Daar sta ik dan, aan de ds. van Rhijnstraat, ik ben ik een buurt die predikanten eert met straatnamen. De beste man was van 1902-1908 predikant van de Hervormde Gemeente alhier, hij was pas zesde predikant op rij in Emst, want dit dorp is een laatbloeier op het kerkelijk erf. In noordelijke richting verlaat ik het startpunt bij de Hezenbrink en het dorp, ik neem afscheid van de dominee en ga verder over de Kerkhofweg. Wanneer het onverharde deel van de weg begint heb ik mijn eerste ontmoeting van de dag met loslopende honden. Twee grote grommende honden komen op mij af. Ik ga stil staan en spreek geruststellende woorden, de honden komen in een gerustgestelde modus en ik kan mijn weg vervolgen. Een man met cowboyhoed en riemen komt zwijgend achter de honden aan.
Ter hoogte van de Langeweg gaat mijn weg naar het zuiden. Ik loop door de Emsterenk, een groot landbouwgebied dat in de loop der jaren en decennia en eeuwen steeds hoger kwam te liggen door de heideplaggen die na gebruik in de stallen op het land werden gelegd. De Muggeveldweg is een holle weg die door een hoek van de enk loopt. Muggen ben ik niet tegen gekomen.
Wat ik wel tegenkom is een verlaten en verlopen gebouw in een bosperceel. Hier huisde het Maitreiya Instituut, een Boeddhistisch centrum. Decennia lang daarvoor was het gebouw een jeugdherberg. Maitreiya is niet meer in het gebouw, volgens mij is het hele zaakje verhuisd naar Loenen (op de Veluwe).
Verder naar het zuiden steek ik de Smallertse Beek over. Het is goed opletten om iets te zien, want de beek is hier op z’n smallerst. Ik ben dan inmiddels aangekomen in Schaveren, waar een voormalige vuilstortplaats achter hekken van zijn pensioen geniet, maar wel in quarantaine. ‘Schaveren’ is een verbastering van ‘Schaeffoerde’, waar we met enige inspanning ‘schaap’ en ‘voorde’ in kunnen herkennen, met andere woorden een doorwaardbare plaats voor schapen. De schapen konden worden gewassen in ’t Rengel, een vennetje vlakbij de beek. Er is nu geen schaap te bekennen. Een klein handgeschreven bordje wijst mij de weg, anders had ik er over heen gezien.
Verderop kom ik door het bosgebied ‘Wildlust’ en dan bij landgoed ’t Hanendorp, een particulier bezit waar ruimte gegeven wordt aan de natuur. Vlak voor dat ik het bosgebied uitloop naar het zuiden, wordt ik ingehaald door een hardlopende dame. Zij wordt vergezeld door een kleine witte hond. De hond heeft er moeite mee om mij in te halen en blijft achter, af en toe klinkt een stoere blaf. Ik geef de hond de ruimte om mij te passeren, maar het stoere beest blijft op veilige afstand. De dame is gestopt en terug gekomen, nu durft de hond verder, met een blaf wanneer hij mij passeert. En zo gaan die twee verder, hollend naar en over de Bloemendaalseweg.
Verder op aan deze bloemrijke weg kom ik langs het beschermde gebied van de Smallertse Beek, een uitgestrekt gebied waar ik veel grassen zie (maar ik ben ook maar een leek). Verder alsmaar verder, zo nader ik de bebouwde kom van Emst.
Ik ontmoet ds. van Rhijn weer, maar ook een jongen op een sokkel. Het is een geschenk van een woningbouw-vereniging aan de vier kernen van de gemeente Epe. In elke kern staat een deel van het ensemble van vier personen. Bij het voormalige gebouw van de woningbouwvereniging in Epe stond het complete stel.
Wanneer ik een pauze houd voordat ik verder ga met het Loobrinkerpad valt het mij op dat de ene wandelaar na de andere wandelaar naar het Klompenpad-infobord komt, informatie bekijkt en aan de wandel gaat. Veelal stelletjes, man en vrouw, beiden van een zekere leeftijd, maar ook een man en vrouw met twee tienerdochters. Emst is in trek bij wandelaars.
Klompenpad Schaverense pad, Emst – 10 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 