande boom. Ik weet niet of het een beuk was, of een eik, of een andere boombeest. De kale boom aan de muur zal wel te maken hebben gehad met Weltschmerz. Het lijkt mij een mooie plek om mijn eerste pauze te houden. Hoe sterk is de eenzame wandelaar en hoe sterk is de eenzame beuk? Ik ga op de grond zitten, pak de thermoskan met warme thee en mijn broodtrommeltje. Ik zit in het zonnetje en ik geniet. Een wandelaar met hond komt langs. De hond snuffelt maar blijft op gepaste afstand.
Op deze hei zijn grafheuvels te vinden. Deze grafheuvels liggen op een richel van een stuwwal. De grafheuvels hebben hier al heel wat jaren achter de rug, ze dateren van de bronstijd. De bevolking die toen op de Veluwe rondliep (toen al !) kreeg later de naam ‘klokbekervolk’, omdat er hier potten zijn gevonden die lijken op een omgekeerde klok.
De heide is niet alleen een mooi wandelgebied (voor mens en hond), maar het is ook een oefenterrein voor de landmacht. Een helikopter (Chinook ?) maakt rondjes, gaat omhoog en omlaag, verdwijnt uit zicht en komt weer terug.
Van de heide gaat ik naar het Edesche Bosch. Direct bij de ingang van het bos tref ik een stenen bank aan met een herdenkingsplaquette. Even verderop kom ik deze bank tegen, ook weer met een plaquette. Deze bank is in november 1952 opgedragen aan Graaf Bentinck en Waldeck Limpurg door de bevolking van Ede. Dit omdat de graaf 40 jaar Heer van Kernhem was. Ik neem aan dat de bevolking van Ede massaal was uitgestroomd, met de pet in de hand, om deze bank in te wijden.
Ik neem nog een klein stukje van de Koeweg mee, en steek dan de drukke weg tussen Ede en Otterlo over en ga het volgende deel van het Edesche Bos in. Via de stilte van een begraafplaats en met het zicht op de Valleilijn neem ik plaats op een bankje in de zon. Ik doe mijn jas uit, thermoskan bij de hand, broodtrommel met boterham met kaas en genieten van het zonnetje.
Ik loop een stukje lang de spoorlijn, dan steek ik over naar het westen en kom in de Doesburgerbuurt. Je zou deze buurt in de buurt van Doesburg verwachten, maar deze buurt ligt toch echt ten zuiden van Lunteren.
Dan kom ik bij het hoogtepunt van deze route: de Doesburgermolen. Op 24 april 1987 hebben wij hier trouwfoto’s laten maken. Gezien de geschiedenis van ons beiden leek ons dat gepast. Volgens de familieverhalen heeft mijn schoonmoeder op zeer jonge leeftijd nog gehangen in de takel die vast bleef zitten toen zij net aan de takel hing. Ze moest toen een andere manier bedenken om beneden te komen. draaiende wieken.
De Doesburgermolen is een van de oudste molens van Nederland. Het is een houten standerdkorenmolen.
Vlakbij de molen is een opeenhoping van brommers, sommigen in staat van ontbinding. Zoek je nog een onderdeel voor je brommer, snuffel dan even op het erf van Brouwer. Je hebt een goede kans dat je iets aantreft. Wat je op de foto ziet is slechts een heel klein deel van de immense voorraad.
Even verder komt een fietser langszij, die mij vraagt of ik een wandelroute loop. Ja, een rondje Veluwe en ik laat hem het boekje zien. Hij heeft het Pieterpad gelopen en een deel van de camino van Santiago de Compostella. Daar had hij nog goede gesprekken gehad met een Ierse jongedame, onder anderen over het geloof. Ik vraag daar wat over door en het ene verhaal na het andere verhaal komt naar boven. Over het geloof, over de kerken, over allerhande opvattingen van orthodox tot opvallend. Ik loop over het fietspad en hij fiets over de mulle Doesburgermolenweg. Achter zijn fiets rijdt een klein karretje. Daarmee gaat hij de huizen en de boerderijen langs om oud ijzer op te halen. Daarmee verdient hij een extra centje. “Vandaag lukt het niet zo goed, ik ben al sinds tien uur op pad, maar ik praat te veel. Gisteren heb ik € 10 verdiend.” Hij zit nu in WAO en woont sinds een paar weken in deze buurt, daarvoor woonde hij in de buurt van Dordrecht. Wanneer we bij de Goorsteeg aankomen, nemen we afscheid van elkaar. Hij gaat rechtsaf en ik ga rechtdoor. “Ik wil je nog wel de hand schudden”, zegt hij. “Ik ben Ramon.”
Via een pad tussen oude verlaten maisvelden door kom ik in het Lunterse Buurtbosch. Het Bosch is in oude tijden (einde negentiende eeuw) ontworpen door notaris Van der Ham. Hij heeft een bijzonder patroon ontworpen. Niet volgens de strakke wetten van de Franse tuin. Ook niet volgens de losse wetten van de Engelse landschapstuin. Hij ontwierp een eigen systeem, dat je vanaf de grond niet kunt zien. Hij volgde het patroon van het blad van de lindeboom.
In het bos staat een uitkijktoren die de naam ‘De Koepel’ heeft. De prachtige toren is een rijksmonument. Helaas zijn de deuren van de toren in de wintermaanden gesloten. Ik moet wachten tot de tweede Paasdag. De toren staat op de Galgenberg, dit was de plek waar de notaris tijdens zijn inspecties bij de aanleg van het bos zijn pauzes hield. Toen kwam er voor hem een schuurtje, daarna een stenen gebouwtje en uiteindelijk kwam er een toren, die later ook weer verhoogd moest worden, want, ja, de bomen rond de toren blijven groeien. Onder de toren is een mooie plek voor een pauze. Uitzicht op het bos, een ouder echtpaar op een ander bankje onder de koepel is in druk gesprek verwikkeld.
Het Luntersche Buurtbosch kent vele verrassingen. Zo kom ik langs een bijzondere houtplek op het erf van mrs. Timber. Hier worden sculpturen van hout gemaakt, ook in opdracht. Ik tref mevrouw Timber aan op het erf waar zij bezig is met een kleine kettingzaag om een blok hout te bewerken.
Het hout dat mrs. Timber gebruikt is komt zo uit de natuur (ze zit op een goede plek). Daar gaat ze mee aan de slag, soms voegt ze andere elementen toe. Het ziet er allemaal mooi uit. Deze plek is de moeite van een bezoek waard.
Vlakbij de bebouwde kom van Lunteren, op de plaats waar ik de route verlaat, tref ik deze mooie ijzeren bank aan, die om een boom is geconstrueerd. Ook hier heeft een burgerij zich weer van haar goede kant laten zien. Ik herinner me de rest van de tekst niet meer.
Mijn tocht eindigt op het station van Lunteren. Een oud stationsgebouw dat leeg staat. Ik ga in een schuilhokje zitten en ga verder met mijn thermoskan, een pakje sojadrank en een boterham. De Valleilijn en de bus brengen mij weer naar huis.
Nog even wat statistieken van deze etappe:
mijn wandelduur (inclusief pauzes) is 3.58 uur
mijn afstand is 15.93 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.01 kilometer per uur
De volgende etappe (en dat is nummer 13) gaat van NS station Lunteren naar het centrum van Otterlo. Op papier is deze route 14,5 kilometer.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 